«Είναι εκεί, αλλά δεν μπορεί να το απολαύσει»
Είναι λογικό αυτόν τον καιρό στα μυαλά πολλών Ενωσιτών να γίνεται ένας απολογισμός για την έως τώρα πορεία της ομάδας. Η απόσταση των εφτά βαθμών στο πρωτάθλημα είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση για την ΑΕΚ της Νέας Φιλαδέλφειας (στη σύγχρονη version της). Άρα και αρκετά ενοχλητική, αλλά και αρκετά επιτακτική προς την αναζήτηση των αιτιών.
Επί της ουσίας, η ΑΕΚ έχασε αρκετούς μήνες ψάχνοντας να βρει τον εαυτό της ως προς το αγωνιστικό κομμάτι. Οι γκέλες π.χ. με Παναιτωλικό και Πανσερραϊκό ήταν καταστροφικές, και δεν φάνηκαν τόσο πολύ γιατί και ο Ολυμπιακός μέχρι τα Χριστούγεννα δεν έπειθε ούτε τους φίλους του, και έχανε και συχνά βαθμούς. Από την άλλη, και με τόσες γκέλες η Ένωση ήταν δύο αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου μόλις δύο βαθμούς πίσω από την πρωτιά. Ήταν, δηλαδή, βασική διεκδικήτρια του τίτλου. Παρότι μέσα τους όλοι στην ομάδα κουβάλαγαν αρκετές στεναχώριες και αρκετές δύσκολες περιστάσεις όπως ο αποκλεισμός από τη Νόα, οι αρκετές γκέλες, η κρίση με τον Αλμέιδα μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, το 6-0 από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο… Είναι τρομερό, αλλά παρά τα όσα είχαν γίνει η θέση της ομάδας ήταν καλύτερη από αυτήν που αισθανόμασταν… Σπάνιο αυτό…
Το εξίσου τρομερό, και συναφές συνάμα…, είναι πως μέχρι το 90ο λεπτό και του ΑΕΚ-Ολυμπιακός για την προτελευταία αγωνιστική της Super League 1, η ΑΕΚ πάλι δύο βαθμούς πίσω ήταν από την εσχάτως πολυδιαφημισμένη ομάδα του Μεντιλίμπαρ… Για να ρωτήσουμε τους οπαδούς του Ολυμπιακού, στους 2 βαθμούς ήταν σίγουροι πώς θα το έπαιρναν; Ακόμα και τώρα στους 7 κάποιοι από αυτούς ανησυχούν, σου λέει «μη στραβώσει η φάση στις δύο πρώτες αγωνιστικές» και τέτοια. Εντάξει, προφανώς και ο ΑΕΚτζής πρέπει πρωτίστως να κοιτάει τα δικά του, αλλά ορισμένες φορές μία ματιά και στους άλλους δείχνει πτυχές που μας διαφεύγουν…
Αν με ρώταγε κάποιος πώς περιγράφεται συνοπτικά η σημερινή ποδοσφαιρική ΑΕΚ θα χρησιμοποιούσα τις παρακάτω λέξεις: σαν ένα βαρύ και κουρασμένο σώμα που βρίσκεται σε ένα όμορφο μέρος. «Είναι εκεί, αλλά δεν μπορεί να το απολαύσει»… Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί κάποιες φορές δυσχεραίνουμε εμείς μόνοι μας τη θέση μας και αδικούμε τους εαυτούς μας. Η ΑΕΚ ειδικεύεται διαχρονικά σε τέτοια, για αυτό και είμαστε συνηθισμένοι. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως δεν πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε την περιορίζουμε αυτή την κακή συνήθεια… Ωραίο το κάπνισμα, αλλά από ένα σημείο και μετά βλάπτει…
