Author: Steven Avramidis

Σε μια Λεωφόρο από τα παλιά. Σε ένα καταπληκτικό γήπεδο άλλης εποχής, η ομάδα μας κλήθηκε να παίξει το πρώτο ντέρμπυ της χρονιάς. Θεωρητικά με κάποια σοβαρότητα αλλά με μπόλικο σκεπτικισμό για το μπέρδεμα του Αλμέιδα.

Ένα γήπεδο καταπληκτικό. Ένα γήπεδο σχεδόν γεμάτο σήμερα αλλά με παλμό. Με κερκίδα για ώθηση στην ομάδα. Χωρίς μπουκάλια και φυσικά καμία μανούρα για την διαιτησία, που δεν είχε κάποια δύσκολη φάση μεν αλλά είχε να αντιμετωπίσει το ψυχολογικό της ΑΕΚ. Που έπρεπε να νικήσει σήμερα ντε και σου αφού την άλλη Κυριακή τα πράματα θα είναι πολύ δύσκολα.

Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει κέφι. Σάμπως έχω εγώ; Σχεδόν δύο η ώρα και ξεκινώ να γράψω την κριτική. Σε κάτι που δεν κατάλαβα. Σε κάτι που διψούσα να δω. Σε κάτι που περίμενα. Σε κάτι που με γάμησε. Σε κάτι που κανονικά, δεν θα ασχολιόμουν άλλο.

Καλημέρα σε όλους και όλες. Περνάω την τελευταία ραχάτικη εβδομάδα μέχρι την Πέμπτη που ξεκινούν οι υποχρεώσεις μου, κι ελπίζω μία από τις τελευταίες με υπομονή για την ΑΕΚ. Όχι, δεν γκρινιάζω που το γήπεδο δεν είναι έτοιμο. Άλλωστε σας το είχα γράψει και πριν από κανά μήνα, οτι δεν υπάρχει περίπτωση να ετοιμαστεί στις ημερομηνίες που λέγανε. Γιατί τις λέγανε; Πολύ απλά διότι πρόκειται για Έλληνες ηλίθιους. Πράγματι δεν θέλανε να κοροϊδέψουν τον κόσμο.

Είδα το πρώτο φιλικό; Για να είμαι ειλικρινής, είδα το πρώτο ημιχρόνιο μόνο. Βλέπετε ήμουν στη Λήμνο για τετραήμερο κι ακούγοντας οτι όλη η ομάδα θα άλλαζε στο δεύτερο μέρος, είπα να μην ασχοληθώ. Μάλλον έχασα βάσει αυτών που διάβασα. Δηλαδή έχασα τον Πινέδα αλλά δεν πειράζει. Η ακρογυαλιά ήταν μάλλον καλύτερη ανταμοιβή πρόσκαιρα και η αναμονή για την έκπληξη του μέλλοντος, ακόμα πιο ανοιχτή.