Αντεπίθεση
Στο νεοελληνικό ποδοσφαιρικό επαγγελματικό στερέωμα για να σταδιοδρομήσεις κατά βάση χρειάζεσαι πολύ καλή ομάδα (με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε προσλήψεις προπονητών, σε μεταγραφές, σε επιτελεία φυσικής κατάστασης), αλλά και προστασία έως εύνοια από το παρασκήνιο (για παροχή παρεμφερών υπηρεσιών υπάρχουν αρμόδιες εργολαβίες και δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας).
Όμως, ορισμένοι επενδύουν και σε έναν άλλον τομέα: την επικοινωνία. Συνειδητά και ποικιλότροπα. Εφαρμόζοντας τεχνικές είτε για να εξωραΐζουν τη δική τους εικόνα, είτε για να φθείρουν το εσωτερικό των βασικών αντιπάλων. Aπό το 1996 κι ύστερα, για παράδειγμα, στον Ολυμπιακό έδωσαν πολύ μεγάλη έμφαση σε αυτούς τους τομείς. Και μάλλον, δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους, κάτι κατάφεραν, έστω και αν προκάλεσαν ζημιά στην υστεροφημία τους. Δεν τους πολυενδιαφέρει αυτό, γιατί προέχει το να γίνει η δουλειά… Και εκ του αποτελέσματος, δεν έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν στο σήμερα πορεία στο καράβι τους…
Σήμερα, στον Πειραιά αναγνωρίζουν την ΑΕΚ και τον Ηλιόπουλο ως το δικό τους βασικό αντίπαλο. Για λόγους που αυτοί ξέρουν καλά. Και επιδίδονται σε κρεσέντο πολεμικής με αποκλειστικό σκοπό να καλλιεργήσουν αμφιβολίες στους οπαδούς της ΑΕΚ. Αμφιβολίες για όλους: για τον προπονητή, τους παίκτες, τον πρόεδρο, τον παλιό ιδιοκτήτη, για όποιον κρίνουν πως αν μπει στο στόχαστρο θα υπάρχει όφελος για τους ίδιους, γιατί κυρίως η Ένωση δεν θα δίνει τις μάχες της ως μία γροθιά, ως μία ενιαία οντότητα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ακόμα και σήμερα εντοπίζουν πως αυτό έκαναν για πολλά χρόνια εναντίον του Παναθηναϊκού, βρίσκοντας δυστυχώς συμμάχους μέσα στο τριφύλλι… Εννοώ κυρίως στη δεκαετία του 2000, δημιουργώντας ένα κλίμα που έβλαψε ανεπανόρθωτα σε πολλούς τομείς τον Παναθηναϊκό. Αλλά, εμάς μας νοιάζει η ΑΕΚ. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν παρατηρούμε τα πάντα και τους πάντες…
Στην Ελλάδα το παιχνίδι παίζεται και έτσι. Θεμιτό ή μη, ας έχει ο καθένας την άποψή του για αυτό, πρέπει να προσαρμοστούμε οξύνοντας τη δική μας σκέψη. Στο χέρι των φίλων της ΑΕΚ είναι να καταλάβουν τι γίνεται πραγματικά, από ποιους και τι πρέπει να κάνουν. Πρωτοσέλιδα όπως ορισμένα που είδαμε τις τελευταίες ημέρες είναι μία καλή ευκαιρία να δεθούν οι Ενωσίτες πιο πολύ. Και μεταξύ τους και με τους ανθρώπους που τρέχουν από διάφορα επιτελικά πόστα το σύλλογο αυτόν τον καιρό. Η κριτική χρειάζεται, αλλά αν και είναι το πιο διαδεδομένο άθλημα στη χώρα (όλοι, μα όλοι, κι εγώ…, κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, με όρους αυτόματα ανανεώσιμου εισιτήριου διαρκείας…, και συχνά πολλοί δεν νοιάζονται να κρατούν κάποια προσχήματα και να μην γίνονται κάτι πολύ άσχημο) έχει και τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Αλλά και τον πιο απαιτητικό χαρακτήρα: κρίνουμε δίκαια την ομάδα μας, αναγνωρίζουμε τα λάθη και τις αιτίες τους, και στηρίζουμε ζητώντας το καλύτερο δυνατό κάθε εποχιακή συγκυρία. Δίνουμε χρόνο για επανορθώσεις, για αλλαγές, για νέα ξεκινήματα. Αρκεί να είναι όλα αυτά σε ρεαλιστικές βάσεις και όχι φρούδες ελπίδες ή καραμέλες καταπράυνσης που ξεγελούν και κοιμίζουν.
