Πεζοδρομιακιας

Κάτι υποχρεώσεις με άφησαν εκτός ενημέρωσης κάτι παραπάνω από μήνα αλλά επέστρεψα δριμύτερος. Τα πάνω κάτω στην αγαπημένη μας ΑΕΚ, η οποία παλεύει να πάρει ένα εισιτήριο για την Ευρώπη (που σε κατάντησαν) να βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός κυπέλλου (κακός μπελάς αυτή η δήθεν συμμαχία με τον ΠΑΟΚ) και την προπονητολογία να κρατάει σαν την καλή μου κολόνια όταν τη φοράω για αρκετές ώρες.

Πέρασε κάτι λιγότερο από μήνας από την τελευταία φορά που τα είπαμε ΑΕΚΑΡΕΣ μου. Και πιστέψτε με αλλάζουν πολλά στην ομάδα μας. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή όχι. Πάλι μια ανακύκλωση προσώπων βλέπω, πάλι τον κόσμο προβληματισμένο με τις επιλογές του Μήτσου, πάλι η ΑΕΚ δεν πείθει ούτε τον πιο τρελό οπαδό της. Μια κατάσταση που μας μπερδεύει. Η ομάδα μας φοράει μια μάσκα όχι για να προστατευτεί από τον κορωνοϊό, αλλά μάλλον

Γεια χαραντάν σε όλες τις κιτρινόμαυρες φωλιές του πλανήτη. Ενός πλανήτη που είναι… ΑΕΚ! Στο δικό μας κιτρινόμαυρο κόσμο όλα κυλούν ομαλά με ψυχική γαλήνη και μπόλικη τρέλα. Διότι όπως λέει και ένα μότο από το Περιστέρι: «Η δική μας ΑΕΚ δεν χάνει ποτέ» παρά τα όσα βλέπουν τα μάτια μας σε αγωνιστικό και διοικητικό κομμάτι μας ξενίζουν. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑΚΙΑΣ Δεύτερο λοιπόν κείμενο και από την περασμένη εβδομάδα που κάναμε μια μικρή γνωριμία μέσα