Τα κλειδιά της νίκης στην Τρίπολη
Με τρομερό κιτρινόμαυρο κόσμο και με μια ενδεκάδα, που δεν την λες κι ανάγκης, η ΑΕΚ κατέβηκε στην Τρίπολη. Με το γνωστό της σύστημα και με καλές προοπτικές. Και πράγματι ξεκίνησα κάπως ζωηρά, όμως στην πορεία του πρώτου ημιχρόνιου, αποδείχθηκε πολλή κατώτερη των περιστάσεων. Και εξηγούμαι.
Είχε τρομερά προβλήματα στον χώρο του κέντρου αφού ο Γιόνσον ήταν σε άλλο γήπεδο. Είχε μια αριστερή πλευρά κίνδυνο – θάνατο και μιλάω για τον Χατζησαφί. Δεν είχε ιδιαίτερο πρεσάρισμα μπροστά, ενώ φαινόταν ότι είχε πρόβλημα συγκέντρωσης. Το αποτέλεσμα ήταν να φάει φάσεις πολύ επικίνδυνες, να μην μπορεί να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή και να κάνει πάμπολλα αβίαστα λάθη.
Για την δική μας ομάδα, που είχε μόνους διακριθέντες τον Μάνταλο και τον Τσούμπερ, ήταν ένα κάκιστο πρώτο μέρος. Στο οποίο είχαμε σύμμαχο την τύχη και την αστοχία του Αστέρα. Μάλλον μίλαγε η φανέλα και τίποτε άλλο, αφού υπήρχαν στιγμές στις οποίες η ομάδα μας δεν μπορούσε να απομακρύνει, δεν μπορούσε να κάνει έναν συνδυασμό της προκοπής και δεν έβγαζε μια κάθετη μπαλιά που να δημιουργήσει κάποια υποψία κινδύνου. Την κατοχή της μπάλας την είχαμε μεν, όμως ήταν ανούσια και άνευρη. Με εξαίρεση το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, όπου μια εξαιρετική προσπάθεια του Μάνταλου και μια εξαιρετική συνέχεια από τον Τσούμπερ, φέρανε σκόρερ τον Ελίασον. Πρέπει να ήταν το μόνο λεπτό που η ΑΕΚ θύμισε την ομάδα που αγαπάμε…
Τα πράματα άλλαξαν εντελώς στο δεύτερο μέρος. Ο Σιδηρόπουλος, που σε κάθε μαρκάρισμα έβγαζε κίτρινη κάρτα εκατέρωθεν, άφησε τον αντίπαλο με δέκα παίκτες. Αυτό ήταν το πρώτο κλειδί. Το δεύτερο ήταν ότι χτύπησε ο Αραούχο και ο Πινέδα μπήκε στο παιχνίδι. Με τα κλειδιά αυτά, η ΑΕΚ επικράτησε στον χώρο του κέντρου διότι βρήκε ρυθμό και ταχύτητα καθώς και κανονική δημιουργία από τον άξονα. Ένας άξονας που φυσικά ελευθέρωσε και τα πλάγια της.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι έθελξε με την απόδοση της, όμως έπαιξε ένα passing game που της έδινε μέτρα και συνδυασμούς επικίνδυνους για να φτάνει στην αντίπαλη περιοχή. Μετά μάλιστα το δεύτερο γκολ, μπορούσε να αυξομειώνει τον ρυθμό κατά βούληση και να παίζει τον αντίπαλο όπως η γάτα το ποντίκι. Κι έτσι έβαλε κι άλλους διακριθέντες στο κάδρο, όπως τον Ελίασον που έτρεξε πάρα πολύ σήμερα, καθώς και το κεντρικό της δίδυμο που ανέβηκε σχεδόν στο μισό του γηπέδου. Και η ομάδα μας σημείωσε άλλα δύο γκολ με μια κατοχή μπάλας που έφτασε σχεδόν στο απόλυτο, ενώ πίσω δεν κινδύνεψε καθόλου.
Οπότε με ένα 3-0 υπέρ σου, σε μια έδρα δύσκολη – πέρσι δεν κερδίσαμε – και με συνολικό βαθμολογικό κέρδος στο +1 σε σχέση με πέρσι, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ευχαριστημένοι. Ειδικά όταν έρχεται ευρωπαϊκή υποχρέωση κι ειδικά όταν σου λείπουν μπόλικοι παίκτες, που κανείς δεν έχει καταλάβει πώς χτυπάνε όλοι αυτοί. Πέραν αυτού, είναι σημείο προβληματισμού το πρώτο μέρος, που επιβεβαιώνει ότι λείπει αυτό το περίφημο έξτρα χαφ στον τομέα της δημιουργίας. Που αποδεικνύεται με την είσοδο στον αγώνα του Πινέδα. Αλλά αυτά ας τα κοιτάξει ο προπονητής, που σήμερα έκανε μια άριστη διαχείριση των λύσεων που είχε διαθέσιμες, ενώ του πιστώνονται και οι ολόσωστες αλλαγές.
