Για να μπορέσει να μάθει πρέπει να ψάξει τα εσωτερικά της τρωτά
Έτσι και αλλιώς αυτοί οι μήνες θα ήταν προπαρασκευαστικοί για την ΑΕΚ του νέου γηπέδου. Βέβαια, όλοι στην Ένωση, αλλά και αρκετοί ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι, θα προτιμούσαν η ΑΕΚ να ήταν ακόμα μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου του πρωταθλήματος, και ας προετοίμαζε παράλληλα και το μέλλον της. Αλλά, ούτε φέτος μπόρεσε η ομάδα να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο καθήκον… Πλέον, δεν διεκδικεί ούτε καν το Κύπελλο Ελλάδας, ενώ στην Ευρώπη έπαιξε όχι όταν φοράγαμε κοντομάνικα, αλλά ούτε καν μπλούζα αρκετές ώρες της ημέρας… Και έτσι άνοιξε ξανά η κουβέντα για τις δομικές λειτουργίες και τα πρόσωπα που τρέχουν τις υποθέσεις της εκτός χορταριού…
Η φετινή αποτυχία της ομάδας έχει αρκετά αίτια. Η ερμηνεία της δεν μπορεί να είναι απλοϊκή και μονοδιάστατη. Αλλά, ούτε και βαριά και ακαταλαβίστικη ή αποπροσανατολιστική και πονηρή… Σε μία ομάδα που η διοικητική της τάξη πραγμάτων εξασφαλίζει ηρεμία (σε σχέση με προβλήματα όπως εκείνα πριν το 2012) το βασικό ζητούμενο είναι το αγωνιστικό κομμάτι. Όταν αυτό πηγαίνει καλά, ο κόσμος της κάθε ομάδας επικεντρώνεται σε αυτό και έρχεται πιο κοντά μαζί της, σε μία υγιή σχέση. Το αγωνιστικό είναι μία υπόθεση που αφορά τον εκάστοτε προπονητή. Κάθε προπονητής που έρχεται στην ΑΕΚ συνοδεύεται στην αρχή από τα ανάλογα (υπέρ του) επιχειρήματα, την «ιδεολογία υποστήριξής του». Η επικοινωνιακή πολιτική της ΠΑΕ φροντίζει για αυτό, και μάλλον καλά κάνει…
Ο Μιλόγεβιτς την είχε και αυτός αυτή την υποστήριξη τον πρώτο καιρό, αλλά η φυγή του είναι ένα μεγάλο μυστήριο που προδίδει πολλά για τον τρόπο λειτουργίας του club. Για πότε τον άδειασαν τον άνθρωπο, για πότε του έδωσαν να καταλάβει πως δεν τον γουστάρουν, για πότε τον έφεραν στη δύσκολη θέση να πιστέψει πως δεν έχει νόημα να δουλέψει και να ακολουθήσει πιστά το όποιο πλάνο είχε στο μυαλό του, σχεδόν κανένας μας δεν πήρε χαμπάρι… Όλοι θα θέλαμε να μάθουμε το γιατί πήγε έτσι αυτή η σχέση, αλλά μάλλον τις πραγματικές απαντήσεις θα τις κρατήσουν για πάρτη τους οι ενδιαφερόμενοι-εμπλεκόμενοι…
Έρχεται μετά ο Αργύρης Γιαννίκης. Ένα πρότζεκτ με συγκεκριμένα υποστηρικτικά επιχειρήματα, που ήταν πειστικά. Νέος, Έλληνας, ελπιδοφόρος, απόφοιτος εγνωσμένης αξίας σχολής προπονητικής, με επαφή με το ποδόσφαιρο των καιρών μας, με καλή εικόνα στον ΠΑΣ Γιάννινα, κοκ. Τελικά, τι είδαμε από αυτόν; Εμμονή σε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο που μάλλον το υλικό που είχε στα χέρια του δεν έφτανε για να εξυπηρετήσει. Συνεχή τρεξίματα, φερ΄ειπείν, δεν είδαμε ποτέ γιατί δεν μπορούσαν να πράξουν κάτι τέτοιο οι παίκτες της ΑΕΚ. Από εκεί και πέρα, εναλλακτικό τρόπο με έμφαση στην ανάπτυξη με κατοχή μπάλας απέναντι σε οργανωμένες άμυνες δεν είδαμε επίσης ποτέ. Μόνο ατομικές εξάρσεις και εκμετάλλευση λαθών των αντιπάλων στον κρίσιμο χρόνο του στησίματος του αμυντικού τους πυλώνα… Και με τα χαφ που (δεν) έχουμε, και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε να δούμε, με όρους που να συμβαδίζουν με σύγχρονες ποδοσφαιρικές ατραπούς… Μόλις, μάλιστα, έμαθαν τον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΚ οι αντίπαλοι προπονητές άρχισαν οι σφαλιάρες και τα ματς κρίνονταν στις λεπτομέρειες (κυρίως εις βάρος της…).