Εφόσον, λοιπόν, ο κόσμος της Ένωσης αισθανόταν πως γινόντουσαν λάθη και δεν ήταν ικανοποιημένος ήταν αναμενόμενο να αρχίσουν (και να ενταθούν από ένα χρονικό σημείο και μετά…) οι επιθετικές κριτικές απέναντι σε πρόσωπα. Εννοείται πως αν η ομάδα ήταν πρώτη αυτές θα ήταν πιο ισχνές. Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα… Ο καθένας θέλει το καλό της ΑΕΚ, αλλά τον τρόπο τον βρίσκουν ή όχι οι αρμόδιοι… Από εκεί και πέρα, για να ξέρουμε και τι μας γίνεται, υπάρχουν δεδομένα που ξεπερνούν τις δικές μας προσωπικές συμπάθειες ή μη. Ποια είναι αυτά; Μα, φυσικά, πως όταν αλλάζει ο ιδιοκτήτης μίας ΠΑΕ αυτός θα θέλει ως προς τη στελέχωση να κάνει δύο πράγματα: να κρίνει στην πράξη όσους έχουν μείνει από πριν και να ενσωματώνει σταδιακά τους δικούς του ανθρώπους. Αυτούς που πιστεύει πως θα του κάνουν πιο καλά τη δουλειά, που θα υπηρετήσουν το δικό του πλάνο. Τι πιο λογικό από αυτό… Τι πιο αναμενόμενο. Και για να είμαστε και ειλικρινείς μεταξύ μας, ο κ. Ηλιόπουλος έδειξε εμπιστοσύνη και σεβάστηκε πολλά πρόσωπα που ήταν ταυτισμένα με την προηγούμενη κατάσταση. Ίσως να είχε συμφωνηθεί με τον Δημήτρη Μελισσανίδη ένα είδος ήπιας μεταβολής του status qvo…
Εμείς, θεωρώ πως δεν πρέπει να μπαίνουμε σε τέτοια παιχνίδια. Εμείς οφείλουμε να ζητάμε πάνω από όλα το καλό της ΑΕΚ και να ευχόμαστε οι επιλογές των εκάστοτε διοικούντων να αποδεικνύονται εύστοχες και αποτελεσματικές. Bέβαια, οι υποχρεώσεις μίας ΠΑΕ δεν είναι ζήτημα ευχών, επομένως μένει να δούμε τι ψάρια θα πιάσουν στην πράξη όσοι υπηρετούν την Ένωση στην καινούρια προσπάθεια που θα ξεκινήσει το ερχόμενο καλοκαίρι. Εδώ θα καταθέσω ξανά την υποκειμενική μου θέαση: ο κ. Ηλιόπουλος φαίνεται πολύ ζεστός για την ΑΕΚ, δείχνει πως έχει έναν τρόπο σκέψης που ξέρει να συνυπολογίζει διάφορες παραμέτρους, χρήμα στο ταμείο της ΠΑΕ υπάρχει, το κλαμπ είναι σε θέση να φέρνει ποιοτικά στελέχη αλλά και παίκτες υψηλών ικανοτήτων, οι αντίπαλοι υπολογίζουν την ΑΕΚ σαν ισότιμο ανταγωνιστή. Εχέγγυα, σε θεωρητικό επίπεδο, υπάρχουν λοιπόν. Όρεξη για δουλειά και επιτυχία, επίσης. Ένας υπέροχος και πιστός κόσμος, που δεν λυγίζει κάτω από αντιξοότητες και παρά τις ψυχιστικές αναταράξεις που λαμβάνουν χώρα, δίνει διαρκώς το παρών του και ουκ ολίγες φορές συγκλονίζει με τη στάση του. Επομένως, το άμεσο μέλλον φαίνεται να έχει ζουμί, αλλά και πρωτίστως προοπτική…
Από την άλλη, γνωρίζουμε πως οι καλές προθέσεις, τα ικανά πρόσωπα και η μεθοδική δουλειά είναι κρίσιμες μεταβλητές. Προγενέστερη εξασφάλιση δεν υπάρχει σε αυτό το πακέτο… Ειδικά στο δύσκολο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Σε κάθε περίπτωση, αν τα έχεις αυτά τα στοιχεία, ακόμα και αν δεν πιάσεις το ταβάνι σου θα είσαι κοντά σε αυτό. Μάρτιος του 2025 και αναφανδόν η ΑΕΚ στην οποία θα βάλει τη σφραγίδα του ο κ. Ριμπάλτα είναι ένας γρίφος. Όμως, έχει από πριν αρκετές πιθανότητες να πετύχει. Ας τις εξαντλήσει… Θα στηρίξουμε και θα περιμένουμε, ξέροντας πως ενδεχομένως να δούμε ωραία πράγματα… Μακάρι.
