Author: Steven Avramidis

Μόνο νίκη θέλαμε. Και την πήραμε. Εκεί μέσα, στο άντρο των νεοναζί. Με τον πιο πειστικό τρόπο. Με τρομερή εμφάνιση αλλά και με ανατροπή του σκορ. Δηλαδή μιλάμε για κανονικό πήδημα. Για ένα αχαλίνωτο γαμήσι στην πιο μισητή ομάδα του κόσμου. Και να πηγαίνει προς την λήξη ο αγώνας και η ΑΕΚ να προσπαθεί να χύσει κι άλλο. Να μην σταματάει να πηδάει την πουστοομάδα. Αλλά ας τα πάρω με την σειρά.

Μπορείτε να με φανταστείτε; Το χέρι μου τρέμει καθώς γράφω. Η ψυχή μου ταξιδεύει σε εκείνο το ταξίδι του 76, τότε στο παιχνίδι με την Ντέρμπυ. Και θέλω να έχω πολύ καλές επαφές με όλους εδώ στον χώρο. Διότι πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πίστευα, όχι στη νίκη, αλλά ούτε καν στην αποφυγή της συντριβής. Και θέλω να είμαι τίμιος, όσο κι αν φουσκώνω από περηφάνεια για την ομάδα μας. Που σήμερα ήταν ΑΕΚΑΡΑ, και

Ντέρμπυ, κατά την γνώμη της πλάκας. Έχουμε δει ντέρμπυ, και ξέρουμε τι είναι αυτά. Αυτά που βλέπουμε είναι άλλα πράματα, αλλά έτσι έχει γίνει η κατάσταση. Μια κατάσταση, που πλέον είναι αφόρητη για ανθρώπους που ξέρουν στοιχειώδη μπάλα. Διότι κανείς , κι ειδικά εγώ, δεν μπορώ να εξηγήσω πού πηγαίνει η ΑΕΚ χωρίς ένα καινούργιο χαφ.

Ξαναγυρίσαμε στα μπινελίκια και στα ουφ; Κάπως έτσι φαίνονται τα πράματα. Δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη δικαιολογία για άλλη μία τραγική εμφάνιση. Μια τραγική εμφάνιση που φυσικά έχει αιτίες, θύτη και ηθικό αυτουργό. Αλλά λίγη σημασία έχουν αυτά, όταν έχεις δει ξανά σήμερα αυτόν τον παικταρά, που λέγεται Βίντα. Και μόνο που βλέπεις αυτόν, είσαι χαρούμενος που παίζει με την ΑΕΚ και που θυμάσαι τις μεγάλες μπαλαδόφατσες. Πραγματικά όλη η ΑΕΚ σήμερα ήταν ο

Φίσκα το γήπεδο με μια ατμόσφαιρα εκπληκτική. Χαλάλι η ταλαιπωρία του να φτάσουμε καθώς και οι έλεγχοι που περάσαμε. Ένα γήπεδο με παλμό, με ζεστασιά και χωρίς ακρότητες. Ένα γήπεδο που ήθελε να ζήσει ένα όνειρο. Για μένα ακατανόητο, όπως έχω γράψει και στο προηγούμενο κείμενο. Διότι και το europa league, θα είναι όνειρο. Και είναι όνειρο, διότι η ΑΕΚ αν θα άξιζε να είναι κάπου στην Ευρώπη, θα ήταν στο conference league.