Ο λάκκος της ΑΕΚ ξεκίνησε να σκάβεται από τον τρόμπα διαιτητή, ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό το λάθος του Στάνκοβιτς
Να ξεκινήσω λίγο απότομα: Δεν είχα σε κανένα υπολογισμό το παιχνίδι αυτό. Πιο πολύ με έκαιγε το παιχνίδι της Δευτέρας και η ρεβάνς του σημερινού. Όμως το να χάνεις με αυτόν τον τρόπο αυτό που έβγαλες μέσα στο γήπεδο, πραγματικά με εξοργίζει. Διότι το λάθος του Στάνκοβιτς δεν γίνεται ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό. Χωρίς να έχει καμία πίεση. Κι αν αυτό ήταν η ταφόπλακα για την ομάδα μας που είχε ισοφαρίσει, ο λάκκος είχε ξεκινήσει να σκάβεται με αυτόν τον τρόμπα διαιτητή, που δεν είδε το επιθετικό φάουλ στο γκολ που προηγήθηκαν οι Γάλλοι.
Φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καλή ΑΕΚ. Υστέρησε πάρα πολύ στον τομέα της δημιουργίας, κάτι που βέβαια ήταν αναμενόμενο αφού οι “παικταράδες ” της μπροστά είχαν αποσυρθεί στα νοσοκομεία. Και ψάχνω να καταλάβω πώς γίνεται να είσαι παικταράς, όταν δεν παίζεις. Και φυσικά δεν μιλάω για τον Αραούχο. Ας μην συνεχίσω….
Παρότι λοιπόν η ομάδα μας δεν ήταν καλή δημιουργικά στο πρώτο μέρος, κατόρθωσε να αφοπλίσει τους αντιπάλους. Φυσικά είχαν την εδαφική υπεροχή, όμως δεν είδαμε και κάτι το τρελό. Είχαν πράγματι κάποιες κινήσεις παικτών ανάμεσα στις γραμμές μας, όμως γενικά ο Στάνκοβιτς και η άμυνα – με κορυφαίο τον Μουκουντί – κράτησαν το σκορ. Αυτό το περιμέναμε, δεν περιμέναμε ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να κρατήσει λίγο την μπάλα. Εν πάση περιπτώσει, δεν είχαμε μεγάλους κινδύνους με εξαίρεση την αστεία απόφαση του διαιτητή στο πρώτο γκολ. Φάση που ελέγχθηκε κιόλας, μην χέσω.
Και η αλλαγή στην αποφασιστικότητα, φάνηκε στο δεύτερο μέρος. Η ΑΕΚ πάτησε καλύτερα, χρησιμοποίησε πιο καλά την όρεξη του Μοχαμαντί κι έδειξε ότι πίστευε. Και δικαιώθηκε. Και πάνω που αποκτήσαμε θεωρητικά μια καλή ψυχολογία, τα διέλυσε όλα ο Στάνκοβιτς. Πραγματικά όλα. Διότι μπορεί να λέμε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα των λαθών, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο. Μια απλή επιστροφή και ένα γήπεδο άδειο υπάρχει, κι αυτός βρήκε τον ψύλλο στα άχυρα. Κι άφησε και την ομάδα με δέκα παίκτες. Πρακτικά της διέλυσε την ψυχολογία.
Κι αν πούμε ότι κάτι προσπαθούσαν να κάνουν, ήρθε κι ο Άμραμπαντ που έπρεπε νάναι πιο υποψιασμένος για τον ανεκδιήγητο διαιτητή. Ρε φίλε να χάνεις πάλι με δύο πέναλτυ; Τι είναι αυτό τώρα; Καινούργιο φρούτο; Εντάξει για τους υπόλοιπους. Τι να κάνουν; Τι να κάνει κι ο Πινέδα που ξαναβρέθηκε μπακ; Τι να κάνει κι ο Αλμέιδα, που κι αυτός έκανε σωστές αλλαγές και πήγε να πάρει το παιχνίδι. Πώς να προστατευτεί από έναν ανάπηρο στο τέρμα κι από έναν επικίνδυνο διαιτητή, που σωζόταν συνεχώς με την κάλυψη του var. Σκέψου δηλαδή ότι στα μαρς πέναλτυ του Στάνκοβιτς, έβγαλε κίτρινη.
Με βάση την εικόνα μας λοιπόν, μάλλον θα πρέπει να πω ότι χάσαμε δίκαια. Με βάση όμως την ανατροπή που κάναμε, λέω ότι αισθάνομαι στενοχώρια. Τα ξαναβάζω κάτω όμως και τα σκέφτομαι. Μπορεί να μας αδίκησαν, όμως στο παιχνίδι μείναμε παραπάνω αφού ο Αθανασιάδης πρόλαβε και μπήκε στους διακριθέντες. Όλη η ομάδα είχε αδειάσει και φυσιολογικά. Κάτι το πολύ τρέξιμο, κάτι το ψυχικό, χέστα. Χέστα και πάμε παρακάτω. Στον αρχικό προγραμματισμό : Νίκη την Δευτέρα και νίκη στη ρεβάνς με τους Γάλλους.
Υγ. Όλη η Ευρώπη, θα πρέπει να έμεινε άφωνη με την κερκίδα μας αλλά και των Γάλλων ( για τον μεθυσμένο Τσώχο ήταν Μονεγάσκοι ) με το απίστευτο κορεό που δημιούργησαν. Τους ευχαριστούμε πολύ κι ελπίζω σε ανταπόδοση εδώ.
