Κι άλλη σκόνη στα μάτια δεν χρειαζόμαστε
Είμαστε στην σκιά του θανάτου δύο μεγάλων μορφών της ΑΕΚ. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι και να προχωρήσουμε, αφού αυτή είναι η ζωή. Οπότε θα πούμε τα τετριμμένα, δηλαδή τα καλή χρονιά κι όλα τα ανεδαφικά, και θα δούμε και το παιχνίδι μας στην Λαμία το οποίο είναι και το πρώτο μετά την πρωτοφανή στήριξη του εγγυητή στον Γιαννίκη. Με την ελπίδα, η αυριανή (σ.σ. σημερινή) γιορτή να ανάψει κάποιον πνευματικό προβολέα.
Η ομάδα μας σήμερα (σ.σ χθες) είχε κάποιες ελλείψεις βασικών. Ίσως και εν όψει Κυριακής. Οι παίκτες όμως που κλήθηκαν να παίξουν και σήμερα το 4-2-3-1, εμφανίστηκαν στο πρώτο μέρος αρκετά σοβαροί και συγκεντρωμένοι. Είχαν μπόλικα τρεξίματα αλλά και μια διάθεση που σε κράταγε στο παιχνίδι. Μεγάλη ιστορία ήταν η παρουσία του Λεταλέκ, που έκοβε σωστά αλλά προωθούσε και την μπάλα μπροστά. Είτε στον άξονα είτε στα πλάγια.
Μετά από το αρχικό δεκάλεπτο της προσαρμογής και αφού ο Τσιντώτας έβγαλε ένα μακρινό σουτ του αντιπάλου, η ΑΕΚ κυριαρχούσε στο γήπεδο και φαινόταν αφεντικό. Το κέντρο ήταν αρκούντως σοβαρό, όπως και τα πλάγια μπακ σήμερα. Οπότε η μπάλα κατέβαινε ορθολογικά κι έφτανε στην περιοχή της Λαμίας σχεδιασμένα για δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων. Γίνανε κάποιες, κυρίως από την δεξιά πλευρά, μπήκε κι ένα γκολ που ακυρώθηκε σωστά και χαιρόσουν σήμερα αυτό το γεμάτο ισορροπία παιχνίδι μας.
Βλέπετε είχε πάει για βρούβες αυτή η δήθεν επιθετική άμυνα του Γιαννίκη κι όλοι οι παίκτες είχαν διακριτό ρόλο στο γήπεδο. Μπροστά είχαμε και σε καλή κατάσταση τον Άμραμπαντ, τον Καρίμ και τον Μάνταλο, οπότε ο τρόπους που προηγηθήκαμε δεν λέει πολλά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η περιοχή τους αντιπάλου ήταν γεμάτη από παίκτες μας, ενώ υπήρχαν κι άλλοι διαθέσιμοι για κάποια τυφλή απόκρουση.
Η εικόνα κάπως χάλασε στα τελευταία τρία λεπτά με κάποιες ασυνεννοησίες στην περιοχή μας και μετά από δύο στατικές φάσεις. Μπορώ να πω ότι ήταν μάλλον τυχαίο αφού η ομάδα με είχε πείσει ότι είχε πάει πολύ καλά. Και φαινόταν ομάδα κυρίως, χωρίς ιδιαίτερες ατομικές εκλάμψεις. Και βοηθούντος και του αντιπάλου, μας χάρισε ένα πολύ ευχάριστο πρώτο μέρος , τόσο σε αγωνιστικότητα όσο και σε ρυθμό. Φυσικά μιλάμε για ελληνικό ρυθμό, όχι για τίποτα πολύ εντατικό αλλά μετά από διακοπές δεν μπορείς και να ήθελες κι άλλα πράματα.
