Η ΑΕΚ έπαιξε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο απέναντι στον Άρη

Με ένα μίνι, αναγκαστικό θα έλεγα, rotation κατέβηκε η ΑΕΚ στο παιχνίδι, που ήταν μονόδρομος. Μια ΑΕΚ καλή θα έλεγα, αλλά ελαφρώς πιεσμένη και βιαστική. Λογικό κι αυτό.

Είδαμε ένα εκπληκτικό πρώτο ημιχρόνιο. Με πολύ τρέξιμο και πολύ πρεσάρισμα από την μεριά μας, και με υψηλή ένταση διάθεσης. Γίνανε μπόλικες πλαγιοκοπήσεις κι αρκετές τελικές. Για να είμαι δίκαιος, θα πω εκατέρωθεν. Αυτές ανάδειξαν σαν κορυφαίους τους δυό τερματοφύλακες. Τελικά ο Άρης προηγήθηκε, παρά την τρομερή εκτίναξη του Αθανασιάδη, με υπόδειξη var. Δεν μπορώ να πάρω θέση.

Θέση όμως έχω στην χρησιμοποίηση των Σιμάνσκι και Γιόνσον για άλλη μιά φορά. Δεν θέλει να το καταλάβει ο Αλμέιδα με τίποτα. Δεν πειράζει, υπάρχει περιθώριο διορθώματος αφού ο Πολωνός πήρε κίτρινη κάρτα, κι άρα μάλλον η κίνηση θάναι φορσέ.

Αν φύγω όμως από αυτήν την λεπτομέρεια, θα πρέπει να πω ότι η ΑΕΚ ήταν καλή. Μπορεί να μην ήταν τόσο πολύ σφιχτή, όμως επέβαλε τον ρυθμό της, έφτασε πολλές φορές με άνεση στην περιοχή του Άρη, κι έκανε αρκετές τελικές, που όμως δεν της έδωσαν κάποιο γκολ. Δεν έχω κάποιο παράπονο από την προσπάθεια των παιχτών, παρά μόνο από κάποια βιασύνη ίσως στην τελική πάσα. Μετά τον Αθανασιάδη, ήταν τρομερός ο Άμραμπαντ, που διέλυσε όλη την εκείνη την πλευρά του αντιπάλου, όπως κι ο Καλενς. Δυστυχώς όμως, φτάσαμε στο σημείο που ακόμα και σήμερα, θα φτύσουμε αίμα, ό,τι και να γίνει τελικά.

Και το φτύσαμε το αίμα, όπως και να το κάνεις. Διότι έβλεπες μια ΑΕΚ σούπερ, μια ΑΕΚ καταιγιστική, μια ΑΕΚ που είχε εξαφανίσει τον αντίπαλο από το γήπεδο, και δεν μπορούσε να βάλει γκολ. Άλλα χάνονταν κι άλλα τα έβγαζε αυτός ο απίθανος τέρμας του Άρη. Κι ο χρόνος να περνάει….

Νάμουν κι εγώ βιαστικός; Μπορεί νάμουνα κι εγώ. Και λόγω του άγχους, να μην μπορώ να χαρώ το παιχνίδι. Ποιό παιχνίδι; Μα ίσως το καλύτερο που είδα φέτος από την ομάδα μας, στο δεύτερο ημιχρόνιο κυρίως, μετά το ματς με την Μπράιτον. Τι να πρωτοπείς για σήμερα; 27 τελικές, πλήρης κυριαρχία στο κέντρο, ακούραστη πλαγιοκόπηση, ανελέητο σφυροκόπημα. Δεν μιλάμε για μπαλάρα.

Μιλάμε για ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο πραγματικά. Να θυμηθώ μία μόλις τελική του Άρη, κι αυτή από μια λάθος κεφαλιά – γύρισμα του Χατζησαφί; Δεν θυμάμαι τον Άρη να περνάει καν το κέντρο. Τέτοια ήταν η πίεση της ομάδας μας, στον χώρο του κέντρου αλλά και στην περιοχή του αντιπάλου. Δηλαδή είχα φτάσει στο σημείο να βλέπω την ΑΕΚ να παίζει εναντίον του αντίπαλου τέρμα και να σώζει τα πάντα. Θες κοντινά; Θες μακρινά σουτ; Ό,τι θες ρε φίλε.

Σε αυτήν την τρομερή διάθεση κι απόδοση, φυσικά παίξανε ρόλο και οι αλλαγές του Αλμέιδα. Που ρίσκαρε κι αυτός. Κύρια με την δεύτερη κάρτα στον Σιμάνσκι, που δεν χρειαζόταν από την αρχή του δεύτερου μέρους. Με την καθυστερημένη είσοδο του Λιούμπισιτς στην θέση του καραάστοχου, Τσούμπερ. Αφού όμως την γλύτωσε, τελικά ήρθε η δικαίωση και μπορούμε να ξαναδούμε το παιχνίδι πιο ήρεμα, μπας και το χαρούμε.

Και μπας και το χαρεί κι ο κορυφαίος, Άμραμπαντ, που δικαιώθηκε κι αυτός αφού εκείνος ήταν που νίκησε τελικά τον αντίπαλο τέρμα κι έλυσε τον γρίφο. Ναι, ο μαροκινός ήταν με τεράστια διαφορά ο κορυφαίος κι εύχομαι να μην έχει κάποια ζημιά εν όψει της συνέχειας. Όπως και να το κάνεις, μαζί με τον Βίντα είναι οι προσωπικότητες της ομάδας.

Συγχαρητήρια λοιπόν για το αποτέλεσμα και κυρίως για την απόδοση ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, αν και δεν θα έπρεπε να βλέπουμε αυτά τα πράματα. Θα έπρεπε να είμαστε ελαφρώς πιο ήρεμοι…

Υγ1. Δεν είδα πουθενά τον Άρη να δίνει το παιχνίδι.

Υγ2. Δεν θα κατηγορήσω τον διαιτητή. Έτσι όπως τον είδα, τον κόβω απλά άπειρο. Ήθελε απλά να συμβιβάσει τις καταστάσεις…