Δημήτρης Μελισσανίδης και ΑΕΚ
H απώλεια του πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο με είχε πικράνει. Ακόμα και όταν όλα τα σημάδια μας έδειχναν πως ο τίτλος θα πάει αλλού. Ακόμα και στα τελευταία λεπτά του αγώνα με τη Λαμία, όταν μετατρέποντας το κινητό μου σε ραδιόφωνο περίμενα ένα γκολ του Άρη για να πανηγυρίσω κι εγώ, ανεβοκατεβαίνοντας συνεχώς τις εσωτερικές σκάλες του ενός πετάλου. Ήταν και η συνολική εικόνα του συλλόγου που θεωρώ πως δεν ήταν αυτή που έπρεπε για τον εορτασμό των 100 χρόνων ΑΕΚ. Όμως, μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου το έτος θα είναι το 2024 και μπορεί και πρέπει τους επόμενους μήνες να γίνουν εντατικές προσπάθειες ανοδικής πορείας παντού.
Στο ποδόσφαιρο αυτή η απαραίτητη διεργασία δεν θα έχει το όνομα του Δημήτρη Μελισσανίδη. Πού να το φανταστούμε, εκτός από όσους ήξεραν…, πως το ματς με τη Λαμία λίγα μετά τα μέσα του Μάη του 2024 θα ήταν το τελευταίο στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ένωσης με τον ανυπέρβλητο Δημήτρη Μελισσανίδη στα διοικητικά της ηνία. Όμως, το έχω γράψει πολλάκις, πάντα προηγείται η πραγματικότητα και έπονται τα δικά μας συμπεράσματα.
Πριν μιλήσει ο κ. Ηλιόπουλος επισήμως και αναλυτικά, προέχει η αποτίμηση του Δημήτρη Μελισσανίδη. Μα, αλήθεια, πώς να γράψει κάποιος ένα ολόκληρο βιβλίο; Γιατί κάτι τέτοιο και μόνο αρμόζει στη δραστηριοποίηση και στη μεγάλη υπηρεσία του συγκεκριμένου ανθρώπου στην Ένωση και στη διαχρονική σημειολογία της. Στα πρώτα της 100 χρόνια πολλοί έτρεξαν κουβαλώντας την ΑΕΚ στις πλάτες τους, ένας από αυτούς που «διεκδικεί μετάλλιο» είναι ο Νικαιώτης μεγαλοεπιχειρηματίας. Είναι σίγουρο, το είπε και ο ίδιος με δικά του λόγια, πως ποτέ δεν θα διεκδικούσε το «χρυσό» γιατί ξέρει πως αυτό ανήκει στον κόσμο της ΑΕΚ. Από τον πρώτο οπαδό της ΑΕΚ το 1924 μέχρι αυτόν που έγινε ΑΕΚ μόλις σήμερα…
Τι είναι για την ΑΕΚ ο Δημήτρης Μελισσανίδης το ξέρουν όλοι, ακόμα και οι εκτός ΑΕΚ. Τι είναι για τον καθένα μας προσωπικά; Ε εδώ ο καθένας βάζει μπροστά του το δικό του μικρόφωνο. Για μένα είναι η ΑΕΚ της ωραίας μπάλας, των τίτλων, της κυριαρχίας στη δεκαετία του 1990, της παρασκηνιακής πυγμής, των ατακοδόρικων αποστομώσεων των εχθρών της ομάδας, του φόβου και του σεβασμού των βασικών αντιπάλων. Είναι η διαρκής αναμόχλευση, σαν είδος γλυκιάς εμμονής, της επιστροφής του Τίγρη στην ΠΑΕ. Είναι όσα έγιναν από το καλοκαίρι του 2013 κι ύστερα. Για τα πανηγύρια, τις νίκες, τους τίτλους, τις ευρωπαϊκές προκρίσεις, τις πολυποίκιλες αναμνήσεις, τι να πει κανείς; Για το καινούριο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια; Αυτά δεν περιγράφονται, βιώνονται, γίνονται κομμάτι της μνήμης και επιστρατεύονται όταν το επιτάσσει (και στις δοσολογίες που επιτρέπει) η εκάστοτε περίσταση. Όταν υπάρχουν όλα αυτά, εμείς επιλέγουμε πώς θα τα διαχειριστούμε προς όφελος μας. Και χάρη στον Δημήτρη Μελισσανίδη αυτά υπάρχουν για (και σ)την ΑΕΚ…
Μελισσανίδης ίσον μέρος της ιστορίας της ΑΕΚ, ΑΕΚ με εμβληματική φυσιογνωμία της τον Μελισσανίδη. Γιατί το μυαλό, την τσαχπινιά και το δυναμισμό του χρειαζόταν η Ένωση για να μπορεί να κοιτάει στα μάτια τους άλλους. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Λάθη έγιναν, αστοχίες υπήρξαν, όπως και υπολογισμοί που διαψεύστηκαν. Το τι έγινε με τον Μπάγεβιτς τότε… Η πώληση στον Τροχανά. Η Γ΄Εθνική… Η χαμένη ευκαιρία του καλοκαιριού του 2018. Το γεγονός πως το διάστημα 2020-2022 δεν θέλαμε να βλέπουμε την ΑΕΚ ούτε εμείς οι ίδιοι. Σίγουρα θα θέλαμε περισσότερα πρωταθλήματα από το 2015 κι ύστερα, και περισσότερα Κύπελλα (οι συνεχόμενοι χαμένοι τελικοί πόνεσαν, αλλά δεν έφθειραν ποτέ την αγάπη του κάθε αγνού Ενωσίτη για την ΑΕΚ).
