Υπάρχει ανικανότητα, αλλά υπήρξε και ατυχία
Πίκρα. Κάτι αναμενόμενο σαν περιρρέουσα ατμόσφαιρα πριν το παιχνίδι, αλλά όχι αν έχεις δει το παιχνίδι. Διότι η ΑΕΚ ήταν μακράν καλύτερη του αντιπάλου της κι έχασε το ματς κόντρα σε οποιαδήποτε ποδοσφαιρική λογική. Γιατί το έχασε; Πρώτον λόγω ανικανότητας να προηγηθεί στα 70 λεπτά που κυριάρχησε και δεύτερον διότι έκανε παιδαριώδη λάθη σε συγκεκριμένες αμυντικές λειτουργίες. Φυσικά διότι δεν είχε εκείνο τον παίκτη που μπορεί να κάνει το εύκολο γκολ. Παίκτης Πιερό, ουδέποτε υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για τον Φερνάντες.
Η ΑΕΚ λοιπόν, παρατάχτηκε πολύ ορθολογικά και μάλλον με τα καλύτερα της όπλα, τόσο σε θέσεις όσο και σε τακτική. Μια τακτική απλή, που στην ουσία ήταν να παίζει με μακρινές μπαλιές γυρεύοντας την επίθεση της. Θεωρώ ότι το ήλεγχε το παιχνίδι, εκτός από εκείνη τη φάση που δέχτηκε το γκολ. Μιλάω για το πρώτο μέρος. Στο οποίο κατατρόπωσε τον αντίπαλο, κάνοντας μάλλον φετινό ρεκόρ σε κόρνερ και σε στατικές κερδισμένες φάσεις. Φαντάζομαι τι θα γράφουν αύριο οι ειδήμονες για τα expected goals. Η μπάλα όμως, δεν είναι τα προσδοκώμενα αλλά αυτά που βάζεις.
Είχαμε λοιπόν αυτή την απλοϊκή τακτική, που απέδιδε όμως. Με κορυφαίους τους Βίντα, Μάνταλο και Μουκουντί, η ΑΕΚ κυριάρχησε στο γήπεδο κι ανάγκασε τον αντίπαλο να κλειστεί στην περιοχή του. Και δεν νομίζω ότι ήταν πλάνο του αντιπάλου να μας δώσει την μπάλα. Την πήραμε, κατάπιαμε το κέντρο και κάναμε δεκάδες τελικές. Ήταν μια καλή ΑΕΚ, που μόνο από τύχη ήταν πίσω στο σκορ.
Το οποίο σκορ ήρθε στα ίσα του στην αρχή του δεύτερου μέρους, όταν κι αποφάσισε να μας χαμογελάσει η τύχη. Αυτό το λέω διότι δεν είχε παιχτεί μπάλα ακόμα. Ήταν σα να μην είχε τελειώσει το πρώτο μέρος. Και μετά από αυτό το γκολ, είδαμε μια τρομερή ομάδα που φαινόταν ότι δεν ήταν ικανοποιημένη με την ισοπαλία, αλλά ήθελε τη νίκη. Το έβλεπες τόσο στα μάτια των παικτών, όσο και στην αποφασιστικότητα του πάγκου, με τις αλλαγές στο τέταρτο. Αλλαγές απόλυτα σωστές στην θεωρία, αλλά μηδενικό στην πράξη. Παρόλα αυτά, και την ώρα που καδραριζόντουσαν στους καλούς, και ο Γκατσίνοβιτς με τον Λαμέλα, δεν μπορέσαμε να βάλουμε δεύτερο γκολ σε απλούστατες τελικές.
Ξαναλέω λοιπόν, ότι οι αλλαγές ήταν επιβεβλημένες αλλά δεν βοήθησαν καθόλου. Κι όχι μόνο αυτό. Η ΑΕΚ έχασε τα μέτρα που κράταγε στην επίθεση της, και χωρίς αμυντικό χαφ, εξέθεσε την άμυνα της, που έφαγε ξανά τρία γκολ. Κι όλοι κατανοούμε ότι μηδενίστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα της καλής παρουσίας της ομάδας, διότι στο τέλος εμφανίστηκε η πτώση της ψυχολογίας για τη συνέχεια, που σημαίνει εσωστρέφεια και φουκαραδισμό. Και κοίτα τώρα τι σου κάνει η μπάλα. Να λες ότι παίκτης Πιερό δεν υπάρχει – ο σέντερ φορ είναι για να βάζει γκολ – και νάναι αυτός που με την έξοδο του ανέβασε το κεντρικό δίδυμο του αντιπάλου, ειδικά όταν αυτό είδε τη νεκρά φύση, που λέγεται Μαρσιάλ. Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου.
Κι όχι μόνο για τη συγκεκριμένη αλλαγή. Για όλο τον αγώνα, που είχε έναν θαυμάσιο διαιτητή. Διότι η ΑΕΚ έπρεπε να νικήσει και μάλιστα δεν συμβιβάζομαι με την φράση, τουλάχιστον ας μην έχανε. Και δεν μιλάω οπαδικά. Φως φανάρι ήταν όλο το παιχνίδι, με εξαίρεση την φάση του πρώτου γκολ και φυσικά το τελευταίο δεκαλεπτο, που δικαιολογείται σαν ψυχολογία που αποκτάς αφού όχι μόνο δεν έχεις βάλει δεύτερο γκολ, αλλά χάνεις κιόλας.
Δύσκολα πλέον τα πράματα από εδώ και πέρα. Για όλους. Και στα αποδυτήρια, και στην διοίκηση και στην βαθμολογία. Όπως φαίνονται τα πράματα, η ομάδα πάει καρφί για την τέταρτη θέση, με μια ψυχολογία κάκιστη και χωρίς να διαφαίνεται κάποιο άμεσο παιχνίδι παρηγοριάς για δώρο. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να ελπίζουν για την Κυριακή. Όμως κλείνοντας το κείμενο αυτό, δεν μπορώ να μιλήσω άσχημα για τους περισσότερους παίκτες ή τον προπονητή. Φυσικά υπάρχει ανικανότητα αλλά υπήρξε και ατυχία. Αν όμως έχεις τρακάρει επειδή είχε βρέξει, εσύ θα πληρώσεις τους τζερεμέδες, όσες δικαιολογίες κι μονολογείς στον καθρέφτη σου.