Φαίνεται, ακόμα, πως στο πέρασμα του χρόνου ο Γιαννίκης δεν κέρδισε τους παίκτες του. Όχι πως δεν δουλεύουν, όχι πως δεν προσπαθούν, όχι πως δεν ήθελαν να πετύχει η ομάδα τους στόχους της, αλλά ενδεχομένως στέκονται μέσα στο μυαλό τους περισσότερο από όσο πρέπει στα τρωτά και στις αδυναμίες ενός άπειρου σε τέτοιες καταστάσεις προπονητή. Και έτσι το ποσοστό αφομοίωσης πέφτει. Το πείραμα Γιαννίκης δεν πέτυχε. Γιατί και ο κόουτς δεν ήξερε πώς ακριβώς να το διαχειριστεί, και γιατί δεν στηρίχθηκε (η πρόσφατη μεταγραφική περίοδος απέδειξε πως η ΑΕΚ δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι όπως απαιτεί το όνομά της…). Στράβωσαν και κάποια συνεχόμενα αποτελέσματα και ο κόσμος της ομάδας ένιωσε ξανά αδειασμένος, προδομένος και οικτρά απογοητευμένος. Κάθε συζήτηση που έχω τον τελευταίο μήνα με Ενωσίτες, μου αποδεικνύει πως η ομάδα έχει περάσει το πρόβλημά της στον ψυχισμό των φίλων της… Η μοναδική μεγάλη ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που «το πέτυχε» αυτό το «κατόρθωμα» τα τελευταία πέντε έξι χρόνια…
Ο Νίτσε έλεγε πως ο πολύ έξυπνος μαθαίνει από τα λάθη των άλλων. Δηλαδή, δεν είναι ανάγκη να πάθει ο ίδιος για να μάθει. Η ΑΕΚ παθαίνει η ίδια συνέχεια. Άρα, για να μπορέσει να μάθει πρέπει να ψάξει τα εσωτερικά της τρωτά. Με παρρησία και ουσιαστικό τρόπο. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης πρέπει να ακούσει κι άλλες απόψεις από αυτές που ακούει έως τώρα… Για να μπορέσει η δεδομένη του αγάπη για την ΑΕΚ να γίνει εκ νέου αφορμή-κίνητρο και όχι αντίβαρο ή δικαιολογία… Αυτό, πια, το λένε μέσες άκρες όλοι όσοι δημοσιολογούν για τα ενεστωτικά ενωσίτικα δρώμενα. Θα τα καταφέρει; Θα μπορέσει να γίνει ένα σύγχρονο club με τεχνοτροπίες κοντινές στη διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή των ημερών μας;
Για να γίνει αυτό πριν χαθεί το τρένο… χρειάζονται, κατά την προσωπική μου άποψη, κάποια απαραίτητα βήματα στο άμεσο χρονικό διάστημα. Πρώτον: να συνειδητοποιήσεις πού λαθεύεις και να το παραδεχτείς κυρίως μέσα σου. Δεύτερον: να επιλέξεις τα κατάλληλα στελέχη που θα προωθήσουν τη νέα αντίληψη. Τρίτον: να διαθέσεις χρήματα ικανά να υποστηρίξουν το νέο πρότζεκτ. Τέταρτον: να επιδειχθεί περισσότερη εμπιστοσύνη, άρα να παραχωρηθούν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων σε αυτούς που και ξέρουν και μπορούν… Πέμπτον: να επικοινωνηθεί ανοιχτά στον κόσμο η νέα γενικής υφής λογική που θα διέπει το club. Και έκτον; Καλή τύχη, γιατί χρειάζεται και αυτή… Όταν, όμως, σέβεσαι την ποδοσφαιρική λογική, τότε σε σέβεται και η τύχη. Στην ΑΕΚ αυτό το ξέρουν πολύ καλά εδώ και δεκαετίες…
ΥΓ. Το θέμα Ντέμης και ΑΕΚ, που απασχολεί την «κιτρινόμαυρη» επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες, είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν μπορεί να ξεπεταχτεί με λίγες αράδες, αλλά αναφανδόν χρειάζεται ολόκληρο ξεχωριστό κείμενο. Είτε εμπλακεί τελικώς με την ομάδα ξανά, είτε όχι…
ΥΓ1. Ένας θεωρητικός συνδυασμός, λέω εγώ τώρα…, Σάντος, Ντέμης, Κατσουράνης ΚΑΙ Δημήτρης Μελισσανίδης και μου κάνει, και μοιάζει σα μία ιστορική ρεβάνς της ίδιας της ΑΕΚ απέναντι στο κομμάτι του παρελθόντος της που την πληγώνει…