Μπορούμε, βεβαίως, να βρούμε μειονεκτήματα στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Δεν εννοώ στο ανθρώπινο, αλλά στο παραγοντικό. Αρκεί να είμαστε σοβαροί και όχι καφενειακοί και ξερόλες. Αλλά, τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που σε δύο αιώνες, στο τέλος του 20ου και στα ξεκινήματα του 21ου αιώνα βοήθησε την ΑΕΚ να σταθεί ισότιμα στο υψηλότερο επίπεδο του εγχώριου ποδοσφαίρου, να τη θαυμάσουν πολλοί που δεν είναι ΑΕΚ, να τη μνημονεύουν για πάντα, να ενισχύσει το ίδιο το κλαμπ το εκτόπισμά του, την τροπαιοθήκη του, το οπαδικό του έμψυχο δυναμικό, τη συναισθηματική του κληρονομιά, την πολιτιστική του ταυτότητα.
Ο Μελισσανίδης γούσταρε και την καλή μπάλα. Ήθελε στο μέτρο του εφικτού κάθε αγωνιστική επιτυχία να συνοδεύεται και από τέτοια. Και όταν το προσπαθούσε ολόψυχα, το πετύχαινε. Μας πίκρανε πολύ το γεγονός πως δεν το επεδίωκε πάντα, αλλά μέσα του ο ίδιος ήξερε καλύτερα από εμάς το πότε, το πώς και το γιατί… Δεν ανησυχούσε, παρά μονάχα τράβαγε τα μαλλιά του από τις ανοησίες και τα εμπόδια που έβαζαν διάφοροι κατώτεροι του μετρίου εχθροί της ΑΕΚ. Ας είναι. Τον καθυστέρησαν αρκετά, αλλά δεν τον απέτρεψαν. Ο Μελισσανίδης νίκησε στο τέλος. Γιατί είχε την τεχνοτροπία του, σμιλευμένη σε δύσκολους καιρούς και σε μία Ελλάδα κάθε άλλο παρά χαζοχαρούμενη…, και δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Απλά άλλαζε την έντασή της ανάλογα με την περίσταση, τους συσχετισμούς και τις δικές του εσωτερικές δυνάμεις. Φυσιο-λογικότατα όλα αυτά.
Με απλά λόγια; Δημήτρη Μελισσανίδη, έγινες εξαιτίας της ΑΕΚ και εσύ κομμάτι της καθημερινότητάς μας από το 1992 μέχρι σήμερα… Ε δεν είναι και λίγο το χρονικό διάστημα. Σε ευχαριστούμε για όλα! Για όλα, στην κυριολεξία… Να το ξαναπώ; Σε ευχαριστούμε πολύ! Τελεία και παύλα.
YΓ. Καλωσορίζουμε τον Μάριο Ηλιόπουλο. Θα μιλήσουμε για αυτόν όταν μας δώσει πρώτος το στίγμα του. Εξάλλου, στο σήμερα, όλοι τον μαθαίνουμε ψάχνοντας δεξιά και αριστερά να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ό,τι προλάβουμε και μπορέσουμε. Προς το παρόν, του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο πολύ δύσκολο έργο του να κρατάει κάποιος τα ηνία της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Γιατί στην ΑΕΚ πολλά είναι τα όμορφα, αυτά που μπορούν να σε κάνουν να δεθείς μαζί της και να τη λατρέψεις για πάντα, αλλά υπάρχουν και δίπλα στις κανονικές και παραδοσιακές δυσκολίες και ορισμένες που προσθέτουμε από μόνοι μας όσοι απαρτίζουμε την οικογένειά της. Μακάρι είτε να τις περιορίσουμε εμείς, είτε να μπορέσει ο κύριος Ηλιόπουλος να τις αντιμετωπίσει και να τις μετατρέψει σε δημιουργικό καύσιμο!
