ΣΚΕΨΕΙΣ

Μπορεί στο τέλος της χρονιάς το κυριακάτικο 1-0 επί του Παναθηναϊκού να θεωρείται αρκετά κομβική νίκη για μία ΑΕΚ που όλοι στο στρατόπεδό της θέλουν να τη δουν ξανά πρωταθλήτρια. Σε κάθε περίπτωση, προς το παρόν, ο νους «απαγορεύεται» να πηγαίνει τόσο μακριά. Για την ακρίβεια, καλό είναι να τριγυρνάει γύρω από το επόμενο ματς, και μόνο. Γιατί κοιτώντας έτσι το υπόλοιπο της σεζόν, δηλαδή ματς με ματς, θα μπορέσει η ΑΕΚ να ανταποκριθεί στις

Φουλ γήπεδο και φουλ ατμόσφαιρα. Με μονόδρομο την νίκη και με μονόδρομο το σύστημα και την ενδεκάδα. Έτσι κατέβηκε η ΑΕΚ σε ένα περιβάλλον το οποίο έβραζε από κορωνοϊό και πάθος για μια καλή εμφάνιση, για θέαμα και για γκολ.

Το αποτέλεσμα στα Γιάννενα απέναντι στον ΠΑΣ έχει σίγουρα τις ποδοσφαιρικές του ερμηνείες. Παρόλα αυτά, μάλλον ήταν αρκετά ανέλπιστο, υπό την έννοια πως ήρθε σε μία κρίσιμη χρονική στιγμή για την έκβαση του φετινού πρωταθλήματος και για μία ΑΕΚ που φαινόταν να είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Το πιο ανέλπιστο πάντως, σύμφωνα με τη δική μου ποδοσφαιρική κρίση, ήταν η εικόνα της ΑΕΚ στα τελευταία είκοσι λεπτά της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Ας δούμε κάποια ποδοσφαιρικής υφής

Η ομάδα μας κατέβηκε με το γνωστό σύστημα του ρόμβου και με μπόλικες αλλαγές σε θεωρητικά βασικούς, πλην των απόντων. Αλλαγές που δεν νομίζω ότι δικαίωσαν τον Αλμέιδα. Κάπου χάθηκε η αμυντική συνοχή, κυρίως πίσω, ενώ φαινόταν ότι και στο κέντρο υπήρχαν προβλήματα. Τόσο αμυντικά όσο και οργανωτικά.

To έτος αλλάζει και οι Ενωσίτες βρίσκονται δικαίως στην καλύτερη τους διάθεση και κατάσταση ίσως από τις ώρες που πανηγύριζαν (ως πρωταθλητές Ελλάδας, κιόλας, εκείνο τον καιρό…) την πρόκριση στους ομίλους του UEFA Champions League επί της ουγγρικής Βίντι. Από τότε έγιναν πολλά που διατάραξαν τον εσωτερικό ψυχισμό των φίλων της ομάδας και που απορρύθμισαν τη γενική λειτουργία του club. Π.χ., πέρυσι τέτοιο καιρό η ομάδα φαινόταν να έχει χάσει τον προσανατολισμό της και εντός