ΣΚΕΨΕΙΣ

Οκ. Το εμπεδώσανε όλοι, και από τους πρώτους και ο φίλος μας ο Ραζβάν Λουτσέσκου. «Κιτρινόμαυρο» ΠΑΡΤΙ στις κερκίδες και ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ (γιατί από εκεί εκπορεύονται όλα) στον αγωνιστικό χώρο με τον ΠΑΟΚ την Τετάρτη το βράδυ… Και τώρα; Τώρα, αυτό που λένε όλοι, δικαιολογημένα, «η μητέρα των μαχών». Ο μεγάλος αγώνας που θα κρίνει πάρα πολλά, τα περισσότερα. Εκείνος που αν το μελετήσεις καλύτερα είναι αυτός που μάλλον θα καθορίσει τη φετινή ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ομάδα στη

Δεν ξέρω αν η ΑΕΚ πάρει το νταμπλ. Δεν ξέρω αν πάρει το πρωτάθλημα ή το κύπελλο. Αυτό που ξέρω και βλέπω είναι πως παίζει το καλύτερο και πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, έχει βρει έναν προπονητή που μπαίνει για τα καλά στην νοοτροπία της ΑΕΚ (σε κάναμε κι εσένα αρρωστάκι Ματίας) και πως έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα που μας πολεμά με ό,τι μέσα έχει. Θεμιτά και αθέμιτα. Κι όμως εμείς αντέχουμε γιατί είμαστε ΑΕΚ.

Από το απόγευμα στο ξενοδοχείο στη Νέα Ερυθραία μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στα Σπάτα η Κυριακή κύλησε γεμάτη ΑΕΚ. Τραγούδι, παλμός, καπνογόνα, μπύρες και στο τέλος όλοι μια αγκαλιά. Ήταν η μέρα μας. Τι όμορφο συναίσθημα ήταν αυτό; Τι κ@@λα ατελείωτη;

1) Δυναμικά ξεκινήματα όπως της ΑΕΚ στο κυριακάτικο ματς (εννοώ τα όσα έγιναν πριν το 0-1) όταν δεν αποφέρουν γκολ λειτουργούν ως δίκοπο μαχαίρι. Ή θα σε ανεβάσουν ακόμα περισσότερο ή θα σε απογοητεύσουν και θα σε κάνουν να τα βλέπεις όλα σα βουνό. Το γκολ του Γκατσίνοβιτς, όμως, σήμαινε πως η πλάστιγγα έγειρε προς την πρώτη προοπτική.

Η ομάδα μας μπήκε αναμενόμενα στο σύστημα κι επιτέλους χωρίς δύο αμυντικά χαφ. Φυσικά βόλευε ότι κι ο αντίπαλος μπήκε με τρία δεκάρια και είδαμε αυτά που θα ανέμενε ο κάθε λογικός ποδοσφαιρόφιλος. Ο Σιμάνσκι κατάπιε το κέντρο και στην ουσία η ΑΕΚ επέβαλε τον ρυθμό και ισοπέδωσε τον Ολυμπιακό. Και μάλιστα ρυθμίζοντας το τέμπο του πρώτου μέρους, στο οποίο ήταν σαφέστατα ανώτερη, κοιτάζοντας τις τελικές, το σκορ αλλά και το πόσο κινδύνεψε πίσω.