Author: Kostas Marountas

To κυριακάτικο ματς στο Φάληρο δεν χρειάζεται πολλά σχόλια. Όχι, δηλαδή, πως έχουμε και πολλή όρεξη… Μιλάει από μόνη της η εικόνα της ομάδας. Μία ΑΕΚ «από τα παλιά», από εκείνα που θέλαμε να ξεχάσουμε και ευτυχώς είχαμε εξορίσει από τη σκέψη μας τα τελευταία δύο χρόνια. Δείχνουν όμως να μας θυμούνται αυτά, σποραδικά μεν, αλλά καταλυτικά δε… Ένα «γιατί βρε Αλμέιδα» έχει εγκατασταθεί στα στόματα όλων των Ενωσιτών, είτε είναι ανοιχτά, είναι κλειστά…

To τελευταίο χρονικό διάστημα τα πράγματα γύρω από την ποδοσφαιρική ΑΕΚ δείχνουν να στρώνουν. Ίσως με καθυστέρηση κάποιων μηνών να βαδίζει η ομάδα στο δρόμο στον οποίον έπρεπε να βρεθεί νωρίτερα. Βασίζομαι και τα λέω αυτά στο γεγονός των συνεχόμενων νικών. Πάντα είναι καλύτερο να μιλάς κάτω από τέτοιες συνθήκες, παρά μετά από γκέλες…

Ήρθε επιτέλους η πρώτη νίκη μετά από σερί αποτυχημένων αποτελεσμάτων, επομένως η συζήτηση για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ μπορεί να γίνει κάτω από σχετικά καλές συνθήκες. Γιατί στο σήμερα, όλοι το ξέρουμε, η κουβέντα δεν γίνεται για το αν θα πάρει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα ή το Κύπελλο, αλλά για τον Αλμέιδα και τα αίτια της αναιμικής εικόνας της ομάδας εδώ και πολύ καιρό…

Ήταν ένα ντέρμπι προσαρμογής της νέας ΑΕΚ, της φετινής ΑΕΚ με τις πολλές και κομβικές προσθήκες, στις ιδιαιτερότητες των άμεσων αναμετρήσεων με τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Θα ξεκινήσω με τα ποδοσφαιρικά και μετά θα αναφερθώ στον Λουτσέσκου, γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Φυσικά, πολύ περισσότερο από τις εκτροπές στις οποίες ενίοτε το οδηγούν ορισμένα πρόσωπα που το υπηρετούν (με το αζημίωτο) με εντελώς λάθος τρόπο…

Eπειδή είμαστε άνθρωποι και πρέπει να αποδεικνύουμε πως δεν έτυχε, αλλά μπορούμε να είμαστε άξιοι αυτής της ιδιότητας…, ξεκινάω αυτό το σημείωμα εκφράζοντας την οδύνη μου για το χαμό του Τζορτζ Μπάλντοκ και τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του ποδοσφαιριστή, αλλά και σε αυτήν του Παναθηναϊκού.