Μας πότισαν με δηλητήριο…
Να ξεκινήσουμε με τα απλά, τα δικά μου : Aγχώθηκα, ταλαιπωρήθηκα και στενοχωρήθηκα. Και δεν είμαι πλέον σε τέτοια φάση. Ή μάλλον δεν θέλω να είμαι.
Είδα λοιπόν, μια ομάδα, που σύμφωνα με τους ηλίθιους που κάνουν ρεπορτάζ της ΑΕΚ, ήταν προετοιμασμένη για τα μπαράζ. Δεν έχω δει τίποτα τέτοιο. Ούτε σε κανονική ενδεκάδα που μπαίνει στο παιχνίδι, ούτε και στα διορθώματα με τις αλλαγές. Αντιθέτως έβλεπα τον Αλμειδα να κοιτάει τον πάγκο του και να λυπάται με τις αλλαγές που πρέπει να κάνει.
Τρέχει κάτι; Όχι , δεν τρέχει. Είναι θέμα καλοκαιριού πλέον. Δεν διορθώνεται κάτι τώρα. Ούτε μπορεί να διορθώσει ο Αλμέιδα τη νοοτροπία του. Τους έκαψε όλους σε εξήντα λεπτά. Όταν προηγήθηκε η ΑΕΚ με δύο γκολ διαφορά. Στο γήπεδο της. Και δεν κέρδισε. Αν αυτό δεν είναι προπονητικό έγκλημα διαχείρισης, τότε εγώ καλύτερα να χορέψω μάμπο.
Και μιλάμε για παιχνίδι, που είχε πολλούς καλούς παίκτες η ΑΕΚ: Τον κορυφαίο Άμραμπαντ, τον σπουδαίο Σιμάνσκι, τον απίστευτο Βίντα, τον λογικό Μουκουντί, τον ακούραστο Ελίασον, και τον καταπληκτικό Πινέδα. Και δεν μπορούμε να πούμε και τίποτε ακραία αρνητικό για τους υπόλοιπους. Οπότε καταλήγω ότι το παιχνίδι το έχασε ξανά ο προπονητής. Ο οποίος δεν κατάλαβε γιατί πήγε μούρη με μούρη με τον Λουτσέσκου. Άρχισε κι αυτός να πουλάει Αεκοφροσύνη; Δεν την χρειάζομαι εγώ.
Στο παιχνίδι, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σοβαρή ΑΕΚ. Είχε τρεξίματα μεν αλλά πιο πολύ μου φάνηκαν ότι ήταν να περιορίσουν τον αντίπαλο. Δεν μπόρεσε να παίξει παιχνίδι κατοχής, όχι διότι δεν το ήθελε, αλλά διότι απλά δεν μπορούσε. Το πρώτο γκολ μας ήταν από μια αντεπίθεση, ενώ πουθενά δεν είδαμε σφυροκόπημα επιθετικό ή λογική αμυντική αντιπαράθεση. Χωρίς όμως να ενοχλούμεθα κι ιδιαίτερα, αφού από ένα σημείο και μετά, ούτε κινδυνεύαμε κι ούτε μας ένοιαζε και κάτι άλλο εκτός από τη νίκη. Μας πότισαν με δηλητήριο….
Που θα ήταν γλυκό με το τυχαίο γκολ του Μαροκινού. Τι άλλο θες ρε Αλμέιδα; Είσαι στο γήπεδο σου και προηγείσαι με 2-0. Ούτε με δυό γκολ διαφορά δεν μπορείς να κρατήσεις σκορ; Πόσα θέλεις να έχεις βάλει; Και δεν είναι σημερινό το φαινόμενο. Άρα είναι χτισμένο γενικά. Κι είναι σοβαρό πρόβλημα σου, ασχέτως ρόστερ που έχεις. Διότι η ομάδα είναι εντελώς αδούλευτη τακτικά κι ειδικά σε αμυντική λειτουργία, όταν δεν έχει δυνάμεις για να πρεσάρει άλλο. Ήταν τραγικό αυτό που έβλεπα μπροστά μου, εκεί που κάθομαι : Να είναι ψόφιος ο Άμραμπαντ μετά από κάποια προσπάθεια του, κι ο Αλμέιδα να του φωνάζει να πάει να πρεσάρει….
Ήρθε λοιπόν το δεύτερο ημιχρόνιο, που η ΑΕΚ εξαφανίστηκε λόγω Λουτσέσκου. Που δεν πίστεψε ότι έχανε κι ούτε πίστεψε ότι θα χάσει. Το απέδειξε. Και πήρε την ταυτότητα του δικού μας, που πραγματικά δεν ήξερε πώς να αλλάξει τα πράματα. Όχι σε ανατροπή σκορ, σε απλή διαχείριση σκορ. Όλα τα άλλα είναι για βρούβες κι αν κάνουν καλό φρικασέ.
Χονδρικά. Η ΑΕΚ σαν ομάδα ήταν και σήμερα κατώτερη των περιστάσεων. Είναι σαν να βλέπω έναν ετοιμοθάνατο, που όλοι του δίνουν κουράγιο. Δημοσιογράφοι και γλύφτες. Ουδέποτε θα ξεχάσω τις φετινές γκέλες. Θα συνέλθει στα επόμενα παιχνίδια; Μπορεί και να συνέλθει αλλά πλέον έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου. Και δεν πηγαίνω πια στα παιχνίδια με σιγουριά ότι θα δω κάτι ωραίο. Όχι νίκες, αλλά ένα ωραίο παιχνίδι. Πηγαίνω και βλέπω μια αγχωμένη γκόμενα που έχει περίοδο αλλά θέλει να πηδηχτεί. Δεν θα πάρω….
