Author: Steven Avramidis

Μια ΑΕΚ παιδική χαρά στο πρώτο μέρος. Μια ΑΕΚ αργή, νωθρή χωρίς να έχει ούτε έναν διακριθέντα. Με νωχελικό κέντρο και με άκρα χωρίς συγκέντρωση. Χωρίς ταχύτητα, χωρίς δύναμη κι αποφασιστικότητα και μηδενική κίνηση. Αν σε αυτά προσθέσουμε το τρομερό πάθος των αντιπάλων, το σκληρό παιχνίδι τους όταν χρειαζόταν και την φοβερή αμυντική τους λειτουργία, έχετε πλήρως την εικόνα του μέρους αυτού και το δίκαιο του σκορ. Ναι, δεν ήταν μόνο το γκολ. Ο Ιωνικός

Χαλαρότητα. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Κίνηση στον δρόμο δεν υπήρχε, άνετες θέσεις στην αλάνα που παρκάρω. Πολύ λίγος κόσμος στο γήπεδο και σχεδόν καθόλου ατμόσφαιρα. Και βέβαια και κυριότερα, χαλαρότητα ποδοσφαιρική και αγωνιστική. Χαλαρότητα που ξεκίναγε από τις επιλογές του τεχνικού τιμ κι έφτανε μέχρι και στους παίκτες μας.

Παράσταση για ένα ρόλο σήμερα. Ο ρόμβος του Αλμέιδα, απαλλαγμένος από κάθε φοβικό σύμπλεγμα, μπήκε με σκοπό να παίξει μπάλα. Με σκοπό να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και φυσικά να νικήσει. Δεν το είχε πολυκαταλάβει ο κόσμος είναι αλήθεια, αφού μπόλικες θέσεις κενές υπήρχαν ενώ τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα, σχεδόν δεν υπήρξαν.

Αυτά τα παιχνίδια φυσικά δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν είναι ρεβάνς σκορ που δίνει ήδη την πρόκριση. Εμείς όμως είμαστε ελαφρώς παλαιάς κοπής. Και με σίγουρο το full rotation του Αλμέιδα, είχαμε σίγουρα μπόλικα ενδιαφέροντα : Σε τι κατάσταση θα εμφανιζόντουσαν οι αναπληρωματικοί. Αν η τακτική του Αλμέιδα δουλεύεται σε βάθος. Τι σόι παίκτες είναι αυτοί που δεν έχουμε δει ποτέ. Απέναντι σε αντίπαλο, που έχει κιόλας την αξία του.

Φουλ γήπεδο και φουλ ατμόσφαιρα. Με μονόδρομο την νίκη και με μονόδρομο το σύστημα και την ενδεκάδα. Έτσι κατέβηκε η ΑΕΚ σε ένα περιβάλλον το οποίο έβραζε από κορωνοϊό και πάθος για μια καλή εμφάνιση, για θέαμα και για γκολ.