Στο τελευταίο εικοσάλεπτο χάθηκαν οι βαθμοί…
Το αποτέλεσμα στα Γιάννενα απέναντι στον ΠΑΣ έχει σίγουρα τις ποδοσφαιρικές του ερμηνείες. Παρόλα αυτά, μάλλον ήταν αρκετά ανέλπιστο, υπό την έννοια πως ήρθε σε μία κρίσιμη χρονική στιγμή για την έκβαση του φετινού πρωταθλήματος και για μία ΑΕΚ που φαινόταν να είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Το πιο ανέλπιστο πάντως, σύμφωνα με τη δική μου ποδοσφαιρική κρίση, ήταν η εικόνα της ΑΕΚ στα τελευταία είκοσι λεπτά της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Ας δούμε κάποια ποδοσφαιρικής υφής tips, για έναν αγώνα που δεν ήταν και τόσο ευχάριστος και να τον βλέπεις (από ένα σημείο και μετά…), αλλά και να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τις συνέπειες της ήττας και να γράφεις μετά για αυτόν…
Οι παίκτες της ΑΕΚ μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με καλή ψυχολογία, την οποία αποτύπωναν κυρίως τα χαμόγελα πολλών από αυτούς κατά τη διάρκεια των χειραψιών με τους αντιπάλους πριν την έναρξη της αναμέτρησης. Τελικά, εκ του αποτελέσματος, φάνηκε πως μάλλον οι Ενωσίτες είχαν διαβάσει λάθος τις απαιτήσεις του αγώνα. Η ΑΕΚ ξεκίνησε καλά. Με διάθεση, τρεξίματα, με όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του φετινού της τρόπου παιχνιδιού. Σε αυτό το πλαίσιο ξεχωρίζει πως δεν υπάρχουν «αποπαίδια» και «εκλεκτοί», υπό την έννοια πως στην ανάπτυξη συμμετέχουν όλοι οι διαθέσιμοι ποδοσφαιριστές, ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί και που του αναλογεί σε κάθε στιγμή. Όμως, στο πέρασμα του χρόνου στο ματς στους Ζωσιμάδες αυτό άλλαξε. Η ΑΕΚ από ένα σημείο και μετά στηριζόταν κυρίως στις ατομικές ενέργειες, καθώς τα γνωστά στοιχεία άρχισαν να εξαφανίζονται.
Την ίδια ώρα ο ΠΑΣ, έδειξε πόσο επικίνδυνος ήταν γιατί σαν ομάδα δεν αρκείται στο να αμύνεται σωστά, αλλά επιχειρεί να εκμεταλλευτεί επιθετικές ατομικές αρετές που λίγοι κατανόησαν πριν αυτές λάβουν χώρα. Όσα έκανε με τον Ολυμπιακό στην πρόσφατη ισοπαλία, τελικά δεν ήταν εξαίρεση… Όταν το κατάλαβαν όλοι, και ειδικά ο Αλμέιδα και οι παίκτες του, το σκορ ήταν ήδη 2-0 και η ΑΕΚ έτρεχε και δεν έφτανε πια… Σε μία πρωτόγνωρη φετινή για αυτήν συγκυρία να βρίσκεται δύο γκολ πίσω. Το πρώτο ημίχρονο κύλησε με τέτοιο τρόπο που όσες πιθανότητες είχε ένα υποθετικό 2-2, είχε και ένα 3-0 ή ένα 3-1 (αν συνεχιζόταν η ίδια εικόνα από τις δύο ομάδες και στο β΄ημίχρονο).
Η Ένωση στα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου μπήκε όπως έπρεπε. Θύμισε φετινή ΑΕΚ, μείωσε το σκορ και δημιούργησε απτές προσδοκίες ακόμα και για μία ιστορική ανατροπή, που αν γινόταν θα μίλαγαν όλοι δικαίως για σημάδι τίτλου. Όμως, από ένα σημείο και μετά, η ΑΕΚ έβγαλε μία εικόνα που τη χαρακτηρίζει μόνο μία λέξη: ΦΛΥΑΡΙΑ. Αυτή η ΑΕΚ θα ισοφάριζε μόνο συγκυριακά, δεν δικαιούτο κάτι καλό, έδειξε πως δεν είναι ακόμα εθισμένη στον πρωταθλητισμό όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Κατά την προσωπική μου άποψη, το πρόβλημα ήταν η ΑΕΚ των τελευταίων είκοσι λεπτών, και όχι π.χ. η ΑΕΚ το διάστημα των απροσεξιών και των συγκυριακών ελλείψεων που έκαναν το 2-0 υπέρ του ΠΑΣ…
Ο ΠΑΣ έκανε το παιχνίδι του σωστά και έδωσε στον εαυτό του την ευκαιρία να πιστέψει πως ήταν ικανός όχι μόνο για κάτι καλό, αλλά για το καλύτερο… Και μπορεί στο β΄ημίχρονο να μη μπόρεσε να επιδείξει όλες τις αρετές που τον διακατείχαν στο πρώτο, παρόλα αυτά κυρίως εξαιτίας της αναιμικής στα κρίσιμα ΑΕΚ, πήρε μία από τις σημαντικότερες και σπουδαιότερες νίκες (για οποιαδήποτε ομάδα) στο φετινό πρωτάθλημα της Super League 1.
Στα γρήγορα να προσθέσω και κάποια ακόμα στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση στον αγώνα, κυρίως ως λεπτομέρειες. Σημαντικό το γεγονός πως βρήκε το δρόμο προς τα δίχτυα ο Αραούχο, γιατί είχαν μαζευτεί πολλές (και κραυγαλέες) οι χαμένες ευκαιρίες για λογαριασμό του, και στο ματς της Τρίτης και στα προηγούμενα. Μου αρέσει πολύ η κίνηση που κάνει ο Γιόνσον όταν δεν έχει τη μπάλα, ο Τσιντώτας (χωρίς να σημαίνει πως διαφωνώ με την επιλογή της ΑΕΚ να μη συνεχίσει να είναι στο ρόστερ της ο συγκεκριμένος τερματοφύλακας) πήρε μία μικρή εκδίκηση για όσους είχαν ξεπεράσει τα όρια της θεμιτής κριτικής στα λάθη του και είχαν ξωκείλει σε άλλα πεδία…
ΥΓ. Φέτος, όντως έχει νόημα να λέμε πως πρέπει να δούμε το είδος της αντίδρασης της ΑΕΚ μετά το σοκ της ήττας στα Γιάννενα. Τα ίδια λέγαμε και τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτά και ευσεβείς πόθοι αποδείχτηκαν και δεν είχαν και πολύ σχέση με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας… Στο σήμερα, όμως, μπορείς να περιμένεις μία ουσιαστική αντίδραση… Πού θα οδηγήσει αυτή βαθμολογικά, αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει.
