Author: Steven Avramidis

Πριν μπούμε στην κριτική του αγώνα, να δώσουμε μια ευχή : Ρε δε πάτε να γαμηθείτε ηλιθιοι.

Κι εκεί που λέγαμε ότι θα δούμε έναν υγιεινό περίπατο γενικώς προς την πρώτη θέση, ήρθε πάλι μια προσγείωση. Απότομη και με αστεία ομάδα. Έναν αντίπαλο πολύ αδύναμο, που κλείστηκε με το καλημέρα κι έψαξε κάποια αντεπίθεση. Τα πάντα γνωστά δηλαδή.

Μπόλικοι τραυματισμοί, και κάποια ανετοιμότητα παικτών μαζί με την τιμωρία του Γκατσίνοβιτς, έφεραν τον Αλμέιδα να κατεβάζει μια υποχρεωτική ενδεκάδα. Μια ενδεκάδα όμως που είχε σαν στόχο στην πορεία του αγώνα κάπως να αλλάξει και να κυνηγήσει ό,τι θα μπορούσε. τα πειράματα κυρίως ήταν η τοποθέτηση του Μάνταλου στο κέντρο καθώς και του Άμραμπαντ στα αριστερά.

Δόξα τω Θεώ, διαβάζετε εδώ κι άρα είστε προειδοποιημένοι για όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην χώρα γενικώς. Όχι στους αθλητικούς χώρους, που εξ άλλου αυτοί είναι μία μικρογραφία του μπουρδέλου στο οποίο ζούμε από τύχη. Διότι τα ίδια γίνονται και στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις πλατείες, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και φυσικά και μέσα στα σπίτια.

Ξεκινήσαμε πολύ ωραία. Φτάσαμε καλά, δεν ξέρω τι πάθανε οι άεργοι που κλείνουν τους δρόμους, περπατήσαμε πολύ όμορφα πίσω από το σπίτι του λαού θαυμάζοντας τα νεοελληνικά μπαλκόνια, και μπήκαμε στο γήπεδο. Ρε παιδιά τι γήπεδο ! Κάθε φορά που πηγαίνεις, κάθε φορά σου αφήνει κάτι καινούργιο στην ψυχή σου. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα γεμάτο, σε έκανε να νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή που το γεμίζει. Χωρίς να χρειάζεται ανθρώπους. Λογικό. Η ψυχή, τι να