3-0 παιδιά με τα δεύτερα

Από τα χθες και μόλις ανακοινώθηκε η αποστολή της ομάδας μας, έπεσε ένας αμήχανος προβληματισμός. Ενδεκάδα κυπέλλου και στον ημιτελικό; Έξω από την αποστολή δύο βασικοί αμυντικοί κι ένας αμυντικός χαφ; Αυτοί ήταν στον πάγκο μέχρι και με την Κηφισιά. Κι έπαιξαν κιόλας. Με τον ΟΣΦΠ μοιάζουν περιττοί; Περίεργα πράματα βεβαιώσαμε κάποιοι που μιλήσαμε…Αν δεν πηγαίναμε καλά, είχαμε κάδρο τον Αλμέιδα. Αν πηγαίναμε καλά, ίσα που θα σκίζαμε τα πτυχία μας.

Και τα σκίσαμε. 7 αλλαγές και στην ουσία, κέντρο νεκρά φύση. Με τίποτα δεν χωνευόταν η ομάδα που μπήκε στο γήπεδο, με Ελίασον και Γκατσίνοβιτς σε ρηχά νερά και τον Γαλανόπουλο, να ναι φιλότιμος μεν αλλά πολύ λίγος δε. Να μην μιλήσω φυσικά για τον πρώην παίκτη, Τσούμπερ. Όμως τα σκίσαμε τα πτυχία μας.

Διότι αντίπαλος δεν υπήρχε. Δεν θυμάμαι τελική στο πρώτο ημιχρόνιο, ενώ θυμάμαι την τρομάρα του ΟΣΦΠ όταν έβγαινε μπροστά η ΑΕΚ. Που δεν πρεσάριζε αλλά απολάμβανε μια ψυχική και σωματική ανωτερότητα. Αυτή, που μαζί με το γήπεδο, την έκανε να προηγηθεί σχεδόν από τα αποδυτήρια με τον Γκαρσία. Ένα γκολ που προκάλεσε διάρροια στον αντίπαλο και δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. Όπως κι εμείς φυσικά, που τσιμπιόμασταν.

Δυο γκολ απλά με απλωμένες τις φανέλες; Τι να περιμένεις; Αλλαγές ο αντίπαλος κι αλλαγές κι εμείς. Μόνο που πλέον θα μπαίνανε αναπληρωματικοί του Πειραιά και βασικοί δικοί μας. Όλα θα κυλάγανε πιο καλά, το έβλεπες, το μύριζες στην ατμόσφαιρα. Διότι η ΑΕΚ φυσικά και δεν ήταν καλή, αλλά είχε θέληση, είχε πάθος κι είχε σε τρομερή μέρα πέντε πυλώνες : Τον Σιντιμπέ που ήταν ο κορυφαίος. Τον Χατζησαφί. Τον Τζαβέλα και τον Μάνταλο. Και και τον Γκαρσία, ειδικά του δεύτερου ημιχρόνιου που σκόρπαγε σακούλες γεμάτες πανικό.

Κόντρα σε έναν αντίπαλο που ακόμα κι όταν φαινόταν ότι είχε ισορροπήσει, ήταν μαγική εικόνα. Διότι πιο πολύ η ΑΕΚ είχε σταματήσει διότι φαινόταν ότι ψυχικά δεν μπορούσε άλλο. Εκεί επενέβη μια τρομερή φορά ο Στάνκοβιτς και μετά έδρασε πάλι ο Αλμέιδα, με την ανανέωση του υλικού. Και πλέον ειλικρινά, περίμενες κι άλλο γκολ, χωρίς όμως ποτέ να έχεις ανησυχήσει κι ιδιαίτερα.

Και το γκολ ήρθε. Κόντρα σε αυτόν τον ανεκδιήγητο διαιτητή και τον δεξί επόπτη. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες και κόντρα στα κόκκινα γυαλιά, που φόραγαν. Είναι τρομερό να χρειάζεσαι var για να δεις το εξόφθαλμο πέναλτι, είναι τρομερό να μην σφυράς φάουλ τα κεφαλοκλειδώματα, κι είναι τρομερό να διακόπτεις φάσεις για κόκκινη δείχνοντας δήθεν κίτρινη σε προγενέστερη φάση, ενώ είχες αφήσει το πλεονέκτημα. Πολλή μικρή διαιτησία, που στο τέλος είχε χάσει τα αυγά και τα καλάθια, και φυσικά προκάλεσε κι αυτόν τον εκνευρισμό των παικτών μεταξύ τους που στην ουσία δεν είχαν κάτι να χωρίσουν.

Δεν μπορώ να μιλήσω για τακτικές. Ήταν ένα νευρικό παιχνίδι χωρίς ρυθμό. Η ΑΕΚ πήγε στα όρια της, ενώ ο αντίπαλος φάνηκε απλά ότι δεν υπάρχει σαν ομάδα. Φυσικά υπήρχαν οι φανέλες και οι μπράβοι μαζί με τους καραπαπάρες στην φυσούνα, αλλά εδώ μιλάμε για μπάλα. Και στην μπάλα, με δικό σου διαιτητή, δεν μπορείς να κάνεις φασαρία για ένα γκολ που ακυρώθηκε ορθότατα και τσεκαρίσθηκε κι από το var. Πρέπει να υπάρχει κι ένα τέλος με την ασυδοσία του νεοέλληνα. Κι ένα σωστό γαμήσι, όπως έπεσε.

3-0 ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ και μπράβο στον Αλμέιδα και μπράβο μας που σκίσαμε τα πτυχία μας. Να τα σκίζουμε κάθε Κυριακή και κάθε Τετάρτη.

Φυσικά, κι όσο κύλαγε ο χρόνος στο δεύτερο μέρος, καταλάβαινες ότι ο αντίπαλος δεν μπορούσε. Μετά την δεκαπεντάλεπτη εδαφική υπεροχή του, έχανε τα πάντα. Από άκρα, μέχρι κέντρο, μέχρι προσωπικές μονομαχίες, μέχρι και τα τυπωμένα πεντοχίλιαρα του Παπασταθόπουλου. Τα έχανε όλα. Κάθε επίθεση της ΑΕΚ μύριζε γκολ. Μύριζε μπούκα στην περιοχή, μύριζε πτωματίνη στις αντοχές του οσφπ. Την έβγαλε καλά αλλά με το εξής συμπέρασμα :

Τα δεύτερα μας τον κερδίσανε με 2-0 και τα πρώτα μας με 1-0.

Κι άρα έπιασε το σκορ της αναστροφής.

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.