Πολλή διαχείριση, για λίγο μπαλάρα, μία σπουδαία πρόκριση
Η ΑΕΚ απέκλεισε τον Ολυμπιακό, πέρασε στον τελικό Κυπέλλου και γύρισε για τα καλά μετά από τρία περίπου χρόνια στη διεκδίκηση τίτλων. Αυτών που πιστοποιούν την καλή δουλειά, τονώνουν το εσωτερικό φρόνημα και ενισχύουν το εκτόπισμα κάθε σωματείου. Η ΑΕΚ του Αλμέιδα, η ΑΕΚ της Αγια Σοφιάς, η ΑΕΚ του σήμερα, είναι ΑΕΚ που διεκδικεί τίτλους. Σε λίγες εβδομάδες θα διαπιστώσουμε και αν έγινε από τώρα και ΑΕΚ των τίτλων. Μίας νέας σειράς τίτλων…
Θα ξεκινήσω το σημερινό σημείωμα με το πόσο σημαντικό είναι το γεγονός πως το ποδόσφαιρο μπορεί να νικάει τα άλλα, τα εξωαγωνιστικά. Γιατί την ώρα του αγώνα στο Γ. Καραϊσκάκης όλοι, και οι Ενωσίτες και όσοι άλλοι παρακολούθησαν τον δεύτερο ημιτελικό, ξέχασαν τους Πολωνούς μεθύστακες ή μη, τις φούστες, το ρόλο του Αλαφούζου, και όλα αυτά. Να πω και κάτι αστειευόμενος, ίσως να μην ξέχασαν αρκετοί τον Μπαλτάκο γιατί μπορεί να τον συνδύασαν, ειδικά οι φίλοι της ΑΕΚ, με ενδεχόμενη απονομή, αλλά οκ… Γενικώς στην Ελλάδα με τις σκληρές ανακοινώσεις των ΠΑΕ μπορεί να «φτιάχνονται» πολλοί, αλλά την πώρωση, την κάβλα, το μεράκλωμα που δίνουν τα γκολ, οι νίκες, οι προκρίσεις, οι κινήσεις του Πινέδα, του Τσούμπερ, και των άλλων παιδιών δεν συγκρίνονται, ούτε αναπληρώνονται… Αυτά και πάμε παρακάτω, στα του ματς…
Το πιθανότερο, μην πω το σίγουρο…, ήταν πως ο Oλυμπιακός θα ήταν διαφορετικός το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης από την εικόνα που έβγαλε με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο λίγες μέρες πριν. Μπήκε με ορμή. Αυτή που θα κρατούσε ζωντανό το φρόνημα στην εξέδρα. Αναμενόμενο αυτό, όχι μόνο γιατί έπρεπε να διεκδικηθεί το όποιο μερίδιο πρόκρισης αναλογούσε μετά το 3-0 του πρώτου αγώνα υπέρ της ΑΕΚ, αλλά και γιατί η ΑΕΚ έχει ανακηρυχθεί στο νούμερο 1 εχθρό των Πειραιωτών και αυτό είναι δύσκολο να μην έχει περάσει (σε κάποιο βαθμό) και στο αγωνιστικό τμήμα.
