Θα πάμε για Πάσχα όχι τόσο πολύ μαυρισμένοι

Η ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 επιτέλους. Κατέβηκε όμως με σοβαρότητα και με διάθεση για να επικρατήσει. Αυτό φαινόταν στο γήπεδο τουλάχιστον στο πρώτο τέταρτο, όπου κυριάρχησε στο γήπεδο και σκόραρε κι ένα γρήγορο γκολ. Το κύριο στοιχείο της σε αυτό το διάστημα ήταν το επιθετικό της πρεσάρισμα, το άριστο στήσιμο της στον χώρο του κέντρου και η ηγετική εμφάνιση του Κριχιόβιακ, που ήταν και ο σκόρερ.

Στο επόμενο τέταρτο του πρώτου μέρους, η ΑΕΚ οπισθοχώρησε δίνοντας το γήπεδο στον αντίπαλο και ψάχνοντας κάποια αντεπίθεση. Δεν τα πήγε πολύ καλά θα έλεγα, αφού μάλλον έδωσε πιο πολύ από το κανονικό ζωτικό χώρο. Και πράγματι ο ΠΑΣ ισοφάρισε αλλά το var του ακύρωσε το γκολ. Στο διάστημα αυτό είχαμε κι εμείς κάποιες τελικές, που όμως δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.

Τέλος ήρθαμε στο τελευταίο τμήμα του πρώτου μέρους, όπου η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο ξανά. Έπνιξε τον αντίπαλο στον χώρο του κέντρου, έβγαινε και από τον άξονα και από τα πλάγια, συνολικά πήρε την κατοχή της μπάλας σε όλο το πρώτο μέρος, και πάτησε περιοχή μπόλικες φορές. Μπορεί να μην είχε σε σπουδαία μέρα τον Αραούχο ή τον Τσούμπερ, όμως οι υπόλοιποι ήταν αρκετά καλοί και κυρίως ξέρανε πού να πάνε στο γήπεδο. Η επισφράγιση ήταν ένα δεύτερο γκολ με τον Ρότα, σπουδαίο γκολ σε εκτέλεση αλλά κυρίως προϊόν ομαδικής προσπάθειας.

Γενικά το πρώτο μέρος ήταν πολύ ευχάριστο με πολύ τρέξιμο και αρκετές τελικές. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε και το θέαμα ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και ο αντίπαλος, που είτε ήθελε είτε αναγκάστηκε λόγω του γρήγορου γκολ, ξεδιπλώνοντας τις τεχνικές του αρετές. Η ΑΕΚ συνολικά ήταν πολύ καλύτερη και ήξερε να αλλάζει τον ρυθμό και να δημιουργεί αμυντική υπεροπλία αλλά και φάσεις επιθετικές. Είχε μια μικρή κάλυψη από την διαιτησία σε κάποια μαρκαρίσματα που σήκωναν κάρτα, αλλά κι αυτό μέρους του παιχνιδιού, όπως άλλωστε και οι κινήσεις οι προεδρικές. Κορυφαίος ήταν ο Κριχιόβιακ, που δέσποζε στο κέντρο ζητώντας την πρώτη μπάλα, και αλλάζοντας το κατέβασμα της μπάλας με τις μακρινές του πάσες.

Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς κατώτερο του πρώτου όσο αναφορά το θέαμα. Όμως ήταν ανώτερο στην αγωνία για την διακύμανση του σκορ. Μπορεί να είχαμε το προεδρικό μάτιασμα από την μία, αλλά είχαμε και τις εντελώς λάθος επιλογές του Οφρυδόπουλου. Μην τα πολυλογούμε. Ο αντίπαλος μείωσε το σκορ πολύ γρήγορα, κι εκεί που περίμενες ( λέμε τώρα…) καταιγισμό, ο ΠΑΣ απλά έσβησε και η ΑΕΚ βρήκε τρίτο γκολ στην πρώτη τελική.

Τα πάντα φαινόντουσαν τακτοποιημένα με τον Μήτογλου και τον Μάνταλο να έρχονται στους διακριθέντες, όμως ο προπονητής μας άρχισε πειραματισμούς. Δεν έφτανε που χρησιμοποίησε τον ανέτοιμο Στάνκοβιτς, έριξε μέσα τον Σιμόες, γύρισε το σύστημα σε 3-5-2, έδωσε φανέλα στον ανάπηρο σήμερα Καρίμ και τα έκανε μαντάρα. Η ομάδα αποδιοργανώθηκε πλήρως στα πάντα, ούτε να αμυνθεί ούτε να επιτεθεί μπορούσε και γενικά είδαμε μια εικόνα ομάδας που μόνο μιλημένα θα κράταγε το σκορ. Με τρία στόπερ και ο αντίπαλος να σκοράρει με κεφαλιά; Ούτε στο νηπιαγωγείο.

Εν πάση περιπτώσει μην επιμένουμε σε αυτά. Αυτό που έπρεπε να γίνει έγινε, σε ένα παιχνίδι που αν δεν υπολογίσεις το παρασκήνιο, τότε μπορείς να μιλήσεις για την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Μια ομορφιά που προκύπτει από τα αμέτρητα λάθη που έγιναν εκατέρωθεν στο δεύτερο μέρος και από τις παιδικές αντιδράσεις των δύο τελικών αμυνών. Επίσης την αδυναμία της ΑΕΚ να ελέγξει τον ρυθμό και το κράτημα της μπάλας σε ένα γήπεδο, που δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα λόγω της βροχής, ενώ ο ΠΑΣ δεν χρησιμοποίησε τα όπλα του που είναι οι μακρινές μπαλιές.

Όμως μπορούμε στιγμιαία να πούμε ότι τα παιδιά τα κατάφεραν κι ότι κι εμείς θα πάμε για Πάσχα όχι τόσο πολύ μαυρισμένοι. Τελευταίο χαρτί ήταν για την Ευρώπη, όπως και να το κάνεις. Που βέβαια δεν ξέρω τι δουλειά έχουμε εκεί, αλλά ας μην ασχοληθώ τώρα με αυτήν την λεπτομέρεια. Πιο πολύ με απασχολεί η πλάκα παίκτης που λέγεται Γκαρσία, που πιάνει μια σοβαρή θέση στην ομάδα μας. Όπως και ο προπονητής που θα έρθει, και που οι πληροφορίες μου μιλάνε για πολύ σοβαρή κατάσταση. Ας ευχηθούμε λοιπόν στο ρόστερ και στο τεχνικό τημ, καλό Πάσχα. Εμείς έχουμε να τα ξαναπούμε…