Η φετινή ΑΕΚ δεν πρέπει να έχει τον παραμικρό συμπλεγματισμό…
Μετά την (ευτυχή στο τέλος) εξέλιξη που είχε ο κυριακάτικος αγώνας της ΑΕΚ στη Νεάπολη απέναντι στον Ιωνικό είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να μη συμφωνήσουν όλοι στα βασικά… Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Και εντός και εκτός ΑΕΚ. Νίκη τίτλου, έμφαση στην ανατροπή του σκορ και εστίαση στο γεγονός πως κάθε ομάδα που ανατρέπει ένα εις βάρος της αποτέλεσμα αποκτάει μέταλλο. Πάσο. Kαι πολλές φορές όταν εσύ ρισκάρεις, παλεύεις μέχρι τέλους, δεν σε δικαιώνει μόνο το δικό σου αποτέλεσμα. Αλλά, «ενισχύεσαι» ως προς το στόχο σου και από άλλα… Όπως το 1-1 του Ολυμπιακού στο Περιστέρι και το 0-3 του Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ.
Η χαρά σε όλη την οικογένεια της ΑΕΚ για τη νίκη και τον τρόπο που ήρθε είναι εύλογη. Η αρχική αμηχανία και η όποια απογοήτευση από το 1-0 των γηπεδούχων (που κράτησε μέχρι το 82ο λεπτό…), έδωσαν στο τέλος τη θέση τους σε άλλα συναισθήματα. Αλλά, τώρα που το σκεφτόμαστε όλοι πιο ψύχραιμα, ίσως το κομβικό σημείο από το ματς με τον Ιωνικό να είναι το τι έμαθε η ΑΕΚ από αυτό το ενενηντάλεπτο. Το χρησιμότερο είναι να ψαχτούν όλοι στα Σπάτα για το γιατί βγήκε η εικόνα που βγήκε στα πρώτα εξήντα λεπτά. Γιατί δεν θεωρώ πως για αυτό «ευθύνεται» τόσο ο αντίπαλος, όσο το γεγονός πως πολλοί παίκτες της ΑΕΚ δεν έκαναν αυτά που μας είχαν συνηθίσει τόσο καιρό. Και δεν εννοώ το πικ τους, αλλά αυτά που έχουν κατοχυρώσει οι ίδιοι ως παγιωμένες συνήθειες. Ας είναι…
Ο φετινός Ιωνικός στην πλειοψηφία των αγώνων του παρουσιάζει μία εικόνα που είναι «ανώτερη» από τα τελικά αποτελέσματα και τους βαθμούς που παίρνει. Είναι τελευταίος στη βαθμολογία, έχει οκτώ βαθμούς, αλλά σχεδόν πάντα αφήνει με ένα «γιατί» τους φίλους του. Απέναντι στην ΑΕΚ έκανε το αυτονόητο. Δεν φοβήθηκε, έκλεισε τους χώρους καλά και με προσήλωση, επιστράτευσε το σθένος και τη νόηση των παικτών του και έψαξε μπροστά το γκολ όταν οι συνθήκες και οι σωματικές αντοχές το επέτρεπαν. Ακολούθησε, δηλαδή, την κατάλληλη συνταγή για να πάρει αποτέλεσμα και σχεδόν το πήρε. Ο Αλμέιδα και οι ποδοσφαιριστές του έχουν πια αυτή την πολύτιμη εμπειρία έτσι ώστε στο μέλλον σε ανάλογες «αποστολές» να ρισκάρουν λιγότερο κάποια πιθανή απώλεια βαθμών…
Εννοείται πως ο Ιωνικός μπορούσε να «εισπράττει» από την προσπάθειά του όσο η ΑΕΚ «δεν ήταν στο γήπεδο». Όταν στο τελευταίο μισάωρο η Ένωση ανέβαζε στροφές, περιορίζονταν οι επιλογές του Ιωνικού, το σώμα των παικτών του βάραινε, και το μυαλό κουραζόταν πιο εύκολα. Έτσι οι «κιτρινόμαυροι» θύμιζαν την ΑΕΚ των προηγούμενων αγώνων και επιχειρούσαν να εκμεταλλευτούν όποιο πλεονέκτημα δημιουργούσε σε κάθε φάση στο χωροχρόνο η αυξημένη κινητικότητά τους πάνω στο γρασίδι του γηπέδου της Νεάπολης. Δείγμα πως η ΑΕΚ που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό δεν πρέπει ποτέ να αφήνει τα ηνία του ματς, δεν πρέπει να αφήνει ημίχρονα να φεύγουν, δεν πρέπει να σταματήσει να εμπιστεύεται τις αγωνιστικές ατομικές και συλλογικές ικανότητες που διαθέτει. Η φετινή ΑΕΚ δεν πρέπει να έχει τον παραμικρό συμπλεγματισμό…
Φυσικά, επειδή πια είμαστε στην 19η αγωνιστική τα κουκιά μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος είναι μετρημένα. Η ΑΕΚ θα συναντήσει συγκεκριμένους αντιπάλους και μετά play off. Άλλοι αντίπαλοι, άλλο βεληνεκές, άλλες δυνατότητες, άλλες απαιτήσεις. Ας ελπίσουμε πως η Ένωση μέχρι να αρχίσουν τα συνεχόμενα ντέρμπι θα έχει σμιλευτεί και θα έχει γαλουχηθεί τόσο όσο θα χρειαστεί για να μπορέσει στο κρίσιμο διάστημα να βγάλει την εικόνα που πρέπει. Kάθε αντίπαλος έχει το δικό του στυλ, κάθε ξεχωριστός αγώνας έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, ακόμα και κάθε ημίχρονο αναδύει διαφορετικά ζητούμενα και γρίφους. Μπορείς να τα σκέφτεσαι από πριν όλα αυτά, αλλά η αντιμετώπισή τους σε live συνθήκες παραμένει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ζητούμενο… Η ΑΕΚ θα μπορεί να πετύχει, αν μαθαίνει από όσα συναντάει (κυρίως από τα άσχημα και τα μέτρια), έτσι ώστε να διευκολύνει το έργο της σε όσα θα ακολουθήσουν….
