Η ΑΕΚ πήρε αυτό που ήθελε με κορυφαίο τον Άμραμπατ

Ενδιαφέρον το παιχνίδι φαινόταν αφού η Λαμία ήταν ανεβασμένη ενώ και η ομάδα μας θα έπαιζε σε γνωστό μονόδρομο πάλι με μπόλικες απουσίες. Ενδιαφέρον επίσης και για τον κόσμο που πήγε στο γήπεδο μετά τα γελοία μέτρα του φοβικού καραγκιόζη που το παίζει πρωθυπουργός.

Οι τακτικές στο πρώτο ημιχρόνιο ήταν ο γνωστός δικός μας ρόμβος και μια σούπερ αμυντική από τον αντίπαλο. Τριάδα πίσω αλλά και τριάδα στο κέντρο. Επίσης ανύπαρκτη πίεση στα δικά μας τα σέντερ μπακ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια δυσκολία ανάπτυξης από μέρους μας αλλά και μια ανύπαρκτη επιθετικά Λαμία. Νομίζω είδα ένα ακίνδυνο μακρινό σουτ γύρω στο μισάωρο.

Η ΑΕΚ ήταν πολύ καλά διαβασμένη τακτικά κι είχε τρία χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της : Υπομονή, έλεγχο του ρυθμού και…και…και : Τεράστια ηρεμία αυτοπεποίθησης. Έψαχνε τα πάντα πολύ προσεκτικά. Από τα άκρα αλλά κι από τον άξονα. Φυσικά από τα άκρα ήταν πιο εύκολο λόγω της πολυκοσμίας στο κέντρο. Κι όταν λέμε άκρα, εννοούμε τον καλύτερο στο πρώτο μέρος Άμραμπατ, που ήταν πηγή κινδύνων.

Πολύ κοντά του σε απόδοση ήταν ο Κάλενς, ενώ Πινέδα και Γιόνσον κάνανε την δουλειά τους, στην ουσία προσπαθώντας να περάσουν την μπάλα μέσα από την τρύπα της καρφίτσας. Μπορώ να πω ότι τα κατάφεραν. Χρειάστηκε μία στατική φάση και μια ασύλληπτη κεφαλιά του παγκόσμιου παικταρά Βίντα, ενώ λίγο αργότερα σε ένα κλέψιμο στο κέντρο το σκορ διπλασιάστηκε σε ένα τετ α τετ του Ελίασον. Προβάδισμα με δυό γκολ, χωρίς κανένα κίνδυνο πίσω και με μια απόδοση καλή τηρουμένων των ελεύθερων χώρων που υπήρχαν.

Δεν μιλάμε για υπερθέαμα αλλά για ένα ανεκτό παιχνίδι με πολλή τακτική. Η ΑΕΚ έκανε την δουλειά της εμφανίζοντας μεγάλη σταθερότητα, ψυχραιμία κι ηρεμία, όπως ξαναέγραψα. Έπαιξε σαν μεγάλη και κυρίαρχη ομάδα, έδειξε την υπομονή που απαιτείτο όταν κατέβαινε, ενώ ανέβασε τον ρυθμό της όταν προέκυπτο κάποιος ελεύθερος χώρος. Σε ένα ημιχρόνιο χωρίς σκληρά μαρκαρίσματα και χωρίς σκοπιμότητες.

Το δεύτερο μέρος είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του. Η Λαμία ανέβηκε κάποια μέτρα, έγινε ελαφρώς πιο πιεστική, ενώ η ΑΕΚ έβγαλε μια κούραση και μια επιπολαιότητα. Μια ελαφράδα ρε παιδί μου, που την έβλεπες κύρια στον Ελίασον και στον Σιντιμπέ που πλέον κάλυπταν την δεξιά πλευρά της ομάδας μας. Επομένως ανέβηκε ο βαθμός του θεάματος αλλά ανοίξανε και χώροι. Σε μια τέτοια φάση, κι αφού είχαν χαθεί πολύ ωραίες τελικές μας, σκόραρε ο Τσούμπερ. Κι εκεί που έλεγες τελειώσαμε, φάγαμε ένα απίθανο γκολ τζάμπα και βερεσέ.

Το είδε όλο αυτό το σκηνικό ο Αλμέιδα, κι έκανε τις αλλαγές του. Σε δυo διαστήματα έβαλε πέντε φρέσκους. Έτσι νόμιζε δηλαδή. Στην ουσία έβαλε κάτι αποξηραμένα σύκα ή άδεια μύδια. Διαλέχτε τι προτιμάτε. Άντε να εξαιρέσω τον Φερνάντες λιγάκι, που όμως ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Πάντως Αραούχο, Μάνταλος και Πισάρο ήταν για κλάματα ή για τα μπάζα. Επίσης διαλέχτε τι θέλετε. Θα με ρωτήσετε για τον Λιούμπισιτς. Μάλλον δεν του έχουν εξηγήσει σε τι θέση να παίζει κι επειδή είναι καινούργιος, ας του δώσουμε κάποιες δικαιολογίες.

Όμως ας τα αφήσουμε αυτά, που είναι τεχνικά. Η ομάδα πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε, έχοντας κορυφαίο τον μαροκινό, τον Κάλενς και τον Γιόνσον. Επίσης είχε πολύ σταθερό τον Πήλιο, ενώ πρέπει να δώσουμε κάποια εύσημα και στον Πόνσε που έπαιζε επάνω σε τρεις. Η ομάδα μας κράτησε την πρώτη θέση, οπότε μας έχει πολύ ευχαριστημένους. Απλά με προβληματίζει ότι δεν παίρνει αυτά που βλέπαμε πέρσι από τον πάγκο της. Συγχαρητήρια όμως γενικά διότι ήμασταν με μια εμφάνιση αφεντικού και με μια ηρεμία που χονδρικά δεν χάθηκε μέχρι το τέλος.

Υγ. Αυτός ο παικταράς, που λέγεται Βίντα – ο πιο πολύτιμος για μένα – σκεφθείτε ότι δεν μπήκε στην κορυφαία ενδεκάδα του πρωταθλήματος πέρσι. Ενδεικτικό τι μπάλα ξέρουν αυτοί που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.