ΣΚΕΨΕΙΣ

Για κάθε μεγάλη ομάδα όπως η ΑΕΚ οι διακοπές λόγω Εθνικών ομάδων είναι μία ευκαιρία να δουλέψει επισταμένα σε κάποια πράγματα. Αλλά, όταν σου λείπουν παίκτες όπως οι (πολλοί κάποιες φορές…) διεθνείς που έχεις στο ρόστερ σου, αυτομάτως μπαίνουν κάποια όρια στις σχετικές δυνατότητες του εκάστοτε προπονητή. Αυτός, λοιπόν, γνωρίζοντας όλες τις ιδιαιτερότητες, είναι εκείνος που διαλέγει το πού θα δώσει έμφαση σε κάποια διακοπή.

Όταν παίζεις με τη Λαμία με 30.000 θεατές στη Φιλαδέλφεια κάθε άλλο από ένα ήσυχο βράδυ θα ναι αποτυχία. Έτσι κι έγινε ένα 3-0 που όμως δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα του ματς, γιατί η Λαμία φέτος θα κάνει κηδείες, έχει καλή ομάδα, έμπειρους παίκτες με αποκορύφωμα τον πολύ καλό Καρλίτος και πιστεύω ότι έχει πιθανότητες για 6άδα.

Με το γνωστό σύστημα 4-4-2 σε ρόμβο, κατέβηκε η ομάδα μας απέναντι στην μιλημένη κι άρα υποτονική Λαμία. Για τη νίκη και την τόνωση του ηθικού, του Γκατσίνοβιτς και του Γκαρσία. Σε μια ήσυχη βραδιά με καλή θερμοκρασία και ανεκτή υγρασία. Και χωρίς να παρατηρώ κάποιο άγχος στην κερκίδα.

Είναι δύσκολο να γράφεις για την ΑΕΚ μετά από μία εντός έδρας ήττα, έστω και αν αυτή ήρθε από μία πολύ απαιτητική αντίπαλο όπως η γαλλική Μαρσέιγ. Και το κάνει πιο δύσκολο το γεγονός πως η Ένωση προέρχεται από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα εντός των συνόρων, όπως η γκέλα της Καισαριανής. Aλλά, πάντα, τα γεγονότα προηγούνται και έπονται οι σωστές ή μη σταθμίσεις των συνεπειών τους…

Είναι πολλή δύσκολη η ποδοσφαιρική κριτική. Όχι λόγω του αποτελέσματος. Αλλά λόγω της νοοτροπίας της χώρας μας. Που επιμένει να παίζει ποδόσφαιρο ενώ θα ήταν καλύτερο να κάνει καμιά διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων, των ανθρώπων ή των χαμένων ποιητών. Αφού είσαι, όπως λες, καλύτερος στα πνευματικά θέματα, γιατί θες να πας να κάνεις συγκρίσεις σε επίπεδο τρεξίματος, δουλειάς, οργάνωσης, σοβαρότητας και σχεδιασμού; Όχι βέβαια ότι έχεις Λούβρο, αλλά ας πούμε κάτι κι εμείς.