Η ανήμπορη ομάδα μας ήταν αδύνατον να βρει ούτε καν τα μαλλιά της για να κρατηθεί

Παίδες…Πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Μιλάμε καθαρά ποδοσφαιρικά και θεαματικά. Μην μπερδεύεστε. Είδαμε δυo ομάδες παιδικές χαρές, χωρίς καμία τακτική στο γήπεδο, έναν ασύλληπτο ρυθμό, την μπάλα πάνω κάτω κι άπειρες τελικές. Είδαμε μια αποκρουσάρα του Τσιντώτα και μετά μια λαθάρα, που έβαλε τον Άρη μπροστά, και λίγο μετά είδαμε μια γκολάρα του Ρότα που έφερε ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, μάλλον δίκαια.

Αυτά είναι για κάποιον που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από το συναίσθημα. Δηλαδή για κάποιον που είναι αραχτός και βλέπει θέαμα. Αν πας οπαδικά, αρχίζεις τα ανάποδα. Είναι εμφάνιση αυτή του Άμραμπαντ και μάλιστα όταν έχει δηλώσει οτι θέλει να φύγει; Έπρεπε να έχει φύγει χθες. Πόσους Κριχιόβιακ χρειάζεσαι στην κάθε γραμμή; Μήπως καμιά δεκαριά για να διορθώνονται και μεταξύ τους; Γιατί τρως ένα τόσο φτηνό γκολ; Γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα όταν είσαι φάτσα με το τέρμα;

Όλα αυτά με την ΑΕΚ να έχει στηθεί με 4-2-3-1 και με την υποχρέωση να το παίξει αφεντικό. Δύσκολα πράματα αυτά. Και μονόπαντα, αφού τα πάντα πήγαιναν δεξιά κι ο δύσμοιρος Ρότα, είχε κληθεί να το παίξει κάτι που δεν είναι. Πήγε καλά; Αφού έβαλε το γκολ, αυτό πρέπει να λες. Όμως δεν ήταν έτσι. Η αριστερή πλευρά ήταν πιο σημαντική κι έβγαλε πολύ πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Λεπτομέρεια αυτό. Ο Ρότα πέρασε στους διακριθέντες.

Στο κέντρο επικρατούσε το χάος της ασυνεννοησίας. Ασύνδετη η ΑΕΚ, αργή και προβλέψιμη. Μπορεί να έβγαλε δεκάδες επιθέσεις, όμως ήταν άσφαιρες, ήταν χωρίς να φέρνει κάποιο σκόρερ σε πλεονεκτική θέση. Βρώμαγε το πράμα οτι ήθελε μακρινό σουτ κι όχι ψάξιμο της άδειας από Αραούχο περιοχής. Βρώμαγε οτι η μπάλα έπρεπε να πηγαίνει πιο πολύ στο Γκαρσία. Βρώμαγε οτι η κακή παρουσία του Άρη άφηνε διαδρόμους στην άτακτη ομάδα του Οφρυδόπουλου, που δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Βρώμαγε οτι θέλαμε πάλι ένα 4-3-3, ειδικά μετά την βιαστική κίτρινη του Πολωνού, βρώμαγε η έλλειψη ενός δεκαριού – έστω Χατζησαφί – βρώμαγε οτι η συμμετοχή του Μάνταλου, θάταν λύση…

