Ο ΑΕΚτζής έχει πια πολλά πράγματα να πιαστεί…
Τελικά, άμα θέλουν και το έχουν επιλέξει στην ΑΕΚ μπορούν να πράξουν παπάδες. Αυτό, δηλαδή, που όλοι σχεδόν θέλαμε και περιμέναμε, αλλά άργησε αρκετά θα λέγαμε και έβαλε σε μεγάλες και πολύχρονες δοκιμασίες τον ψυχισμό των Ενωσιτών.
Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Και σιγά σιγά θα πρέπει όλοι μας, άρα κι εγώ, να εγκαταλείπουμε τα κατάλοιπα των προηγούμενων (αποτυχημένων) χρόνων. Να κοιτάμε με αισιοδοξία μπροστά, νιώθοντας περήφανοι για το παρόν. Και να ευελπιστούμε στο καλύτερο δυνατό από την επόμενη κιόλας ημέρα (χωρίς περιττές και αυτοκαταστροφικές βιασύνες βεβαίως-βεβαίως). Στηρίζοντας ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί. Γιατί όλοι οι τρόποι μετράνε και κανένας δεν πρέπει να νιώθει μειονεκτικά αν διαλέξει κάποιους συγκεκριμένους και αφήσει κάποιους άλλους τρόπους στην άκρη.
Μπαίνεις φερ΄ειπείν κάποια μέρα στα sites και πέφτεις πάνω σε έναν καταιγισμό ειδήσεων που να αφορούν στην Ένωση. Που αναβλύζουν έντονα το «άρωμα ΑΕΚ» που θα θέλανε οι φίλοι της να έχει… Βλέπεις π.χ. συνάντηση του «μεγάλου» με τον Γαλανόπουλο και αίσιο τέλος στην υπόθεση της παραμονής του Έλληνα ποδοσφαιριστή στο «κιτρινόμαυρο» στρατόπεδο. Βλέπεις πως η ΑΕΚ είναι κοντά στην προσθήκη στο έμψυχο δυναμικό της του Βίντα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και με καλό γκελ στον κόσμο από όσο διαφάνηκε τις πρώτες ώρες (τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχει κλείσει οριστικά ο παίκτης, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική αίσθηση που δημιούργησε η σχετική προοπτική). Ο σύλλογος πετυχαίνει ακόμα και την αποχώρηση Βράνιες, έκλεισε δηλαδή με αναίμακτο τρόπο μία εν δυνάμει πολύ δύσκολη ιστορία. Όπως έκανε και λίγες μέρες πριν με τον Άμραμπατ, και την μορφή επίλυσης του προβλήματός του (που ήταν ξεκάθαρα υπέρ της ΑΕΚ θεωρώ αυτή η λύση…). Αυτά πρέπει να πιστώνονται στους ανθρώπους της ομάδας. Ούτε τυχαία είναι, ούτε πρέπει να παραγνωρίζονται…
Ο ΑΕΚτζής έχει πια πολλά πράγματα να πιαστεί… Βλέπει και καλά πράγματα τηρουμένων των αναλογιών στα πρώτα φιλικά και αρχίζει ξανά μέσα του να καλλιεργεί απτό ενδιαφέρον και διακριτή αισιοδοξία για την ομάδα του. Είναι και η εικόνα που έδειξαν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ στους πρόσφατους ευρωπαϊκούς αγώνες τους. Ε, δεν θέλει και πολύ. Ο ΑΕΚτζής βρίσκεται σε μία από τις καλύτερες (εσωτερικές) του συγκυρίες εδώ και αρκετό καιρό. Δεν θα προσδιορίσω το χρονικό διάστημα. αλλά όλοι καταλαβαίνουμε πως αυτό είναι μεγάλο… Μακάρι να ισχύσει αυτό που πολλές φορές έχει πραγματωθεί στην ανθρώπινη ιστορική διαδρομή: «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται».
Αυτή είναι ξεκάθαρα, και δίχως πολλά λόγια, μία επιθυμητή μορφή κανονικότητας. Μια διαφαινόμενη κατάκτηση κάποιων απαραίτητων βάσεων. Μία ριζική διαφοροποίηση από το επαχθές παρελθόν. Αλλά, και ένα μικρό δείγμα τι είναι και τι πρέπει να είναι η ΑΕΚ. Απαιτείται συνέχεια, λοιπόν. Για να μπορέσει ο Αργεντίνος καθοδηγητής με το επιτελείο του να πραγματώσουν τους σχεδιασμούς τους. Για να υπάρξει έμπρακτη διασύνδεση της αύρας που δημιουργεί η ιδιοσυγκρασία του με τις απαιτήσεις και την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται η Ένωση στην πρώτη της χρονιά στο νέο της (μαγευτικό) γήπεδο.
ΥΓ. Αν υπάρχουν οι προθέσεις, θα βρεθούν αργά ή γρήγορα και οι τεχνοτροπίες. Γιατί αποδεικνύεται πως τα προηγούμενα χρόνια η ηγεσία της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ είχε περιοριστεί στη λογική της διεκπεραίωσης. «Να τα φέρνουμε βόλτα», να μην επιβαρυνθούμε περισσότερο οικονομικά σε συνθήκες πανδημίας, κοκ. Η ΑΕΚ αντεπιτίθεται; Έτσι φαίνεται. Αν ήταν και λιγότερο σιωπηρή σε κάποια κομβικά ζητήματα, τότε όλα θα ήταν πολύ καλά… Εννοώ πως μάλλον χρειάζεται μεγαλύτερη ενημέρωση του πολυπληθούς κοινού και περισσότερο θάρρος στη δημόσια παρουσίαση κάποιων κομβικών ζητημάτων. Αλλά, αυτό είναι άλλο ζήτημα που μπορεί να αποτελέσει ξεχωριστό κείμενο κάποια άλλη φορά.
ΥΓ1. Με τις άκρως τσιμπημένες τιμές των φετινών εισιτηρίων διαρκείας είναι ξεκάθαρο πως η ΠΑΕ επιλέγει να προωθήσει «δια της πλαγίας» τη λογική της αυτοχρηματοδότησης. Να μπορεί, δηλαδή, να έχει ο σύλλογος δεδομένα κάποια (πολλά) χρήματα στο ταμείο του που θα προέρχονται από τη δική του δυναμική και απήχηση, από το βαθμό συμμετοχής του κόσμου στο όλο εγχείρημα που τρέχει. Εδώ χωράνε πολλές απόψεις, ακόμα και ενστάσεις και διαφωνίες. Αλλά, σε παρεμφερείς περιπτώσεις η πιο ενδεδειγμένη λύση είναι η (προγενέστερη) έναρξη ενός σοβαρού και ειλικρινούς εσωτερικού διαλόγου. Που, δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν νομίζω πως κανένας μεγάλος σύλλογος διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα για να τον φέρει εις πέρας με δημιουργικούς όρους. Ας είναι… Εγώ θέτω ζητήματα, ακόμα και αν λαθεύω, οφείλω να λέω την άποψή μου. Όπως όλοι οι Ενωσίτες, άλλωστε….
