Author: Steven Avramidis

Ελάτε στην μεγάλη εικόνα. Εγώ έτρεχα από το αεροδρόμιο και την επιστροφή μου από το Λονδίνο, να προλάβω το παιχνίδι. Στο ΟΑΚΑ, που για άλλη μια φορά γύρισε την πλάτη του στον εγγυητή, που έκανε την ομάδα μπάσκετ. Να πάρω κάποιον για εννιά παιχνίδια. Και να τον βάλω κιόλας προσδοκώντας οτι θα τον πληρώσει ο κόσμος στα μπαράζ. Πόση προσωρινότητα….

4-2-3-1 και σήμερα η ομάδα μας. Που είχε όμως και ένα επιπλέον αντίπαλο στο γήπεδο : Τον ανεκδιήγητο διαιτητή, κυρίως σε περιπτώσεις φάουλ υπέρ μας. Και κύρια του Μάνταλου. Αυτό ισορροπήθηκε από την πολύ καλή εμφάνιση μας, που ήταν γεμάτη. Πολύ γεμάτη. Από πάθος, από τρέξιμο, από πρεσάρισμα, από αλληλοκάλυψη κι από γέμισμα των χώρων. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ΑΕΚ με μια μεταμόρφωση σαφέστατα προς το καλύτερο.

Πρώτη του Οφρυδόπουλου ( ! ) και κατέβασμα της ομάδας με 4-2-3-1. Τι να άλλαζε ο άνθρωπος με μία προπόνηση; Άσχετα αν τα είπε όλα για όλους ο Κυριακίδης : Λίγη ευθύνη αν μπορούσε να δεχτεί να πάρει ο καθένας… Νόμισε ο εγγυητής ότι δεν τον αφορούσε η δήλωση.

Γεύμα συσπείρωσης οι παίκτες; Το έχετε ξανακούσει σε κάποια άλλη εταιρεία; Μην είμαστε και υπερβολικοί, ε; Αφού δεν βοηθιούνται από πουθενά, τι να κάνουν κι οι παίκτες; Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί δεν βάλανε αμυντικό χαφ σήμερα, αλλά οψόμεθα.

Η εγκαταλελειμμένη ΑΕΚ, κατέβηκε με 4-2-3-1 και ουσιαστικά με την ενδεκάδα του αποκλεισμού από το κύπελλο. Υποχρεωτικά και μονοδρομικά. Κατέβηκε με απόφαση να τρέξει, να κλείσει τους χώρους, να αμυνθεί και να ψάξει κάποια αντεπίθεση. Κι αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι δεν κατέβηκε φοβισμένη, ούτε σαν πρόβατο για σφαγή. Αντιθέτως είχε το θράσος για μια ομάδα χωρίς ψυχολογία.