Μαρουντας

Kαι θα ξεκινήσω το σημερινό σημείωμα κάπως (ή και εξ΄ολοκλήρου) προσωποκεντρικά. Για πολλά λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο κοίταγα το σκορ στον πίνακα του γηπέδου και έσφιγγα πιο δυνατά την τυλιγμένη εφημερίδα που κράταγα στο δεξί χέρι. Όχι δεν ήμουν σε κάποιο σοκ μετά το δεύτερο γκολ του ΠΑΣ, αλλά είχα αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα της γκέλας. Να πω πως δεν με είχαν ζώσει τα φίδια, θα πω ψέματα.

H άδεια Νέα Φιλαδέλφεια των τελευταίων μηνών, ελέω κυβερνητικής απόφασης, ήταν κάτι το παράταιρο. Χωρίς κόσμο το συγκεκριμένο γήπεδο χάνει πολύ. Γιατί το συγκεκριμένο πανέμορφο γήπεδο δεν φτιάχτηκε μονάχα για να παίζεται ποδόσφαιρο και να πηγαίνει κόσμος να το βλέπει: Φτιάχτηκε για να πηγαίνει κόσμος που θα ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο που θα βλέπει…Γεμάτη πρέπει να είναι για να χορταίνει ο κόσμος μπάλα. Αυτή είναι άλλωστε η επιθυμητή προτεραιότητα της ίδιας της ηγετικής διοικητικής τάξης πραγμάτων:

Δεν είναι δύσκολο να βρεις λέξεις να γράψεις για την ΑΕΚ. Ειδικά αυτή την εποχιακή συγκυρία που τα πράγματα δεν εξελίσσονται και τόσο καλά… Ένας τίτλος χάθηκε στη Θεσσαλονίκη λίγες μέρες πριν και πλέον η χώρα ψάχνει να βρει την επόμενη κάτοχο του τροπαίου του Κυπέλλου Ελλάδας. Η δε ΑΕΚ εξακολουθεί να παλαντζάρει ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην ελπιδοφόρα εμφάνιση και στη μέτρια, στα προσόντα και στα λάθη, στις νίκες και στις απώλειες,

Κατά κανόνα ο κόσμος των μεγάλων ομάδων χαίρεται περισσότερο τις νίκες στα ντέρμπι, τις εκτός έδρας σε δύσκολες έδρες, εκείνες με μεγάλα σκορ, ή εκείνες που έρχονται με περιπετειώδη τρόπο (π.χ. στα τελευταία λεπτά ή μετά από μία ανατροπή του σκορ). Ένα 3-0 επί του Βόλου και μάλιστα σε ένα άδειο γήπεδο, ενώ ακόμα ο νους πολλών βρίσκεται στις γιορτές, δεν αποτελεί και καμία ιδιαίτερη αιτία για όψιμες χαρές… Είναι έτσι;