Το σύνολο ήταν πολύ ελπιδοφόρο για τη συνέχεια

Η ομάδα μας κατέβηκε με ένα 4-3-3 στην ουσία, που άλλος το έλεγε ρόμβο κι άλλος μπορεί να το έλεγε αλλιώς. Ίσως και 4-4-2. Το σίγουρο είναι ότι μπήκε πολύ καλά τακτοποιημένη και με μπόλικη οργάνωση. Όση βέβαια οργάνωση μπορείς να πιστέψεις οτι έχεις με τον Γκαρσία δεύτερο επιθετικό.

Αυτό όμως που είδαμε ήταν μια πολύ καλή ΑΕΚ για ένα μισάωρο. Έπαιξε σαν αφεντικό. Με πλαγιοκοπήσεις, από τον άξονα, από όπου ήθελες. Με γρήγορες ανακτήσεις μπάλας και χωρίς κανένα κίνδυνο πίσω. Ήταν μια ΑΕΚ κανονική που ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο και ήξερε και να το υλοποιεί. Με πολλούς παίκτες με καλή διάθεση για το πρεσάρισμα και για το τρέξιμο. Γενικά ήταν μάλλον το καλύτερο μισάωρο που έχουμε παίξει φέτος.

Το πρόβλημα το οποίο υπήρξε ήταν η επιπολαιότητα στην τελική προσπάθεια. Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς. Φαινόταν αυτό είτε στην εκδήλωση της τελικής ενέργειας για σκοράρισμα είτε σε μια ακόμα αχρείαστη πάσα. Είτε και σε ένα μπέρδεμα των παικτών που έπρεπε να σουτάρουν αλλά επέλεγαν μια περιττή ενέργεια, είτε σε μια προσωπική ενέργεια που έφερνε χάσιμο χρόνου και δεν εκδηλωνόταν το πολυπόθητο γκολ.

Αυτό έφερε μια απογοήτευση στο τελευταίο τέταρτο όπου η ΑΕΚ ναι μεν ήταν και πάλι κυρίαρχη στο τερέν αλλά οι παίκτες της δεν πατούσαν τόσο εύκολα στην περιοχή, ούτε κι έβγαζαν κάποια επικίνδυνη επίθεση. Κάποιες προσπάθειες γινόντουσαν με μακρινά σουτ. Φυσικά δεν στηριζόντουσαν τόσο καλά από τον Γκαρσία ή τον Ελίασον, αλλά ούτε κι ο Αραούχο ήταν ο παλιός γνωστός μας. Όμως πήγαμε στο διάλειμμα με θετικές εντυπώσεις και με διάθεση καλή εν όψει της συνέχειας.

Και μάλλον δικαιωθήκαμε. Ένα αψυχολόγητο μεν αλλά ηθελημένο σουτ ακριβείας του Γκαρσία, ξεκλείδωσε τον αγώνα. Η ΑΕΚ όμως, είτε ξεκλείδωνε είτε δεν το έκανε, ήταν πολύ καλή. Διότι πλέον μπορούμε να πούμε οτι σήμερα είδαμε μια κανονική ομάδα. Οργανωμένη, που ήξερε τι έψαχνε στο γήπεδο αλλά κι έναν προπονητή που άφησε στην άκρη τα μπερδέματα, κοουτσάρισε σωστά, κι όταν χρειάστηκε να κάνει αλλαγές, τις έκανε, απόλυτα σωστά και βοήθησε την ομάδα να ολοκληρώσει το έργο της.

Μόνο τέτοια μπορούμε να πούμε σήμερα, αφού και ο Μουκουντί πέρασε στους διακριθέντες – ξεκίνησε και το σκοράρισμα στο δεύτερο γκολ – μαζί με τους κορυφαίους Βίντα και Σιμάνσκι . Όμως δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από την συνολική εικόνα της ομάδας, που έσβησε τον αντίπαλο και προσπάθησε με πολύ πλουραλισμό να πετύχει τον στόχο της. Εντάξει κάποιοι παίκτες υστέρησαν αλλά δεν βαριέσαι. Το σύνολο ήταν πολύ ελπιδοφόρο για την συνέχεια. Όπως και η νίκη για την ανάκτηση της ψυχολογίας.

Με εξαίρεση ένα δίλεπτο αδράνειας της ομάδας μετά το γκολ μας, τα πάντα χαρακτηρίζονται θετικά. Βεβαιώνεται αφού σήμερα είχαμε τον Στάνκοβιτς απλό θεατή του αγώνα. Βεβαιώνεται από το πλήθος των τελικών μας προσπαθειών κι από τα χιλιόμετρα που έτρεξαν οι παίκτες μας. Χωρίς πανικούς, χωρίς ιδιαίτερες ατομικές προσπάθειες, με μπόλικη αλληλοκάλυψη και με ομαδικό πνεύμα. Ήταν το καλύτερο παιχνίδι μας για φέτος και προσέξτε, δεν ήταν αμελεητέος αντίπαλος ο Παναιτωλικός. Συγχαρητήρια λοιπόν και προχωράμε.