Αβραμιδης

Από τα χθες και μόλις ανακοινώθηκε η αποστολή της ομάδας μας, έπεσε ένας αμήχανος προβληματισμός. Ενδεκάδα κυπέλλου και στον ημιτελικό; Έξω από την αποστολή δύο βασικοί αμυντικοί κι ένας αμυντικός χαφ; Αυτοί ήταν στον πάγκο μέχρι και με την Κηφισιά. Κι έπαιξαν κιόλας. Με τον ΟΣΦΠ μοιάζουν περιττοί; Περίεργα πράματα βεβαιώσαμε κάποιοι που μιλήσαμε…Αν δεν πηγαίναμε καλά, είχαμε κάδρο τον Αλμέιδα. Αν πηγαίναμε καλά, ίσα που θα σκίζαμε τα πτυχία μας.

Χαλαρότητα. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Κίνηση στον δρόμο δεν υπήρχε, άνετες θέσεις στην αλάνα που παρκάρω. Πολύ λίγος κόσμος στο γήπεδο και σχεδόν καθόλου ατμόσφαιρα. Και βέβαια και κυριότερα, χαλαρότητα ποδοσφαιρική και αγωνιστική. Χαλαρότητα που ξεκίναγε από τις επιλογές του τεχνικού τιμ κι έφτανε μέχρι και στους παίκτες μας.

Παράσταση για ένα ρόλο σήμερα. Ο ρόμβος του Αλμέιδα, απαλλαγμένος από κάθε φοβικό σύμπλεγμα, μπήκε με σκοπό να παίξει μπάλα. Με σκοπό να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και φυσικά να νικήσει. Δεν το είχε πολυκαταλάβει ο κόσμος είναι αλήθεια, αφού μπόλικες θέσεις κενές υπήρχαν ενώ τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα, σχεδόν δεν υπήρξαν.

Αυτά τα παιχνίδια φυσικά δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν είναι ρεβάνς σκορ που δίνει ήδη την πρόκριση. Εμείς όμως είμαστε ελαφρώς παλαιάς κοπής. Και με σίγουρο το full rotation του Αλμέιδα, είχαμε σίγουρα μπόλικα ενδιαφέροντα : Σε τι κατάσταση θα εμφανιζόντουσαν οι αναπληρωματικοί. Αν η τακτική του Αλμέιδα δουλεύεται σε βάθος. Τι σόι παίκτες είναι αυτοί που δεν έχουμε δει ποτέ. Απέναντι σε αντίπαλο, που έχει κιόλας την αξία του.

Φουλ γήπεδο και φουλ ατμόσφαιρα. Με μονόδρομο την νίκη και με μονόδρομο το σύστημα και την ενδεκάδα. Έτσι κατέβηκε η ΑΕΚ σε ένα περιβάλλον το οποίο έβραζε από κορωνοϊό και πάθος για μια καλή εμφάνιση, για θέαμα και για γκολ.