Author: Kostas Marountas

Πρώτος επίσημος αγώνας της σεζόν για την ΑΕΚ, λοιπόν, το βράδυ της Τετάρτης. Νέα Φιλαδέλφεια ξανά, μετά από αρκετό καιρό. Η φετινή ΑΕΚ φορώντας και τη νέα της εμφάνιση (το γούστο πάντα είναι υποκειμενική υπόθεση…) θα παρουσιαζόταν στο κοινό της, απέναντι σε έναν αντίπαλο που κάθε προγενέστερη αρνητική σκέψη θα συνιστούσε πρόβλημα.

H απώλεια του πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο με είχε πικράνει. Ακόμα και όταν όλα τα σημάδια μας έδειχναν πως ο τίτλος θα πάει αλλού. Ακόμα και στα τελευταία λεπτά του αγώνα με τη Λαμία, όταν μετατρέποντας το κινητό μου σε ραδιόφωνο περίμενα ένα γκολ του Άρη για να πανηγυρίσω κι εγώ, ανεβοκατεβαίνοντας συνεχώς τις εσωτερικές σκάλες του ενός πετάλου. Ήταν και η συνολική εικόνα του συλλόγου που θεωρώ πως δεν ήταν αυτή που έπρεπε για τον

ΑΕΚ σε μεγάλο ποσοστό σημαίνει (και) ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. Δυσκολίες που τις προκαλεί η ίδια. Γιατί όταν τα δύσκολα τα βάζουν οι άλλοι σε αυτήν, η ΑΕΚ ΔΕΝ ΜΑΣΑΕΙ. Η ΑΕΚ διαχρονικά «πληρώνει» ΚΥΡΙΩΣ τα δικά της τρωτά, τις δικές της «μακ..κίες»… Ας είναι. Και αν το χάσει φέτος το πρωτάθλημα, η όλη κουβέντα πρέπει να στραφεί στα εσωτερικά χωράφια και μόνο… Αλαζονικό ένα τέτοιο συμπέρασμα; Δεν ξέρω, ΕΥΣΤΟΧΟ, όμως, είναι σίγουρα. Η ΑΕΚ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ για την

Μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό. Η συμμετοχή του Ολυμπιακού σε ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τελικό είναι όντως μία επιτυχία για αυτόν. Αλλά και για την αφηρημένη έννοια που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι εγώ δεν θέλω να γίνω σαν κάποιους που τόσα χρόνια μίλαγαν για «πορείες που κάνουν οι συνταξιούχοι», για «Μilco Cup» και διάφορα άλλα ευφάνταστα προς εσωτερική κατανάλωση. Θα αναγνωρίσω την αξία του επιτεύγματος, χωρίς μεμψιμοιρίες και λοιπές «παπαρίτσες»…, και θα σπεύσω να «μεταφερθώ» νοητά στην ΑΕΚ.

Το να έγραφα μετά το ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Παναθηναϊκό θα έμοιαζε και όντως θα ήταν κάτι το εύκολο: με την έξαψη που διακατείχε όλους τους Ενωσίτες, οι λέξεις απλά θα κατέγραφαν τα συναισθήματα και αυτό θα αρκούσε για ωραία κείμενα από όλους μας! Γιατί για το αγωνιστικό κομμάτι εκείνης της αγωνιστικής οπτασίας δεν χρειαζόταν καμία λέξη, παρά μόνο νοητή αναδρομή στην εικόνα, στα όσα κυριολεκτικά θεσπέσια έκανε η ΑΕΚ στα ενενήντα λεπτά