Η οσμή της βρώμας, μάλλον δεν έφτανε στην μύτη του Οφρυδόπουλου. Το παιχνίδι πανηγύρι, συνέχισε έτσι ακόμα και στο διάστημα που η ΑΕΚ φαινόταν να κυριαρχεί και να πιέζει, ενώ ο Άρης είχε παραδώσει το γήπεδο. Δεν νομίζω οτι ήταν απόφαση τακτικής αυτό, αφού ο προπονητής του Άρη είχε αποφασίσει αλλαγές. Το θέμα όμως δεν ήταν τόσο πολύ αυτό. Το θέμα ήταν η αφέλεια. Κι αν αυτή δεν έφερνε κάποιο γκολ, έφερε και τον Άρη μπροστά στο σκορ. Μιλάμε για λάθη που ούτε στο νηπιαγωγείο δεν γίνονται. Που βέβαια εκεί, δεν έχουν Κριχιόβιακ.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά που βρωμάγανε δεν βρήκανε την λύση. Τι να πεις όταν βλέπεις στο γήπεδο τον Τάνκοβιτς; Τι να πεις όταν δεν υπάρχει καμία συνοχή αμυντική στο κέντρο, ενώ η άμυνα ήταν μόνιμα πελαγωμένη στα πιο απλά διωξίματα. Τίποτα τι να πεις; Κοιτάς το θέαμα και φεύγεις από τον καημό. Δεν μπορείς να οικειοποιείσαι αυτά τα προβλήματα όταν έχουν ξενερώσει βασικά γρανάζια της μηχανής σου, σαν τον Τσούμπερ και τον μαροκινό, κι όταν ο Αραούχο είναι στα υψίπεδα του Γκολάν.

Και πάνω από όλα, βιασύνη, προχειρότητα κι αρπακολλατζήδικα όλα. Κυρίως φαινόταν η απουσία του προπονητή. Να τον ακούσει ποιός και γιατί; Αλλά κι αυτός, με τι ψυχολογία να κάνει σωστές αλλαγές; Σε μια ομάδα ανήμπορη που φαίνεται στον κάθε αδαή. Σε μια ομάδα που έχει κάψει όλα τα καλά στοιχεία του ρόστερ που διαθέτει. Σαν να καίει ο ίδιος ο εγγυητής τις εταιρείες του, ε; Κάπως έτσι δεν φαινόταν η κατάσταση; Όσοι θέλουν να λένε ότι οι εταιρείες βγάζουν τον χαρακτήρα του αφεντικού τους, δεν νομίζω να διαφωνήσουν.

Να ψάχνεις απεγνωσμένα και χωρίς σύστημα να ισοφαρίσεις. Να χάνεις τελικές από τα δύο μέτρα, να αστοχείς σε πάσες σε απόσταση αναπνοής. Και να βλέπεις παίκτες έμπειρους να συμπεριφέρονται σαν οκτάχρονα. Με παιδικές αποφάσεις και με πρωτοβουλίες, που ούτε στις παιδικές ακαδημίες δεν υπάρχουν. Απέναντι σε αντίπαλο που δεν ήταν σπουδαίος, ούτε και ιδιαίτερα επικίνδυνος στο δεύτερο μέρος με εξαίρεση το πεντάλεπτο, που είχε σκοράρει. Και που άφηνε δεκάδες ευκαιρίες για συντριβή, όμως η ανήμπορη ομάδα μας ήταν αδύνατον να βρει ούτε καν τα μαλλιά της για να κρατηθεί. Απογοητεύοντας τους ηλίθιους που ακόμα δίνουν λεφτά στον εγγυητή και κατρακυλώντας στην βαθμολογία. Και πολύ δίκαια θα ήθελα να πω. Δεν μπορείς να διώξεις την μπάλα από την περιοχή σου και δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνεις στην αντίπαλη περιοχή; Ε, άντε γαμήσου για να πιάσεις και ράτσα.

Τώρα όλα αυτά τα κνώδαλα που αποδοκίμασαν στο τέλος του παιχνιδιού, τι ακριβώς εκδήλωσαν; Την δυσαρέσκεια τους για τους παίκτες, την διαιτησία ή τον εγγυητή; Μήπως αποδοκίμασαν τον εαυτό τους χωρίς να το ξέρουν; Εγώ συντάσσομαι με το τελευταίο. Αλλά όλοι ξέρουμε : Η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη, όχι η μαλακία. Η μαλακία έχει συνδικαλισμό, κι όταν είναι μαζεμένοι πολλοί μαζί, νομίζουν οτι έχουν και δίκιο. Δεν πειράζει. Εδώ, εγώ, θα λέω αυτά τα ίδια. Κανείς εγγυητής δεν φταίει. Αυτά ξέρει, αυτά κάνει. Σάμπως μπορεί και τίποτε άλλο;