ΣΚΕΨΕΙΣ

Η ΑΕΚ το βράδυ της Πέμπτης έχασε στη Μασσαλία, λοιπόν. Μία ήττα που αν τη δεις ποδοσφαιρικά δεν σε βυθίζει στην κατάθλιψη, γιατί κυριαρχεί στους Ενωσίτες ο εύλογος εκνευρισμός για βασικές διαιτητικές αποφάσεις που επηρέασαν άμεσα το αποτέλεσμα.

Όσοι ταξίδεψαν στη Γαλλία θεωρούνται από τους τυχερούς… Αυτό που έζησαν θα το λένε για χρόνια στα παιδιά τους, στα παιδιά των παιδιών τους, στα εγγόνια τους και ούτω καθεξής.

Να ξεκινήσω λίγο απότομα: Δεν είχα σε κανένα υπολογισμό το παιχνίδι αυτό. Πιο πολύ με έκαιγε το παιχνίδι της Δευτέρας και η ρεβάνς του σημερινού. Όμως το να χάνεις με αυτόν τον τρόπο αυτό που έβγαλες μέσα στο γήπεδο, πραγματικά με εξοργίζει. Διότι το λάθος του Στάνκοβιτς δεν γίνεται ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό. Χωρίς να έχει καμία πίεση. Κι αν αυτό ήταν η ταφόπλακα για την ομάδα μας που είχε ισοφαρίσει, ο λάκκος είχε ξεκινήσει

Ήταν μία Κυριακή που μπορεί για το ελληνικό ποδόσφαιρο να ήταν αρκετά γκρίζα (λόγω των όσων συνέβησαν στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός), αλλά για την ΑΕΚ ήταν «μία πολύ όμορφη μέρα στη δουλειά» (που λέει και η γνωστή έκφραση)! Σε ωράριο (υπό το φως του ήλιου) και ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα (χιλιάδες Ενωσίτες σε εκτός έδρας κερκίδα) εντελώς βγαλμένα από τη μαγική δεκαετία του 1990, η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα μπορεί να μην έπαιξε σαν ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο, αλλά

Με τρομερό κιτρινόμαυρο κόσμο και με μια ενδεκάδα, που δεν την λες κι ανάγκης, η ΑΕΚ κατέβηκε στην Τρίπολη. Με το γνωστό της σύστημα και με καλές προοπτικές. Και πράγματι ξεκίνησα κάπως ζωηρά, όμως στην πορεία του πρώτου ημιχρόνιου, αποδείχθηκε πολλή κατώτερη των περιστάσεων. Και εξηγούμαι.