Ιδιαίτερων ποδοσφαιρικών απαιτήσεων

Είναι δύσκολο να γράφεις για την ΑΕΚ μετά από μία εντός έδρας ήττα, έστω και αν αυτή ήρθε από μία πολύ απαιτητική αντίπαλο όπως η γαλλική Μαρσέιγ. Και το κάνει πιο δύσκολο το γεγονός πως η Ένωση προέρχεται από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα εντός των συνόρων, όπως η γκέλα της Καισαριανής. Aλλά, πάντα, τα γεγονότα προηγούνται και έπονται οι σωστές ή μη σταθμίσεις των συνεπειών τους…

Πού μπορούμε να βρούμε βάλσαμο σε μία τέτοια περίσταση; Μα, στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Σε τέτοιους αγώνες καταλαβαίνει μία ελληνική ομάδα ακριβώς πόσα απίδια πιάνει ο σάκος της και γιατί… Ε, της ΑΕΚ ο σάκος με τη Μαρσέιγ δεν έμεινε εντελώς άδειος, αλλά ήταν μικρότερος από αυτόν που θα άρμοζε στην περίσταση… Κάτι που ενδεχομένως να φανεί και με τη Μπράιτον, ενδεχομένως και όχι. Όμως, σε κάθε περίπτωση, φάνηκε πως η προσπάθεια που όντως κατέβαλαν οι ποδοσφαιριστές του Ματίας Αλμέιδα κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου ενενηντάλεπτου δεν έφτανε για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Η ΑΕΚ, παρόλα αυτά, έφτασε κοντά στο να πάρει έστω την ισοπαλία. Όμως, δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες, δεν μπόρεσε να τρέξει όπως χρειαζόταν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από όσο το έκανε, δεν απέτρεψε αμυντικά ορισμένους σημαντικότατους κινδύνους (δύο από αυτούς αποδείχθηκαν άκρως καθοριστικοί). Αλλά, αν το δούμε σφαιρικά το πράγμα, με τις (χαμένες) ευκαιρίες το θέμα είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό, τα τρεξίματα συσσωρεύονται όσο περνάει ο καιρός, ενώ παίζει ρόλο και ο αντίπαλος και η δική του φυσική κατάσταση και τακτική παιδεία. Όσο για την άμυνα, δεν μπορεί να διανοηθεί κάποιος πως μία ομάδα όπως η Μαρσέιγ θα είναι ακίνδυνη απέναντι στην ΑΕΚ, ακόμα και αν -θεωρητικά- η Ένωση κάνει μία από τις καλύτερες εμφανίσεις που μπορεί.

Οι φετινοί αντίπαλοι της ΑΕΚ στην Ευρώπη, από το πρώτο ματς μέχρι το τελευταίο (όποτε αυτό λάβει χώρα), είναι ιδιαίτερων ποδοσφαιρικών απαιτήσεων. Σε όλους τους τομείς. Γιατί όλοι τους κάνουν κάποια πράγματα πολύ καλά πάνω στο γρασίδι. Τόσο καλά που πέρυσι κανένας αντίπαλος της ΑΕΚ δεν μπόρεσε να κάνει απέναντί της για αρκετά λεπτά. Έτσι καταλήγω στο εξής. Πέρα από την πρόκριση στην επόμενη φάση, είτε του UEFA Europa League (που δυσκόλεψε πολύ το πράγμα), είτε του UEFA Conference League (που μοιάζει πιο προσιτό πια), είναι πολύ σημαντικά τα ποδοσφαιρικά μαθήματα που παίρνει η ομάδα. Αυτό ίσως είναι πολύ ουσιαστικό, ως παράμετρος, γιατί θα της επιτρέπει να ανταποκριθεί στα επόμενα. Αν μπορέσει να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.

Βέβαια, στο ποδόσφαιρο δεν σημαίνει πως επειδή καταλαβαίνεις ένα ή παραπάνω λάθη ή αδυναμίες σου, πως είσαι σε θέση να τα περιορίσεις ή να τα εξαφανίσεις όλα αυτά. Γιατί κάθε ποδοσφαιρικό συγκρότημα έχει συγκεκριμένες δυνατότητες. Ακόμα και αν κάνει το καλύτερο που μπορεί, ίσως αυτό να μη φτάνει. Σε καμία περίπτωση, όμως, μία ομάδα δεν πρέπει να σταματήσει να επιδιώκει να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Γιατί μόνο έτσι θα επανέλθει στις επιτυχίες… Γιατί αυτό θα κάνει τους φίλους της να μην απομακρυνθούν από αυτήν… Γιατί αυτό θα την ωριμάσει ποδοσφαιρικά…

ΥΓ. Μπορεί εδώ και αρκετούς πια μήνες να έχουμε εθιστεί στις ευρωπαϊκές κόντρες της ΑΕΚ, όμως δεν παύει να είναι ένα συγκρότημα που πέρυσι δεν έπαιζε Ευρώπη. Έτσι, και στον προημιτελικό του Conference που λέει ο λόγος να έφτανε, δεν θα έπαυε να μαθαίνει πράγματα μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή εκείνου του υποθετικού αγώνα…

ΥΓ1. Στην περίπτωση που π.χ. δεν έρθει κάποια πρόκριση, αυτό που θα μετράει είναι οι παραστάσεις και οι θετικές στιγμές. Και φέτος η ΑΕΚ ήδη σε αυτόν τον τομέα έχει φερθεί με γαλαντομία απέναντι στους φίλους της… Αυτοί το ξέρουν μέσα τους πολύ καλά αυτό…