ΣΚΕΨΕΙΣ

Παίδες…Πρέπει να είδαμε το καλύτερο πρώτο μέρος φέτος. Μιλάμε καθαρά ποδοσφαιρικά και θεαματικά. Μην μπερδεύεστε. Είδαμε δυo ομάδες παιδικές χαρές, χωρίς καμία τακτική στο γήπεδο, έναν ασύλληπτο ρυθμό, την μπάλα πάνω κάτω κι άπειρες τελικές. Είδαμε μια αποκρουσάρα του Τσιντώτα και μετά μια λαθάρα, που έβαλε τον Άρη μπροστά, και λίγο μετά είδαμε μια γκολάρα του Ρότα που έφερε ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, μάλλον δίκαια.

Η εικόνα της ΑΕΚ στο «Γ. Καραϊσκάκης» άφησε ικανοποίηση, για έναν και μόνο λόγο. Γιατί έδειξε πως αν υπάρχει ένα σοβαρό πλάνο που τηρείται πάνω στο γρασίδι όσο περισσότερο γίνεται, τότε πραγματώνονται οι όποιες δεδομένες ικανότητες των παικτών της ομάδας. Όχι πως δεν υπάρχουν κενά, όχι πως η ομάδα του Σωκράτη Οφρυδόπουλου έπαιξε μπαλάρα, αλλά δεν είναι για πέταμα το υπάρχον υλικό. Πρέπει μεν να ενισχυθεί αρκετά για να φτιαχτεί η ΑΕΚ που θέλουν οι

Μέσα στην ακεφιά μας, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1, τύποις. Τύποις λέω διότι πιο πολύ θύμιζε ένα 4-4-1-1, αφού έναν τοίχο έβλεπες κάπου στο κέντρο. Αντίστοιχο με αυτόν του αντιπάλου μπροστά από την άμυνα του. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που προσπαθούσαν οι δυό ομάδες να το κλέψουν. Χωρίς τακτικές επιθέσεις και αναπτύξεις. Σαν να μην πίστευαν στον εαυτό τους.

Η διαδρομή της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ στην εποχή της αναγέννησης που ξεκίνησε το 2013 είναι λογικό να χωρίζεται σε δύο περιόδους. Στην «ΑΕΚ της ακμής» του 2013 έως 2018 και στην «ΑΕΚ της παρακμής» του 2018 έως σήμερα. Με το δεδομένο πως και στις δύο περιόδους υπάρχει η ίδια διοικητική τάξη πραγμάτων, είναι εύλογο να αναρωτιέται ο καθένας και η κάθε μία για το τι άλλαξε. Πώς η ίδια συνταγή έφερε επιτυχίες αρχικά και μετά (σχεδόν)

«Να σε απασχολεί περισσότερο ο χαρακτήρας σου από όσο η φήμη σου. Διότι ο χαρακτήρας είναι ακριβώς αυτός που είσαι, ενώ η φήμη είναι απλά η άποψη των άλλων για σένα» (John Wooden).