Το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση κατά βάση. Αλλά, εδώ στην Ελλάδα, είναι και διασκέδαση και ασκήσεις του μυαλού… Κάποιοι επενδύουν πολλά στα mind games. Ηδονίζονται να εφαρμόζουν τακτικές και να περιμένουν να πετύχουν τους στόχους τους. Ας τους χαλάσουμε τα σχέδια. Ας μετατρέψουμε τις παγίδες, σε αφορμές για να γίνουμε σοφότεροι και πιο δυνατοί σαν ΑΕΚ. Ο Μελισσανίδης ήταν αυτός που ήταν. Μεγάλωσε την ΑΕΚ, έκανε λάθη, είχε τις τεχνοτροπίες του, δημιούργησε αρνητές του μέσα στην οικογένεια της ΑΕΚ, αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν εκεί, πέτυχε πράγματα, πρόσφερε και θα κριθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος δίκαια. Ο Μάριος Ηλιόπουλος βγήκε μπροστά, προσπαθεί, μαθαίνει και ευχόμαστε όλοι να αρχίσει σύντομα να εισπράττει τους καρπούς των σπόρων που σπείρει εδώ και κάποιους μήνες.
Όσο για την ομάδα; Σοβαρότητα. Να κάνουν όλοι αυτό που θα έκαναν αν ήταν πρώτοι στη βαθμολογία. Δηλαδή, εντατική προπόνηση σώματος, ψυχής και πνεύματος, και αδιάκοπη πάλη στα ματς που απομένουν. Για να αξιοποιηθούν τα όσα (πολλά) προτερήματα υπάρχουν, για να περιοριστούν οι υπαρκτές αδυναμίες. Η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα πρέπει απέναντι στον Άρη να ξεκινήσει μία ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ: όχι αντεπίθεση για τον τίτλο, αλλά αντεπίθεση σοβαρότητας και αυτοσεβασμού. Για να ζορίσει τους πρωτοπόρους, να τους αγχώσει, να τους οδηγήσει σε λάθη και να τα εκμεταλλευτεί, για να απογοητεύσει όσους χαίρονται με τα κατορθώματα άλλων…, για να κλείσει τις υποχρεώσεις της φέτος με τρόπο που να αξίζει κάθε χειροκρότημα στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα της σεζόν. Πάμε ΑΕΚ! Στις δυσκολίες, που είναι πολλές ειδικά εδώ και μία εβδομάδα, πιο πολύ ΑΕΚ από πριν!
ΥΓ. Όταν κάποιος ανταγωνιστικός στην ΑΕΚ σύλλογος πετυχαίνει πράγματα όπως π.χ. ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο (πολύ καλή ομάδα, ικανότατος προπονητής, καταξιωμένες και πετυχημένες και εκτός συνόρων ακαδημίες, πολλές συνεχόμενες νίκες στα μεταξύ μας ντέρμπι) δεν πρέπει να τα βάφουμε μαύρα, να βυθιζόμαστε στη σύγχυση και να αυτοκαταστρεφόμαστε. Ίσα ίσα, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: μας δίνει κάτι τέτοιο κίνητρο να γίνουμε εμείς καλύτεροι και να τον ξεπεράσουμε αυτόν τον αντίπαλο… Σύντομα…
