Ομαδάρα να την πιεις στο ποτήρι η ΑΕΚ, ομαδούλα ο ΠΑΟΚ και ένας γελοίος Γερμανός διαιτητής που αν σφύριζε λίγο έδρα θα βλέπαμε σκορ πόλο
Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν την γυναίκα του Λουτσέσκου την πηδάει ένας ή δέκα Αεκτζήδες ( σύμφωνα με το σύνθημα ), όμως μπορώ να ξέρω άλλα πράματα. Αυτά που είδα. Μια ομαδάρα να την πιεις στο ποτήρι. Μια μπαλάρα για ενενήντα τόσα λεπτά. Το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ομάδας μας, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, αν πούμε το γεγονός για την μία τελική του ΠΑΟΚ σε όλον τον αγώνα, που έγινε κάπου στο 94, αν θυμάμαι καλά.
Γιατί να μην θυμάμαι; Διότι είναι αδύνατον στον αγώνα να κάτσω να θυμάμαι τι έκανε ο αντίπαλος. Ήταν ένα χωριό, μια ομαδούλα, ένα τίποτα. Έπεσε πάνω σε μια ΑΕΚ ισοπεδωτική, σε μια ΑΕΚ που έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο, σε μια ΑΕΚ πραγματικό computer. Στα πάντα. Θέλετε αμυντική λειτουργία; Θέλετε ομαδική προσπάθεια; Θέλετε επιθετική κοντρολαρισμένη επίθεση; Θέλετε ανάπτυξη από τα πλάγια ή από τον άξονα; Τι θέλετε βρε αφιλότιμοι κι αχάριστοι; Ό,τι κι αν θέλατε σήμερα, το είδατε. Είδατε το πρώτο φαβορί για τα πάντα και φέτος, και με τόσες ελλείψεις.
Ναι, είδαμε μπαλάρα. Είδαμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και δεν είδαμε ούτε έναν να υστερήσει. Δεν είδαμε ούτε έναν αγχωμένο στην κερκίδα, αφού η ομάδα έτρωγε τα χιλιόμετρα και τις σπιθαμές του γηπέδου, σαν να ήταν ένα μικρό σαλονάκι. Στην κυριολεξία κατάπιε τον ΠΑΟΚ του ηθικού και των ανατροπών ( sic ). Ούτε μία φορά δεν διαμαρτυρήθηκε ο Λουτσέσκου, που έβλεπε απανωτές εκρήξεις μέσα στο τερέν. Και γιατί να διαμαρτυρηθεί άλλωστε; Πιο εχθρική διαιτησία θα μπορούσε να έχει η ΑΕΚ; Αν ο γελοίος Γερμανός σφύριζε λίγο έδρα, ίσα που το σκορ θα πήγαινε σε ύψη πόλο.
Τι να πεις για τον Πόνσε και το αχαλίνωτο τρέξιμο του! Τι να πεις για τον Μοχαμαντί, που πήρε παντοδύναμα όλη την αριστερή πλευρά ! Τι να πεις για τον Μάνταλο και τον Πινέδα σήμερα ! Τι να πεις για τον Ελίασον ! Τι για το κεντρικό μας δίδυμο ! Και φυσικά τι να πεις για τον μονομάχο Σιμάνσκι !!!! Μια ομάδα να έχεις μάτια να την βλέπεις και να μην θέλεις να τελειώσει ούτε το πρώτο μέρος, ούτε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο έβλεπες τον ΠΑΟΚ και νόμιζες ότι βλέπεις κάποιο χωριό. Φυσικά είναι και η διαφορά των διοργανώσεων που αυτήν την στιγμή αγωνίζονται οι δυό ομάδες και που φάνηκε και στο γήπεδο.
Η ΑΕΚάρα μας σήμερα στηρίχτηκε στην ομαδική λειτουργία και στο ασύλληπτο πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους. Το οποίο έκοε τον αντίπαλο στην μέση, εκτός του ότι τον ανάγκασε σε δεκάδες λάθη. Στηρίχτηκε όμως και στο μυαλό του Μάνταλου και του Πινέδα, που ξέρανε πώς να κρατήσουν την μπάλα και πώς να την βγάλουν μπροστά. Κάπως έτσι είχαμε το δοκάρι του Πόνσε και κάπως έτσι είχαμε και την γκολάρα του Πινέδα. Με το πρεσάρισμα είχαμε το δεύτερο γκολ του Ελίασον. Με τις κατευθυντήριες γραμμές του Βίντα πίσω και τις εκπληκτικές επεμβάσεις του Μουκουντί, είχαμε το αναίμακτο για τον Στάνκοβιτς και το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι με μηδέν παθητικό.
Και φύγαμε χαρούμενοι και γεμάτοι. Ειδικά αυτοί που ήταν και λίγο αγχωμένοι πριν το παιχνίδι. Που είναι αλήθεια ότι ξεαγχώνονταν καθώς κύλαγε το πρώτο μέρος. Και που παρόλο που είχαν αμφιβολίες για το πόσο θα αντέξει η ομάδα στον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο μέρος, ο Αλμέιδα είχε φροντίσει να αυξήσει το βάθος του πάγκου με το στήσιμο και τις αλλαγές του, και το μόνο που περίμενες ήταν πότε θα βάλουμε κι άλλο γκολ. Νέκταρ ολύμπιο η ομάδα σήμερα, όπως και η ατμόσφαιρα του γηπέδου που μας ξαναέφερε σε όσα ζήσαμε πέρσι. Σε ένα ατελείωτο πάρτυ, που χορεύουν όλοι και μαθαίνουν τι είναι μπάλα και τι είναι γιορτή χωρίς κροτίδες ή τρίχες καπνογόνα.
Συγχαρητήρια ξανά και ξανά. Μπράβο σε όλα τα παιδιά που παίζουν και αγκομαχούν για να βρουν θέση στην ενδεκάδα. Κι έχουν αγωνία να μπουν και να παίξουν και να βελτιωθούν. Συγχαρητήρια στον κόσμο για την ευρωπαϊκή συμπεριφορά του. Και για την στήριξη στον Στάνκοβιτς σήμερα, που δεν είναι κακό να αναπαυθεί και λιγάκι. Και βέβαια….
ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.
