Η εικόνα μίας ομάδας στο γήπεδο και τα γεγονότα

Μας αρέσει πολύ η συζήτηση για το ποδόσφαιρο. Και ειδικά για τις ομάδες μας. Το (άμεσο ή έμμεσο) κους κους, η (συνήθως παθιασμένη) έκφραση άποψης, η αναζήτηση αιτιών για τα κακώς κείμενα, η απόδοση ευθυνών, η αποθέωση και η χαρά όταν έρχονται θρίαμβοι και επιτυχίες. Όλα αυτά είναι πράγματα που όλοι κάνουμε συνέχεια και αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας.

Δύο πράγματα προέχουν, όμως, στο ποδόσφαιρο. Θα πρέπει να μπορούμε να καταλαβαίνουμε πως πάνω από εμάς είναι η εικόνα μίας ομάδας στο γήπεδο και τα γεγονότα. Μετά αρχίζουν οι κουβέντες. Αν αυτά τα δύο στοιχεία πάνε καλά, οι κουβέντες είναι εγκωμιαστικές και γίνονται πάντα σε ευχάριστο κλίμα. Αν όχι; Τότε αρχίζουμε τα παράπλευρα… Δεν ξέρω αν μας ενδιαφέρει να είμαστε εύστοχοι σε όσα λέμε. Και δεν είναι και εύκολο να είμαστε εύστοχοι. Γιατί; Ένας λόγος είναι πολύ βασικός: μα, γιατί οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε καθημερινά τις ομάδες για να βλέπουμε τι γίνεται στο εσωτερικό τους, στα αποδυτήρια. Αν μπορούσαμε να είμαστε μέσα, θα καταλαβαίναμε πολλά. Για το πόσο περνάει η μπογιά ενός προπονητή, για τις ικανότητες των επιτελικών στελεχών, για την προσπάθεια που καταβάλλουν οι ποδοσφαιριστές κοκ.

Τώρα περιμένουμε τους ρεπόρτερ να μας πουν αυτά που θέλουν και κρίνουν οι ίδιοι. Ή αν έχουμε κάποιο γνωστό που κάτι έχει ακούσει ή δει… Και ύστερα να σκεφτούμε, να καταλήξουμε σε αυτό που πιστεύουμε πως γίνεται και να το βγάλουμε από μέσα μας. Εν ολίγοις; Θέλει προσοχή το πράγμα. Να κρίνουμε, να ασχολούμαστε, αλλά με τρόπο που να μην παίρνει η κρίση μας διαζύγιο από την πραγματικότητα και κυρίως να μην αδικούμε πρόσωπα και καταστάσεις. Κατά βάση, όλοι μας επηρεαζόμαστε από την εικόνα της ομάδας μας και από τα αποτελέσματα… Η λογική έχει αξία μονάχα όταν «παντρεύεται» με την πραγματικότητα. Καλή η επικοινωνία, καλές οι επιχειρηματολογίες, αλλά στις σωστές δόσεις και ιεραρχήσεις… Και προσλήψεις ή απολύσεις σε μία ΠΑΕ, δεν κάνουμε ούτε οι φίλοι της ομάδας, ούτε οι δημοσιογράφοι της…

Ο Φοφανά δεν ήρθε τελικά στην Ένωση. Η επίσημη ΑΕΚ προσπάθησε να τον πάρει μέχρι την τελευταία στιγμή. Έκανε λάθη σε αυτή την προσπάθεια; Μπορεί. Φταίει σε κάτι; Ίσως. Το γεγονός μετράει. Ο Φοφανά δεν ήρθε. Για να τον διεκδικήσει η ομάδα, πάει να πει πως τον ήθελε. Για πολλούς λόγους. Γιατί θα ήταν μία σημαντική προσθήκη και αγωνιστικά, και στο πρεστίζ του club, και στην ψυχολογία του κόσμου. Τώρα, όμως, «Φοφανά» (και ακόμα καλύτεροι…) θα πρέπει να είναι όσοι είναι στο ρόστερ της ομάδας. Ευτυχώς, μπορούν να είναι επαρκείς και να έχουν πολυσύνθετους ρόλους που θα αποφέρουν αυτά που σχεδιάζει ο προπονητής για την απαιτητική φετινή αγωνιστική περίοδο. Αλλά, πρέπει να τα δείχνουν στα ματς αυτά που όλοι περιμένουμε από δαύτους… Όπως πρόπερσι… Όχι όπως πέρυσι, που μείναμε με μόνιμη συντροφιά την διαρκή προσμονή πως η ΑΕΚ «θα παίξει τη μπάλα που μπορεί»… Τελικά, τη μπάλα αυτή μάλλον την έπαιξαν άλλοι και όχι οι «κιτρινόμαυροι»… Ας είναι…

Έχουμε εκ νέου δυνατούς αντιπάλους στο κυνήγι των εγχώριων τίτλων και όπως έχουμε πει πολλάκις όταν μία ομάδα διεκδικεί τρόπαια πρέπει παράλληλα και να βελτιώνεται η ίδια (σταδιακά και με πλάνο) και να κοιτάει και τους βασικούς της αντιπάλους. Διπλή υποχρέωση και καθήκον, το ένα πιο δύσκολο από το άλλο, αλλά και τα δύο μαζί, άκρως απαραίτητα. Για να είμαστε ακριβείς, η ΑΕΚ οφείλει η ίδια να είναι όπως μπορεί και πρέπει. Και μετά, εντάξει, είπαμε καλές ομάδες και ο ΠΑΟΚ, και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, αλλά μην τρελαθούμε: είναι και οι τρεις μέσα στο «πεδίο στόχευσης» της καλής ΑΕΚ. Είπαμε, της καλής ΑΕΚ… Όχι μίας ράθυμης, συγχυσμένης, δίχως συγκέντρωση και επαρκή φυσική κατάσταση ΑΕΚ…