Τα φτερά του δικεφάλου μας αγκαλιάζουν ξανά!

Δεν ξέρω αν η ΑΕΚ πάρει το νταμπλ. Δεν ξέρω αν πάρει το πρωτάθλημα ή το κύπελλο. Αυτό που ξέρω και βλέπω είναι πως παίζει το καλύτερο και πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έχει βρει έναν προπονητή που μπαίνει για τα καλά στην νοοτροπία της ΑΕΚ (σε κάναμε κι εσένα αρρωστάκι Ματίας) και πως έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα που μας πολεμά με ό,τι μέσα έχει. Θεμιτά και αθέμιτα. Κι όμως εμείς αντέχουμε γιατί είμαστε ΑΕΚ. Είμαστε πρόσφυγες και ξέρουμε από δυσκολίες. Ξέρουμε τι θα πει “δεν σε θέλουμε στην Ελλάδα”. Όπως έλεγε τότε εκείνο το πανό στο Σύνταγμα “Πρόσφυγες κυνηγημένοι από Έλληνες”. Όπως και να έχει όμως τον δρόμο τον ξέρουμε και είναι ένας. Είναι ο δρόμος της ΑΕΚ. Μια ευθεία χωρίς παύσεις και στάσεις. Χωρίς κόμματα και τελείες.

Τα φτερά του δικεφάλου μας αγκαλιάζουν ξανά! Αυτό είναι που κρατάω εγώ προσωπικά από τη φετινή σεζόν όποιο κι αν είναι το φίνις. Η χρονιά για μένα είναι επιτυχημένη διότι μέσα σε ένα χρόνο η ΑΕΚ είναι η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που διεκδικεί πρωτάθλημα και κύπελλο. Έχει αλλάξει τα πάντα σε σχέση με πέρυσι. Έχει φτιάξει ένα γήπεδο – στολίδι που με τις εργασίες που συνεχίζονται θα είναι ακόμα πιο όμορφο, ενώ έχει φέρει και πάλι κοντά της τον κόσμο. Ακόμα και τον πιο δύσπιστο. Αυτόν που έκανε κριτική (την καλή κριτική πάντα και καλά έκανε γιατί ΑΕΚ είμαστε και δεν πρόκειται να κάτσουμε ποτέ ήσυχοι) και τώρα στάζει μέλι. Μέσα σε μια χρονιά, εκεί που είσαι εκτός απ’ όλους τους στόχους, έχει καταφέρει να είσαι το απόλυτο φαβορί για τα πάντα και όχι μόνο αυτό. Αλλά αυτοί που γνωρίζουν το ποδόσφαιρο να σε σέβονται και οι άλλοι που σε φοβούνται να σε θεωρούν του “συστήματος”.

Το συναίσθημα που ένιωσα για μια ακόμη φορά το βράδυ της Κυριακής στης Φιλαδέλφειας τα μέρη ήταν άλλο πράγμα. Όλα τα μαγαζιά γεμάτα από νωρίς για να δουν την αγαπημένη τους – μας ΑΕΚ. Μικροί και μεγάλοι. Κι ενώ ξεκίνησαν οι μουρμούρες με την ισοφάριση του Ολυμπιακού μετά το τριπλό λάθος από Πινέδα, Ρότα, Αθανασιάδη, τελικά ήρθε ο Λιβάι Γκαρσία και ο Πέτρος Μάνταλος να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Στη σωστή θέση τους. Γιατί όποιος έβλεπε το ματς θα καταλάβαινε πως η ΑΕΚ επί 75 λεπτά ήταν κυρίαρχη του αγώνα. Είχε πατήσει τον Ολυμπιακό κι ανάγκασε τους “επιστήμονες” της κακής έκδοσης (διότι ο Σαλιαρέλης ήταν αυτός που είχε φέρει τους πρώτους) αλλά και τον πρόεδρο της Super League και ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός να πετάνε μπάλες στον αγωνιστικό χώρο θυμίζοντας ομάδα ερασιτεχνικού επιπέδου.

Γενικότερα η Κυριακή ήταν η μέρα της ΑΕΚ. Από τα παιδιά της Original και τον απλό κόσμο που πήγε μέχρι τη Νέα Ερυθραία μέχρι και όλον αυτόν τον κόσμο που γέμισε χαμόγελα. Αγαλίασε η ψυχή του. Νιώθει περήφανος που είναι ΑΕΚ. Βλέπει τη διαφορετικότητα με τις υπόλοιπες ομάδες.

Όπως και να έχει πάντως τα κεφάλια πλέον μπαίνουν μέσα διότι την Τετάρτη υπάρχει ένας ακόμη τελικός, μέχρι τον επόμενο. Ο ΠΑΟΚ έρχεται στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα αγόρια του Ματίας Αλμέιδα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Όπως ξέρουμε κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε… Φωνή από το πρώτο λεπτό, βοήθεια, υπομονή και πουσάρισμα στην ομάδα για τη νίκη.

ΑΕΚάρα βάλε ένα γκολ, ένα γκολ, ένα γκολ… Εγώ από τώρα άρχισα… Εσείς;