Πάντως, ακόμα και στο μεγαλύτερο καμίνι σαν έδρα, όταν μία ομάδα μέσα στο γήπεδο δεν τραβάει, σβήνει σιγά σιγά η κάψα των οπαδών της. Η ΑΕΚ έβγαλε αναίμακτα το πρώτο τέταρτο και μετά άρχισε να ξεδιπλώνει την τακτική της. Νομίζω πως η ομάδα κατέβηκε στη ρεβάνς για να διαχειριστεί το αποτέλεσμα. Και πώς θα το κατάφερνε αυτό; Με (εντατική, όχι έντονη) πίεση και συγκέντρωση στα ανασταλτικά καθήκοντα όλων των παικτών, αλλά και με καλή κυκλοφορία όταν είχε την κατοχή. Χωρίς πολλά ανεβάσματα, χωρίς να πολυψάχνει την ευκαιρία, χωρίς να δίνει το είναι της για τη νίκη. Της αρκούσε να έχει τη μπάλα και την κρατάει, γιατί έτσι δεν την είχε ο Ολυμπιακός, η κερκίδα ηρεμούσε και ο χρόνος πέρναγε… Η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο έπαιζε σαν ομάδα που κέρδιζε 3-0, το χρονόμετρο είναι στο 70ο λεπτό που λέει ο λόγος, και ξέρει και παράλληλα πως είναι καλύτερη…
Η ΑΕΚ δέχτηκε ένα (μάλλον εύκολο) γκολ που καλό είναι και αυτό να δουλευτεί για να αποτραπεί κάτι παρεμφερές στο υπόλοιπο της σεζόν. Όπως και το δεύτερο γκολ, στο οποίο ο πολύ καλός παίκτης Χουάνγκ (ο οποίος δεν δικαιώθηκε που διάλεξε το λιμάνι και όχι την ΑΕΚ πέρυσι, αλλά οκ…) πρέπει να ένιωσε πριν σουτάρει σα να σουλατσάρει στο σαλόνι του σπιτιού του. Γιατί μπορεί να μετράει η πρόκριση, αλλά ήρθε ήττα με 2-1. Κυρίως γιατί η άμυνα δεν μπόρεσε να λειτουργήσει όπως πρέπει στις φάσεις των γκολ, αλλά και γιατί μπροστά σπαταλήθηκε χρόνος αφενός, και όταν «κυνηγήθηκαν οι περιστάσεις» επανήλθε η αστοχία που υπήρχε και στο 0-0 του πρωταθλήματος πριν το Μουντιάλ. Θα μου πεις αφού η ομάδα έκανε αυτό που χρειαζόταν, τι στέκεσαι σε αυτά; Μα, για να χρειάζεται λιγότερα για να νικήσει στον επόμενο, που είναι στην κυριολεξία ματς τίτλου. Γιατί, με πολύ απλά λόγια, στο πρωτάθλημα η ΑΕΚ θα πρέπει να μπει στο φαληρικό γήπεδο για να νικήσει. Εκεί θα χρειαστούν στοιχεία της ΑΕΚ από τις καλύτερές της εκφάνσεις..
Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ήταν η ΑΕΚ που ξέρουμε, ή για την ακρίβεια η ΑΕΚ που θέλουν οι φίλοι της και αγαπήθηκε σφοδρά μέσα σε πολύ λίγους μήνες. Που κατάφερε να κάνει τα πιο ωραία, και ίσως και τα πιο εξεζητημένα, με απλότητα. Στοιχείο που έχουν μόνο οι ικανοί που διακατέχονται από εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις δυνατότητές τους. Η ΑΕΚ που σεβάστηκαν πάρα πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι που δεν την υποστηρίζουν και που ήθελαν να την βλέπουν συχνά. Αυτή που έκανε τους φίλους του Ολυμπιακού να καταλάβουν πως φέτος στην Ελλάδα υπάρχει μία καλύτερη ομάδα από τη δική τους. Γιατί, πιστέψτε με, πέρα από όσα λένε δημοσίως και οι άνθρωποι του Ολυμπιακού και η πλειοψηφία του οπαδικού τους κορμού ξέρει πολύ καλά τη φετινή πραγματικότητα: η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στη χώρα είναι η ΑΕΚ του Αλμέιδα… Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, που το λένε στις διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές λόγου όλους αυτούς τους μήνες…
ΥΓ. Η ΑΕΚ φέτος διακρίνεται από τη φυσιολογικότητα του καλού που πάει να γίνει σταθερά πολύ καλός. Δηλαδή, εκείνου που περνάει με ευχέρεια και προοπτική όλες τις πίστες. Πρώτα έκανε το καλοκαίρι σωστές επιλογές προσώπων. Ύστερα δούλεψε σωστά. Μετά έβγαλε στο γρασίδια και τις αρετές της και το αποτέλεσμα της καλής δουλειάς. Μετά πήρε αποτελέσματα και έπεισε πως μπορεί να διεκδικήσει το νταμπλ. Σήμερα φαίνεται πως έχει κατοχυρώσει (στη χειρότερη των περιπτώσεων…) τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου και την εύφημο μνεία για το ποιοτικό του παιχνιδιού της. Μία πίστα έμεινε. Μπορεί να τα καταφέρει και σε αυτήν. Γιατί έτσι θα περάσει από το στάδιο της επαναφοράς και της καθιέρωσης στο υψηλότερο επίπεδο: στο γράψιμο καινούριων χρυσών σελίδων, όπως δηλαδή αρμόζει στην ιστορία και τη σημειολογία ενός συλλόγου που πλέον για 99 χρόνια σημαδεύει με την επιδραστικότητά του την ελληνική κοινωνία… Στα 100 όλα θα είναι αλλιώς, το συμβολικό πρώτο πέρασμα θα γίνει κάτω από τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις…
