Author: Steven Avramidis

Σήμερα θα πάμε Φιλαθλέικα, όσο το θυμάμαι τουλάχιστον. Και θα πάμε έτσι, διότι φτάνεις στο γήπεδο μετά από μιάμιση ώρα στον δρόμο, κι αφού παρκάρεις τρία χιλιόμετρα μακριά, μια που τις θέσεις parking τις έχουν τα τζαμπατζέ λαμόγια, υφίστασαι έναν έλεγχο ίδιο σαν να είσαι χαπακωμένος της Original, μπας και φτάσεις στην θέση σου για την οποίαν έχεις δώσει 4500 ευρώ. Φυσικά είσαι Έλληνας και σε γαμάνε. Καλά σου κάνει ο εγγυητής….

Η ομάδα παρατάχθηκε με μπόλικες απουσίες πάλι. Πλέον είναι αδιανόητη αυτή η κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να βρει μια λογικοφανή εξήγηση. Χτυπάνε ακόμα κι αυτοί που δεν παίζουν. Με βάση λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα, ο Αλμέιδα παρέταξε την πιο νορμάλ ενδεκάδα, έστω και χωρίς σέντερ φορ.

Με το γνωστό σύστημα 4-4-2 σε ρόμβο, κατέβηκε η ομάδα μας απέναντι στην μιλημένη κι άρα υποτονική Λαμία. Για τη νίκη και την τόνωση του ηθικού, του Γκατσίνοβιτς και του Γκαρσία. Σε μια ήσυχη βραδιά με καλή θερμοκρασία και ανεκτή υγρασία. Και χωρίς να παρατηρώ κάποιο άγχος στην κερκίδα.

Είναι πολλή δύσκολη η ποδοσφαιρική κριτική. Όχι λόγω του αποτελέσματος. Αλλά λόγω της νοοτροπίας της χώρας μας. Που επιμένει να παίζει ποδόσφαιρο ενώ θα ήταν καλύτερο να κάνει καμιά διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων, των ανθρώπων ή των χαμένων ποιητών. Αφού είσαι, όπως λες, καλύτερος στα πνευματικά θέματα, γιατί θες να πας να κάνεις συγκρίσεις σε επίπεδο τρεξίματος, δουλειάς, οργάνωσης, σοβαρότητας και σχεδιασμού; Όχι βέβαια ότι έχεις Λούβρο, αλλά ας πούμε κάτι κι εμείς.

Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν την γυναίκα του Λουτσέσκου την πηδάει ένας ή δέκα Αεκτζήδες ( σύμφωνα με το σύνθημα ), όμως μπορώ να ξέρω άλλα πράματα. Αυτά που είδα. Μια ομαδάρα να την πιεις στο ποτήρι. Μια μπαλάρα για ενενήντα τόσα λεπτά. Το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ομάδας μας, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, αν πούμε το γεγονός για την μία τελική του ΠΑΟΚ σε όλον τον αγώνα, που έγινε κάπου στο 94, αν θυμάμαι