Τελειώσαμε με το βουβάλι λοιπόν και πάμε για την νυφίτσα

Η ομάδα μας μπήκε αναμενόμενα στο σύστημα κι επιτέλους χωρίς δύο αμυντικά χαφ. Φυσικά βόλευε ότι κι ο αντίπαλος μπήκε με τρία δεκάρια και είδαμε αυτά που θα ανέμενε ο κάθε λογικός ποδοσφαιρόφιλος. Ο Σιμάνσκι κατάπιε το κέντρο και στην ουσία η ΑΕΚ επέβαλε τον ρυθμό και ισοπέδωσε τον Ολυμπιακό. Και μάλιστα ρυθμίζοντας το τέμπο του πρώτου μέρους, στο οποίο ήταν σαφέστατα ανώτερη, κοιτάζοντας τις τελικές, το σκορ αλλά και το πόσο κινδύνεψε πίσω.

Ήταν η ΑΕΚ που θέλαμε χρόνια. Χωρίς φόβο και με αποφασιστικότητα. Που ήθελε το παιχνίδι και ήξερε και πώς να τοποθετηθεί αλλά και να το πάρει. Μιλάω πάντα για το πρώτο μέρος. Στο οποίο είχαμε κέφι για τρέξιμο και θαυμαστή αλληλοκάλυψη. Τακτικές επιθέσεις, αλλά και αντεπιθέσεις. Άψογη αμυντική λειτουργία, είτε στο κέντρο είτε στην τελευταία γραμμή. Με παίκτες χαλύβδινους και πολύ καλά διαβασμένους.

Τα κεντρικά μπακ ήταν στα όρια του άριστου. Τα πλάγια μπακ, ξέρανε πώς να καλύψουν τον χώρο αλλά και τον παίκτη. Ακόμα κι αυτός ο λίγος σήμερα Ελίασον, προσέφερε μπόλικα στην τακτική. Όπως πολλά έδωσαν οι μπροστινοί όταν η ομάδα μας μπήκε με την γνωστή φόρα στο παιχνίδι. Μετά, κάπου χάθηκαν αλλά οι κινήσεις για την κάλυψη του χώρου δεν μπορούν να μας αφήσουν κι αδιάφορους. Τι να λέμε; 8-0 τελικές, κορυφαίος πάλι ο Πασχαλάκης κι αρκετά γιούχα από το γήπεδο για την ομάδα του. Εξαιρετικός ο Γκατσίνοβιτς μετά από καιρό, που δικαιώθηκε με γκολ στάνταρ δουλεμένο στην προπόνηση.

Το δεύτερο μέρος θέλει να το δούμε με ψυχραιμία. Διότι η ΑΕΚ μόνη της πήγε να αυτοκτονήσει. Πουθενά δεν πιέστηκε, πουθενά δεν απειλήθηκε, πουθενά δεν την ανάγκασε κάποιος να αλλάξει το σύστημα της όταν ο αντίπαλος άλλαζε τα τρία δεκάρια, όμως αυτή η στιγμιαία αδράνεια της άμυνας μας όλης, έβαλε το παιχνίδι σε κίνδυνο. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι ούτε σε σχολικό αγώνα τόσα λάθη σε μία φάση. Χωρίς να καταλάβω το γιατί. Πινέδα, Ρότα, Αθανασιάδης, ειλικρινά ούτε ήξεραν τι έκαναν σε μια απλή φάση, τι να πεις…

Όμως ήταν αδύνατον σήμερα να καταλάβεις αυτό το πνεύμα της νίκης, της πίστης και πλέον του αδάμαστου που έχει γεμίσει η ομάδα αυτή. Από τον Αλμέιδα αλλά κι έναν παίκτη, που λέγεται Βίντα. Και που απλά δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει ήττα. Ναι ρε αδέρφια. Αυτός ξανασάλπισε την αντεπίθεση, την ώρα που ο Αλμέιδα – ξύπνησε επιτέλους από τα δύο αμυντικά χαφ – έκανε σωστές αλλαγές κι έδινε ανάσες κι άλλα χαρακτηριστικά στην ενδεκάδα της νίκης.

Μιας νίκης πανδίκαιης κι ολόσωστης, μιας νίκης που έπρεπε να είναι γεγονός από το πρώτο μέρος. Μιας νίκης ΑΕΚΤΖΗΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΥΜΠΑ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΠΟΥΣΤΗΔΕΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΡΕΖΙΛΗΔΕΣ ΤΥΠΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΚΑΙ ΚΑΡΑΠΑΠΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΤΥΦΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ. Ή ΜΑΛΛΟΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΑΝΕ ΑΛΛΑ ΧΤΙΖΑΝΕ ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΚΙ ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΣΑΠΙΛΑ ΤΟΥΣ. ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ.

Δεν μας νοιάζει. Εμείς πάμε σε αυτό που σας έχω γράψει. Μόνοι μας εναντίον όλων. Η αλογοτροφή με το πέναλτυ στο 96 κι εμείς, με δεκάδες τελικές και με ένα πάμφτωχο 1-3. Το δε τρίτο γκολ, είναι ένα ποίημα του Μάνταλου, που ακόμα και για ένα δεκάλεπτο, μπήκε στους διακριθέντες. Μαζί με τον Χατζησαφί, τον Σιμάνσκι, τον Γκατσίνοβιτς και βέβαια τον Βίντα. Να μην ξεχάσω και τον Τσούμπερ φυσικά, διορθώνοντας άλλη μία φορά τον εαυτό μου.Και πώς πάμε; Μόνο για νίκες μέχρι τέλους. Και κύρια στην λεωφόρο.

Αδέρφια, ήταν μία ομάδα σήμερα, που δεν είχε κανένα ψεγάδι. Ήταν άριστα στημένη και ήξερε πού να πάει και τι να εκμεταλλευτεί. Και τα έκανε όλα τέλεια, εκτός από εκείνο το λεπτό της ισοφάρισης, που το πλήρωσε κι αυτό. Ναι ρε γαμώτο. Το πληρώσαμε, διότι έτσι ήταν το δίκαιο για τον τίτλο. Να το φας και μετά να ρίξεις άλλα δύο γκολ. Διότι πλέον κατάλαβαν οι παίκτες μας, Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΚΟΡ. ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ.

Αυτό φυσικά – που το απεύχομαι σε καρδιοπαθείς – που μας γέμισε ήταν αυτή η έλλειψη συμβιβασμού ότι θα φύγουμε χωρίς να είμαστε νικητές. Και σε αυτό ανταποκρίθηκαν όλοι. Με το κορμί τους, την τεχνική τους αλλά κύρια το πνεύμα τους. Μετά μπήκε και η τακτική του προπονητή, το τρέξιμο τους και το καθαρό μυαλό τους. Ήταν μια σπουδαία νίκη, που έφερε τον Ολυμπιακό στο επίπεδο του : ΣΤΡΑΤΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΜΠΑΛΕΣ. ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΚΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ. ΑΔΕΡΦΙΑ. ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΤΗΓΑΝΙ ΣΠΕΡΜΑ και ξέχασε τις αποδοκιμασίες για τους παίκτες του. Όπως ξέχασε που ο καθένας από την ΑΕΚ σήμερα, ήθελε να σκοράρει. Ξέχασε ο χάπιας ότι θα μπορούσε να φάει και πέντε.

Τελειώσαμε με το βουβάλι λοιπόν και πάμε για την νυφίτσα, την αδερφάρα. Μην μασάτε. Συγχαρητήρια στην ομάδα και προχωράμε. Με περηφάνια και με πίστη.