Η νίκη μας έδωσε την πρόκριση, αλλά να μην είμαστε ξανά τόσο επιπόλαιοι

Χαλαρότητα. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Κίνηση στον δρόμο δεν υπήρχε, άνετες θέσεις στην αλάνα που παρκάρω. Πολύ λίγος κόσμος στο γήπεδο και σχεδόν καθόλου ατμόσφαιρα. Και βέβαια και κυριότερα, χαλαρότητα ποδοσφαιρική και αγωνιστική. Χαλαρότητα που ξεκίναγε από τις επιλογές του τεχνικού τιμ κι έφτανε μέχρι και στους παίκτες μας.

Ναι, η ΑΕΚ δεν παρατάχτηκε σωστά. Κατέβηκε χωρίς κλασσικό εξάρι – ο Φράνσον είναι ένα οχταράκι αμφιβόλου ποιότητας – και με τρία δεκάρια. Αυτό σε συνδυασμό με το σωστό rotation που έκανε ο Αλμέιδα σε κάποιες θέσεις, έφεραν την αβάσταχτη ελαφρότητα του αγωνίζεσθαι και φυσικά το πέταμα ενός ολόκληρου πρώτου μέρους.

Κι αν κάποιος αγχώθηκε κάπως, ήταν ο ίδιος ο Αλμέιδα που είχε σηκώσει τρεις αλλαγές από το μισάωρο. Κι ενώ τα πράματα θα ήταν πολύ πιο απλά. Αν είχε μπει ο Μουστακόπουλος στο εξάρι κι ο Φράνσον ήταν ελαφρώς πιο μπροστά. Αν μπορούσε να καταλάβει ότι παίκτης Τσούμπερ δεν υπάρχει πλέον. Και φυσικά, ότι τρία δεκάρια δεν μπορούν να συνυπάρχουν ( αυτά λέμε για τον γαύρο εξ άλλου ).

Και τι βλέπαμε; Έναν αντίπαλο πολύ καθαρό με απόλυτο σεβασμό στην ομάδα μας. Έναν αντίπαλο που ακόμα κι όταν θα μπορούσε να φύγει μπροστά, απλά γύρναγε την μπάλα πίσω. Έναν αντίπαλο που φοβήθηκε πολύ και δεν δικαιολόγησε την καλή παρουσία του στην δεύτερη κατηγορία. Δικό του θέμα όμως αυτό. Εγώ έβλεπα την ΑΕΚ.

Η ΑΕΚ ήταν τρομερά φλύαρη και χωρίς να ξέρει τι να κάνει την απόλυτη κατοχή της μπάλας που είχε, και μαζί με αυτήν την πλήρη υπεροχή σε όλο το γήπεδο. Πιο πολύ τέχνη πούλαγε η ΑΕΚ, παρά μπάλα ουσίας. Θύμιζε τον εραστή που την έχει ξεσκίσει την γκόμενα στα προκαταρκτικά, αλλά από κοκό μηδέν εις το μηδέν. Σαν να προσπαθούσε στην επίθεση να μπει με την μπάλα στα δίχτυα, σαν να ήθελε το κάθε δεκάρι να εντυπωσιάσει πιο πολύ τον κόσμο. Που από ένα σημείο και μετά, θυμήθηκε ότι δεν ήταν φιλικό το παιχνίδι κι άρχισε κόσμια να δυσανασχετεί. Κύρια διότι έχει κακομάθει. Με την πίεση ψηλά, που δεν υπήρχε, και με την πίεση για ανάκτηση της μπάλας στο κέντρο, όπου εκεί ο Φράνσον πήρε μηδέν.

Στο δεύτερο μέρος φυσικά δεν υπήρχαν περιθώρια. Ουδείς βέβαια κατάλαβε γιατί οι αλλαγές δεν έγιναν στο διάλειμμα. Η πρώτη έγινε περί το 60, κι αφού ο Φαν Φέερτ δήλωσε τραυματισμό. Είχαμε προλάβει να ανοίξουμε το σκορ με τον Μάνταλο ενώ η ομάδα έδειχνε περισσότερη ορμή, χωρίς όμως και να πείθει. Λίγο μετά, μπήκαν κανονικά βασικοί κι ο Αλμέιδα διόρθωσε τις μαλακίες του. Μόνη αχρείαστη αλλαγή ήταν του Ραντόνια, που το παιδί ήταν από τους κορυφαίους.

Αφού λοιπόν μπήκαν οι Γκαρσία, Άμραμπαντ, Γιόνσον, Αραούχο και Ρότα, η ομάδα έγινε κάπως πιο ορθολογική στα κοψίματα και στις επιθέσεις, κι έβγαλε ένα πιο ωραίο και ουσιαστικό θέαμα. Σημείωσε άλλα δύο γκολ, ενώ έχασε άλλα τέσσερα. Κύρια με μακρινά σουτ. Δεν μας πείραξε καθόλου αυτό, αφού το θέαμα τουλάχιστον μας προσφερόταν απλόχερα, ενώ ήταν εμφανής η διαφορά ποιότητας με τον αντίπαλο.

Το τελικό συναίσθημα ήταν ότι είδαμε ένα παιχνίδι που πήγαμε να το αμφισβητήσουμε εμείς. Όχι, η πρόκριση δεν ήταν διεκδικήσιμη. Δεν θα ήταν ποτέ θέμα σκορ. Θα ήταν όμως μια χαμένη ευκαιρία για χαμένο rotation στην ρεβάνς. Την ώρα που τα παιχνίδια πυκνώνουν. Και με αυτό το άνετο σκορ, ίσως ο προπονητής σκεφθεί πιο λογικά και ξεκινήσει τον Μουστακόπουλο στην πόλη της Μακεδονίας. Γιατί δεν τον έβαλε σήμερα; Ψάξε το κουτί με τα σπίρτα για την αρχή. Για την συνέχεια, ξέρουμε : Διότι φοβήθηκε τον αγώνα και προτίμησε τον Γιόνσον.

Εν πάση περιπτώσει, ξαναλέμε ότι εδώ μιλάμε για μπάλα κανονική κι όχι life style μπάλα, να λέμε διθυράμβους λόγω μιας νίκης ή ενός σκορ. Πέραν αυτού όμως να δώσουμε συγχαρητήρια για τη νίκη, που στην ουσία έδωσε και την πρόκριση από τώρα. Κι απλά να ευχηθούμε να μην είμαστε ξανά τόσο φλύαροι, τόσο σοβαρουγάμηδες και τόσο επιπόλαιοι στην κατάρτιση της ενδεκάδας, ειδικά εν όψει επιστροφών. Και να είμαστε και πιο large στην χρησιμοποίηση του Πινέδα, που εγώ τον είδα σαν καλύτερο. Μπορεί να χρειάζεται και κάποια ξεκούραση. Να σημειώσω κλείνοντας ότι πολύ κοντά στον Μεξικανό, ήταν και ο Μάνταλος, κι ειδικά με το γκολ που πέτυχε που ξεάγχωσε κάπως τον πάγκο μας.