Δεν μπορεί να τα βάζει με όλους
Η ΑΕΚ το βράδυ της Πέμπτης έχασε στη Μασσαλία, λοιπόν. Μία ήττα που αν τη δεις ποδοσφαιρικά δεν σε βυθίζει στην κατάθλιψη, γιατί κυριαρχεί στους Ενωσίτες ο εύλογος εκνευρισμός για βασικές διαιτητικές αποφάσεις που επηρέασαν άμεσα το αποτέλεσμα.
Όσον αφορά στον αγώνα τον ίδιο, η Μαρσέιγ σε σχέση με λίγους μήνες πριν έχει καλύτερη εικόνα και πατήματα μέσα στο γήπεδο. Επομένως, ένας αγώνας της απέναντι στην ΑΕΚ δεν εξαρτάται μονάχα από το αν η Ένωση μπορέσει να βγάλει πάνω στο γρασίδι τους γνωστούς συνδυασμούς της και τη γενικότερη συνεχή επιθυμία της να παράγει ποδόσφαιρο. Θα αφορούσε και την όποια δυνατότητα της ομάδας του Ματίας Αλμέιδα να αποφύγει τα λάθη. Σε τέτοιων απαιτήσεων αγώνες, με τέτοιους ρυθμούς και τέτοια ατμόσφαιρα στις κερκίδες, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα για μία ελληνική ομάδα να αποφύγει τους κινδύνους σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις. Ο Στάνκοβιτς σε μία χρονιά που έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις όλων των Ενωσιτών δεν απέφυγε το χοντρό λάθος. Το ζήτημα είναι να μπορέσει ο ίδιος να το αντιληφθεί ως κίνητρο για να αποφύγει κάτι παρεμφερές στο μέλλον. Αλλά, αυτή την ώρα αξίζει και δικαιούται και το χειροκρότημά μας και μία ζεστή νοητική αγκαλιά…
Η ΑΕΚ μπορεί να έχασε στο πυρακτωμένο «Βελοντρόμ», αλλά όσο οι όροι του παιχνιδιού κυμαίνονταν στα συμβατά πεδία ανταποκρίθηκε. Επομένως, στο δεύτερο γύρο είναι σε θέση να διεκδικήσει αυτό που θέλει και κυρίως να το πάρει. Αρκεί να μη βρίσκει μπροστά της εμπόδια όπως διαιτησίες και VAR που δεν κρατάνε τα προσχήματα, αλλά σου δείχνουν πως έχουν σκοπό να βοηθήσουν να γείρει η πλάστιγγα προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση (κομψά το λέω, αλλά πρέπει να διατηρούμε όσο μπορούμε και τα βασικά της δημοσιογραφικής δεοντολογίας που διδαχθήκαμε στις σχολές μας και πηγάζουν από μέσα μας…). Η ομάδα δεν μπορεί να τα βάζει με όλους…
Σε κάθε περίπτωση, από εδώ και πέρα η ΑΕΚ συνεχίζει την προσπάθειά της σε όλα τα μέτωπα. Ας ελπίσουμε πως η ΠΑΕ θα μπορέσει να πείσει την UEFA να φροντίσει για το αυτονόητο από εδώ και πέρα, δηλαδή για πενηνταρίσιες διαιτησίες και όχι για μονόπλευρα «λάθη» σαν αυτά του πρόσφατου 3-1 της Μασσαλίας…
ΥΓ. Η Μαρσέιγ για μεγάλο κομμάτι της οπαδικής βάσης της ομάδας μας προκαλεί ρίγη από κοινά βιώματα και από μία σχέση που σμιλεύεται σε εύρος πλαισίων μέσα στο χρόνο, αποτελώντας ένα είδος υπέρβασης. Οφείλω να ομολογήσω πως εμένα το όνομα Μαρσέιγ μου θυμίζει και τα πρώτα δικά μου σκιρτήματα με την ΑΕΚ όταν και η σχεδόν παρθενική εκδοχή της ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς κοίταζε στην κυριολεξία στα μάτια μία ομάδα που τότε όλοι την υπολόγιζαν ως μελλοντική Πρωταθλήτρια Ευρώπης (κάτι που όντως έγινε λίγα χρόνια αργότερα…). Στους νεότερους τόσο το όνομα του Μπερνάρ Ταπί, όσο και του τότε ρόστερ της Μαρσέιγ δεν λένε κάτι, αλλά για τη γενιά μας λένε πολλά. Γιατί τότε πειστήκαμε πως η ΑΕΚ είναι μία πολύ καλή ομάδα που θα μας χορτάσει μπάλα για πολλά χρόνια και θα αντιμετωπίζει με επάρκεια και με περηφάνια ακόμα και τους πιο δύσκολους αντιπάλους… Με ενδεχόμενη νίκη στο δεύτερο αγώνα η ΑΕΚ βάζει στέρεη βάση και στο σήμερα για να δημιουργούνται σκιρτήματα για πολλά χρόνια σε πολλούς φίλους της…
ΥΓ1. Βέβαια, όσον αφορά στα δρώμενα της Πέμπτης, δεν ήταν ανάγκη να μάθουν κι άλλοι για τον Ταπί…, αλλά ας όψεται ο Πολωνός «εξυπηρετητής» (των δικών του σκοπών…) και το VAR…
ΥΓ2. Με τέτοιους αντιπάλους όπως αυτούς που έχει η ΑΕΚ στον όμιλο στο φετινό UEFA Europa League είναι πολύ δύσκολο να μην ανοίξουν τα ματς, ενδεχομένως και τα σκορ. Δεν πρέπει να τα κρίνουμε με βάση τους όρους που έχουμε συνηθίσει από την ελληνική Super League 1 (ειδικά πέρυσι που η ομάδα είχε «υπογράψει συμφωνία» με τα επιτυχημένα αποτελέσματα…). Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρώ πως η Ένωση στέκεται πολύ καλά μέχρι τώρα στην Ευρώπη και αν βελτιωθεί σε κάποιες λεπτομέρειες έχει πιθανότητες για κάτι αξιόλογο. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, μας έχει πείσει πως «δεν κοροϊδεύει» και πως θα το παλέψει μέχρι τέλους… Και αυτό από μόνο του είναι αρκετά σημαντικό για να εξασφαλίσει τη στήριξη και την εμπιστοσύνη του κόσμου της, ακόμα και όταν χάνει με 3-1 έναν αγώνα…
