Άφησε πολύ καλή αίσθηση
Στο ματς της ΑΕΚ με την Αthens Kallithea φάνηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η σημασία που έχει στο ποδόσφαιρο η αίσθηση που αφήνει μία ομάδα. Το πολύ βροχερό βράδυ της Κυριακής η ΑΕΚ άφησε πολύ καλή αίσθηση. Μέσα σε συνθήκες βαρυχειμωνιάς, διαφάνηκαν ανοιξιάτικες αχτίδες… Για να δούμε τη συνέχεια, λοιπόν… Σίγουρα, έχουμε περισσότερη όρεξη για αυτήν όταν βλέπουμε την Ένωση να παίζει καλά, μεστά και με αέρα…
Όσοι είδαν τον αγώνα ΑΕΚ-Αthens Kallithea στάθηκαν με θετικά σχόλια για την Ένωση και τη συνολική εικόνα της. Από πού πηγάζει αυτή η θετική άποψη; Μα, από ένα συνδυασμό παραμέτρων, που η κάθε μία ξεχωριστά και όλες μαζί, διαμορφώνουν την άποψη ενός θεατή για αυτά που βλέπει. Επί του πρακτέου, λοιπόν, η ΑΕΚ έτρεξε όσο χρειαζόταν, και έτρεχε σωστά. Δηλαδή, όσον αφορά αρχικά στην αμυντική λειτουργία, η ομάδα πίεζε, έτσι ώστε να κόβει το βήχα στον (επικίνδυνο όπως έχει αποδείξει πολλές φορές φέτος απέναντι στους λεγόμενους μεγάλους…) αντίπαλο. Να μην τον αφήνει στο μέτρο του εφικτού να βρίσκει χώρους, εύκολες πάσες, απειλητικές καταστάσεις, να του δυσκολεύει ακόμα και την απλή κατοχή. Και όσον αφορά στην επιθετική της λειτουργία, η Ένωση είχε συνεχή κίνηση και καλά πατήματα. Αυτά που κάνουν παίκτες που δεν διαχειρίζονται απλά το χρόνο και την κάθε περίσταση, αλλά ψάχνουν σε κάθε φάση κάτι καλό. Ακόμα και όταν η μπάλα είναι στη δική σου περιοχή και την έχεις εσύ, φαίνεται αν είσαι σε καλή μέρα, αν πας για να νικήσεις ή απλά κινείσαι στην τύχη και με βάση το τετριμμένο… Η ΑΕΚ ήθελε να πάρει τη μπάλα, για να τη σπρώξει γρήγορα μπροστά…
Πόσο σημαντικό πράγμα είναι στο ποδόσφαιρο η αίσθηση… Ειδικά όταν μπορείς να τη συνοδεύεις με αποτελεσματικότητα, με νίκες, με βαθμούς. Γιατί ακόμα και με την Athens Kallithea μέχρι το τέλος το σκορ ήταν στο εύθραυστο 1-0. Μία ατυχία, μία στραβοκλωτσιά, ένα λάθος, μία πολύ καλή ενέργεια των αντιπάλων και θα μπορούσε η ΑΕΚ να γκελάρει (ξανά…). Kόντρα στην ουσία του ματς… Έχει γίνει πολλές φορές αυτό στο φετινό πρωτάθλημα, έτσι ώστε το συνυπολογίζουμε ως πιθανό ενδεχόμενο που δεν μας προκαλεί εντύπωση. Όμως, κανένας Ενωσίτης δεν αγχώθηκε, κανένας δεν έχασε τη ζέση του να θέλει να δει την ΑΕΚ το επόμενο κιόλας λεπτό… Γιατί; Γιατί τον είχε πείσει η ομάδα πως κάπως έτσι έπρεπε να βλέπει το συγκεκριμένο ματς: εστιάζοντας στα σωστά και στα ωραία που έκανε η ΑΕΚ πάνω στο γρασίδι σχεδόν σε όλο το ματς… Θετική σκέψη, και μόνο…
Εν ολίγοις, όταν παίζεις έτσι, οι ίδιοι οι παίκτες το χαίρονται και περιμένουν να το επαναλάβουν ξανά και όσο πιο γρήγορα γίνεται. Γιατί πάντα στο ποδόσφαιρο οι πρώτοι που καταλαβαίνουν αν παίζουν καλά, και γιατί, είναι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Όταν αυτοί αποπνέουν υγεία και ενεργητική διάθεση, φαίνεται στις κινήσεις τους, στον τρόπο που παίζουν. Στο περνάνε με την απόδοσή τους… Μακάρι η ΑΕΚ να συνεχίσει έτσι. Αν συνεχίσει, θα είναι πραγματική διεκδικήτρια των δύο εγχώριων τίτλων. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να επιδοθεί σε ριζική προσπάθεια αναδιαμόρφωσης και αναδιάταξης. Αλλά, τώρα είναι η ώρα της μάχης και προέχουν τα πεπραγμένα των παιδιών του αγαπημένου μας Ματίας Αλμέιδα απέναντι σε όλους αυτούς τους δύσκολους αντιπάλους… Απέναντι σε εύρος δύσκολων συνθηκών, που απαιτούν πολλά χαρίσματα και ικανότητες για να τις αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά μέσα στο χρόνο…
ΥΓ. Πλέον, αφού ο Ολυμπιακός προηγείται συνεχώς στη βαθμολογία, και αφού η ΑΕΚ έχει πραγματοποιήσει μία καλή βαθμολογική συγκομιδή το τελευταίο χρονικό διάστημα, τα όσα γίνονται στα ματς του Ολυμπιακού δεν είναι απλές λεπτομέρειες ή γεγονότα που «έκαναν το χρόνο να κυλάει φυσιολογικά». Χρειάζεται από την πλευρά της ΑΕΚ προσοχή και γνώση, τόσο για τα αγωνιστικά πεπραγμένα της ομάδας του Πειραιά, όσο και για τα διαιτητικά σφυρίγματα ή άλλες παρεμφερείς παρασκηνιακές κινητικότητες.
ΥΓ1. Η μάχη για τον τίτλο θα είναι φέτος αδυσώπητη, κυρίως εξαιτίας της υφής του συγκεκριμένου αντιπάλου. Και η ΑΕΚ, δυστυχώς, πρέπει να κοιτάει και πώς θα κάνει η ίδια σωστά τα δικά της, αλλά και τί γίνεται και με τους Πειραιώτες, γενικώς και ειδικώς…. Αλλά, έτσι είναι οι μάχες οι σκληρές… Και όταν (αν) επικρατείς στο τέλος σε τέτοιες, η χαρά σπάει τα κοντέρ…
