Αν η ΑΕΚ είχε σκόρερ μπροστά ή μια χαφάρα, δεν θα την βλέπανε ούτε με κυάλια
Ξεκινήσαμε πολύ ωραία. Φτάσαμε καλά, δεν ξέρω τι πάθανε οι άεργοι που κλείνουν τους δρόμους, περπατήσαμε πολύ όμορφα πίσω από το σπίτι του λαού θαυμάζοντας τα νεοελληνικά μπαλκόνια, και μπήκαμε στο γήπεδο. Ρε παιδιά τι γήπεδο ! Κάθε φορά που πηγαίνεις, κάθε φορά σου αφήνει κάτι καινούργιο στην ψυχή σου. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα γεμάτο, σε έκανε να νιώθεις ότι υπάρχει μια ψυχή που το γεμίζει. Χωρίς να χρειάζεται ανθρώπους. Λογικό. Η ψυχή, τι να κάνει τα γήινα;
Και μέσα να μπαίνει μια υποχρεωτική ομάδα. Ξεκατινιασμένη σε ανθρώπινο δυναμικό. Ένας υπάρχων αμυντικός χαφ, ένας στην θέση του Πινέδα – αυτός ο ένας- και κανένα σέντερ φορ. Κι όμως. Η ομάδα να τρέχει, να προσπαθεί, να πιστεύει. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που ξεκίνησε με διπλή ζώνη άμυνας και σιγά σιγά ήθελε να ξεπροβάλει, κύρια με αντεπιθέσεις. Και να φαίνεται ότι η ομάδα μας είχε εγκλωβιστεί σε μια πάναπλη τακτική του Μάντζιου : Κόψε τον άξονα της ΑΕΚ, ανάγκασε την να παίξει με τα άκρα και να κάνει σέντρες. Ποιος να πάρει κεφαλιά; Ποιος να σκοράρει;
Μια χαρά προσέγγιση για τον αντίπαλο, αλλά μια χαρά και η ΑΕΚ που έτρεχε. Που μάζευε εκατοστά από το γήπεδο και που έπνιγε τον αντίπαλο με το πρεσάρισμα, αλλά και με την υπομονή της. Πνίγει η υπομονή; Δεν έχετε ποτέ εκνευριστεί με υπονετικό άνθρωπο; Έχω έχω βγει έξω από τα ρούχα μου. Οπότε η ΑΕΚ δεν λοξοδρόμησε. Ήξερε ο Αλμέιδα τι της έλειπε σε παίκτες και εναλλακτικές, και πήγε στον μονόδρομο. Να κουραστεί ο αντίπαλος προοδευτικά, κι ό,τι βγει με τις αλλαγές που θα γινόντουσαν. Έχοντας μια συντριπτική κατοχή μπάλας στο πρώτο μέρος και κάποιες πολύ σοβαρές ευκαιρίες. Φυσικά κι ο Άρης απείλησε δυό φορές, αλλά πιο πολύ ήταν το πριν παρά η κατάληξη της φάσης. Τα σουτ ήταν εντελώς ακίνδυνα.
Κι ήμασταν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι στην κερκίδα. Διότι βλέπαμε αυτήν την προσπάθεια. Βλέπαμε ότι κάναμε το σωστό αλλά κι αν βλέπαμε κάποιο λάθος στην τακτική, συγχωρούσαμε τα πάντα από την προσπάθεια. Του Σιμάνσκι που ήταν ξανά άρμα μάχης με αμέτρητα χιλιόμετρα. Του Πινέδα, που έκανε τα πάντα που έχει μάθει σαν δημιουργός και ξέρει ότι δεν έχει αλλαγή. Του Μάνταλου, που ήταν κι αυτός από τους σπουδαίους ( πάντα ο συνταξιούχος θέλει να αποδείξει ότι θέλει να γυρίσει πίσω ). Του Χατζησαφί, που γίνεται ξανά ο περσινός σοβαρός. Του Τσούμπερ, που καταλάβαινε ότι όλη η ΑΕΚ κρεμόταν πάνω του.
Αυτό όμως που θέλω να τονίσω, είναι ότι δεν είχαμε άγχος. Όχι διότι θα κερδίζαμε σίγουρα. Βλέπαμε κάτι όμορφο. Σε ρυθμό, σε ταχύτητα, σε προσπάθεια. Ένα όμορφο θέαμα με κυριαρχία της ΑΕΚ ακόμα και σε κάποιες ακατανόητες αποφάσεις του Σουηδού Άραβα διαιτητή. Που κιτρίνισε τον Βίντα και κάπως τον ερέθισε. Διότι ο Βίντα είναι παγκόσμιος. Και θεώρησε ότι έκανε λάθος που πήρε κίτρινη. Οπότε αφιονίστηκε και σήμανε την κανονική επίθεση. Και φυσικά, ο γνήσιος αρχηγός, πέτυχε το γκολ που μας έδωσε τη νίκη. Σε μία από τις πολλές προωθήσεις του, αφού έβλεπε ότι το σύστημα δεν έβγαινε. Και φυσικά έχοντας αφήσει πίσω του, έναν εκπληκτικό Μουκουντί. Στα κοψίματα, στις πάσες, στην προώθηση του παιχνιδιού. Μην λέμε πολλά. Φυσικά ήταν ο mvp ο Βίντα, κι όχι μόνο για το γκολ, αλλά μάλλον αυτά γίνανε διότι οι επαγγελματίες του ΠΣΑΠ φρόντισαν να μην τον βάλουν στην κορυφαία ενδεκάδα πέρσι. ΠΗΔΑ ΤΟΥΣ ΒΙΝΤΑΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΟΥΝ ΜΠΑΛΑ.
Το παιχνίδι προχώρησε κι εξακολουθούσε να είναι όμορφο. Γίνανε αλλαγές και η ομάδα συνέχιζε σε ρυθμό, σε προσπάθεια και σε τελικές. Βγήκαν και οι Πόνσε και Πισάρο, και μας χάριζαν ωραίο θέαμα, μαζί με την αμεσότητα του Άμραμπαντ. Αλλά ωραίο θέαμα βλέπαμε κι από τον Άρη, που πήγε να διεκδικήσει κάτι. Χωρίς όμως να γίνει απειλητικός. Πιο πολύ έμοιαζε ότι πήγαινε να βγάλει κάτι, επειδή το πάθος της ΑΕΚ, της έκρυβε κάποιο κυνικό μυαλό. Που δεν μας χάλασε καθόλου. Όπως νομίζω ότι δεν μας χάλασε που ξαναείδαμε τον Αθανασιάδη. Που εμένα μου άρεσε σε ό,τι χρειάστηκε να κάνει.
Συμπερασματικά, είδαμε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι. Με ρυθμό κι ένταση. Με δυνατό θέαμα και με μπόλικη τακτική. Που το κέρδισε ο Αλμέιδα, που παίρνει και τα εύσημα. Όπως κι οι παίκτες μας , όπως κι η ομάδα μας, που συνεχίζει ακάθεκτη για τους τίτλους. Που τους έχουμε ανάγκη. Ξαναλέω, όχι για εμάς, τους παλιούς. Για την νέα φουρνιά φιλάθλων αλλά και για να πειστούν οι αλλόθρησκοι. Που βλέπουν τα ψέματα και νομίζουν ότι βλέπουν μπάλα. Και νομίζουν ότι κάποια μεγάλα σκορ μακιγιάρουν τις αδυναμίες τους. Πράγματι. Αν η ΑΕΚ είχε σκόρερ μπροστά ή μια χαφάρα, σήμερα δεν θα την βλέπανε ούτε με κυάλια.
