Ακόμα κι ο Μάνταλος όταν μπαίνει – που είναι κανονικό χαφ – τακτοποιείται η κατάσταση

Γεύμα συσπείρωσης οι παίκτες; Το έχετε ξανακούσει σε κάποια άλλη εταιρεία; Μην είμαστε και υπερβολικοί, ε; Αφού δεν βοηθιούνται από πουθενά, τι να κάνουν κι οι παίκτες; Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί δεν βάλανε αμυντικό χαφ σήμερα, αλλά οψόμεθα.

Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 για να παίξει τελικό με τα Γιάννινα. Θέλουν κι Ευρώπη τα παιδιά…Τα οποία παιδιά είχαν να αντιμετωπίσουν το εξής διαβολικό σύστημα κάποιου Μεταξά : Όλοι πίσω σε μαζική άμυνα και μπροστά ένας καλός παίκτης, που λέγεται Περέα. Που παραλίγο να κάνει την ζημιά στην αρχή, αλλά ευτυχώς υπήρξε ο Τσιντώτας κι ένα σφίξιμο στον προσαγωγό του, οπότε ησυχάσαμε. Αυτό μεταφράστηκε ότι η ομάδα αμύνθηκε καλύτερα, αλλά δεν βαριέσαι τώρα.

Τι κάναμε εμείς; Με φαινομενικά καλύτερο τον Ρότα κι αρκετά σταθερούς τους Σιμάνσκι και Σάκχοφ ( δεν χρειάστηκε πράγματι το αμυντικό χαφ, αλλά ο Λεταλέκ με την κάθετη πάσα θα ήταν κι αυτός μια χαρά ), σπρώχναμε την μπάλα μπροστά περιμένοντας κάποια έμπνευση από τους επιθετικούς μας. Οι οποίοι όμως παίζανε σε τραγικά μικρούς χώρους, φουλ μαρκαρισμένοι και στην ουσία κουτούλαγαν με τους αμυντικούς του αντιπάλου. Κάποιες βέβαια προϋποθέσεις ευκαιριών γίνανε αλλά δεν είχαν κατάληξη το γκολ.

Από ένα σημείο και μετά η ΑΕΚ έγινε τρομερά προβλέψιμη. Η μπάλα θα έβγαινε κάπου στα πλάγια και θα γινόταν κάποια σέντρα. Μπορούσε να παίξει αλλιώς; Όχι βέβαια. Αφού η ομάδα δεν έχει χαφ…Τι να παίξει; Αυτό μπορούσε, κι αυτό έπαιζε. Αποκτούσε με άνεση την κατοχή της μπάλας στο κέντρο, κράταγε την μπάλα και την γύρναγε υπομονετικά γύρω γύρω από την περιοχή του ΠΑΣ. Περιμένοντας να γίνει κάποιο αμυντικό λάθος. Μην ξεχνάμε ότι και σήμερα ο Τσούμπερ ήταν για τα πανηγύρια.

Το πρώτο μέρος λοιπόν, μας έκανε να ψιλοβαρεθούμε. Δύο τελικές εκατέρωθεν είχε στην πολύ αρχή του. Μετά ήταν μια σούπα, που δεν είχες και περιέργεια για την γεύση. Μόνο αν γινόταν καμιά σουτάρα μακρινή ή αν τρώγαμε κάποια αντεπίθεση με όλους τους χώρους που είχαμε ανοιχτούς ( σωστά καλυμμένους όμως ). Φώναζε πλέον η αλλαγή του Τσούμπερ με τον Μάνταλο χωρίς αλλαγή θέσης του Μαροκινού. Φώναζε βέβαια ότι κι ο Γιαννίκης δεν έχει διδάξει αυτό το ποδόσφαιρο κατοχής. Φώναζε ότι η σχολή της Κολωνίας ( κι ο Μεταξάς από εκεί είναι ) διδάσκει χοντρό κατενάτσιο και μπροστά ό,τι βγει. ανάλογα με το τι παίκτη έχεις ( μακάρι να έχεις τον Μέσι δηλαδή ή τον Σοάρες ). Γαμώ τις σχολές…

Ίδιο σκηνικό είχαμε στο δεύτερο μέρος. Μηδέν χώροι, ασφυκτικά μαρκαρίσματα από πλευράς αντιπάλου που πέρασε νομίζω δύο φορές την σέντρα στο μισάωρο. Φυσικά η εύκολη ανάκτηση της μπάλας από εμάς που καταγράφεται σαν καλή αμυντική λειτουργία (ο αντίπαλος απλά δεν έκανε επιθέσεις) οδηγούσε σε μια φλύαρη επιθετική οργάνωση. Όμως υπήρχε η υπομονή και το πλάνο ήταν σαφώς οργανωμένο. Κακό θέαμα για εμάς αλλά δεν τρέχει κάτι. Η σχολή της Κολωνίας ξέρει περισσότερα.

Όμως ο δικός μας απόφοιτος έκανε τελικά την αλλαγή που έγραφα από το πρώτο μέρος : Μπήκε ο Μάνταλος στην θέση του Ελβετού (δικαιώθηκε που έστειλε τον Άμραμπαντ στα πλάγια) και μάλιστα σκόραρε. Σε μια καρμπόν κλασσική επίθεση μας από τα δεξιά και στην καλύτερη σέντρα του Ρότα, που ξαναλέω ήταν ο κορυφαίος σήμερα μαζί με τον Σιμάνσκι. Κι αυτό το γκολ φάνηκε ότι ξεκλείδωσε την κατάσταση της μαζικής άμυνας του ΠΑΣ. Λίγοι παραπάνω χώροι θα δημιουργούνταν. Αν βέβαια τους θέλαμε πιο πολύ από το σκορ, κι αν βέβαια είχε το κουράγιο το καφενείο των Ιωαννίνων.

Τίποτα από τα δύο δεν έγινε. Το παιχνίδι είχε πάρει την ρότα του δικαιώνοντας το γεύμα των παικτών εν όψει αυτού του τελικού. Μάλιστα σε μια καραμπόλα, βάλαμε και δεύτερο γκολ τελειώνοντας και την σεμνή τελετή, που είχε κι ένα επιμύθιο : Ακόμα κι ο Μάνταλος όταν μπαίνει – ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΧΑΦ – τακτοποιείται η κατάσταση. Σκέψου νάχες και κανονικότατα χαφ δηλαδή, με στημένο ή με μακρινό σουτ για κάποια κλειστή άμυνα.

Οπότε συγχαρητήρια για την νίκη και για την προσπάθεια σήμερα, που θα μας αγχώσει λιγάκι παραπάνω στην συνέχεια των μπαράζ, αφού ο εγγυητής θέλει και Ευρώπη. Αφού δεν πάει αυτός, ας πάει η ομάδα τουλάχιστον…