Το δεύτερο μέρος με έκανε να μετανιώσω για όσα καλά είπα πιο πριν. Η ΑΕΚ ήταν τραγική για τριανταπέντε λεπτά. Ούτε ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Δεν ήξερε ούτε να αμυνθεί, ούτε να επιτεθεί. Δεν ήξερε αν ήθελε πράγματι την νίκη ή αν ήθελε μια ακόμη ξεφτίλα, ειδικά όταν έβλεπες το ανεπανάληπτο τετ α τετ που έχανε η Λαμία. Ήταν εξαφανισμένη από το τερέν κι ενώ προσπαθούσες να δικαιολογήσεις κάτι, λέγοντας ότι κάνει άμυνα διαχείρισης, έβλεπες να χάνει συνεχώς μέτρα στο γήπεδο και να φτάνει σε ένα εφιαλτικό τρίλεπτο, που θύμισε καφενείο. Ήταν το τρίλεπτο που παραλίγο να σκοράρει η Λαμία, ενώ η ΑΕΚ αμυνόταν μέσα στην περιοχή της μπουλουκοειδώς χωρίς μάλιστα να μπορεί να διώξει την μπάλα. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η ομάδα μας πήρε σήμερα (σ.σ. χθες) πέντε κίτρινες κάρτες.
Ήταν στενάχωρη η εμφάνιση του δεύτερου μέρους και φυσικά ενδεικτική για το τι γίνεται στις προπονήσεις. Μάλλον δεν γίνεται τίποτα ή καλύτερα μάλλον δεν μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο. Κι ήταν μια εμφάνιση συνέχεια της ήττας από τον ΟΦΗ. Και τότε είχαμε προηγηθεί και τότε ο αντίπαλος προπονητής μας πήρε τα σώβρακα. Σήμερα είχαμε πιο πολύ ρέντα αφού την ώρα που επικρατούσε ο πανικός τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και στον πάγκο – ο Γιαννίκης άλλαζε θεούς και δαίμονες και ποτέ τον εαυτό του και το σύστημα του -, μια λάθος επιστροφή παίκτη της Λαμίας έδωσε την ευκαιρία στον κορυφαίο σήμερα Άμραμπαντ να ξεκινήσει μια αντεπίθεση την οποίαν και τελείωσε αυτός, αφού ο Γέβτιτς δεν μπορεί να σκοράρει ούτε σε τετ α τετ των δύο μέτρων.
Δηλαδή ηρεμήσαμε τυχαία. Μετά κι επειδή πλέον κατάλαβε ο αντίπαλος ότι τα πάντα είναι πλέον πάπαλα, παραλίγο να βάλουμε κι άλλα γκολ, αλλά θα ήταν άδικο. Κι άλλη σκόνη στα μάτια δεν χρειαζόμαστε. Διότι ξανά είδαμε μια αγχωτική νίκη, ξανά είδαμε την ομάδα να μην κλειδώνει ένα εύκολο παιχνίδι και να μην μπορεί να κρατήσει κάποια συγκέντρωση. Διότι αυτό που ξεκίνησε στο τελευταίο τρίλεπτο του πρώτου μέρους, κράτησε μέχρι το 80′ λεπτό. Κρίμα ρε Γιαννίκη. Κι είναι κακός οιωνός εν όψει των ντέρμπι.
Στους διακριθέντες πρέπει να συνυπολογίσουμε και τον Σβάρνα αλλά και τον Τσιντώτα. Ο τερματοφύλακας μας μπορεί να μην έσωσε το άπιαστο, όμως με τις σωστές τοποθετήσεις του έδινε κουράγιο στους ναυαγούς μας ενώ περιόριζε το οπτικό πεδίο των επιθετικών της Λαμίας. Στους διακριθέντες δεν μπορούμε να βάλουμε πουθενά τον προπονητή μας. Αυτός δεν εννοεί να καταλάβει οτι δεν φταίνε μόνο οι παίκτες αλλά και το σύστημα του, που δεν κάνει πιο σκληρή την ομάδα όταν θέλει να αμυνθεί. Να του δώσω credit για την εκπληκτική αντεπίθεση που βγήκε δύο λεπτά πριν το τέλος, που ήταν η καλύτερη στιγμή μας στο δεύτερο μέρος; Δεν θα του κάνω την χάρη. Ήταν τυχαίο γεγονός κι οφείλεται στην ποιότητα κάποιων παικτών μας όταν βρεθούν με χώρο κι αμαρκάριστοι.
Ο Γιαννίκης παιδιά δεν μπορεί να ξυπνήσει δυστυχώς. Ο πνευματικός προβολέας αύριο (σ.σ. σήμερα), άλλους πρέπει να φωτίσει. Και να αρχίσουν το ψάξιμο από τώρα.
