Author: Steven Avramidis

Η ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο με 4-2-3-1 με τον Γκαρσία αριστερά. Πράγματι εκεί ήταν πιο χρήσιμος αλλά ο Άμραμπατ, χάθηκε τελείως στα δεξιά. Μπήκε στο γήπεδο; Όχι παίδες. Δεν μπήκε καν. Ή μάλλον μπήκε με σκοπό να μην φάει γκολ στο πρώτο δευτερόλεπτο, οπότε έτρεξε κι έβγαλε ένα πολύ ωραίο γκολ με τον Σιμάνσκι στο δεύτερο λεπτό.

Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι σε θέματα ψυχολογίας, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με πανομοιότυπη ενδεκάδα με το ντέρμπυ, πλην του δεξιού άκρου. Είχε σημασία αυτή η ενδεκάδα, διότι επειδή αυτή θεωρείται η βασική, θα μπορούσαμε να δούμε την δουλειά του Γιαννίκη απέναντι σε αντίπαλο που τον ξέρει θεωρητικά, που δεν είναι τόσο δυνατός σαν τον ΟΣΦΠ, και που το παιχνίδι είχε την πίεση για νίκη οπωσδήποτε.

Παίξαμε λοιπόν κι όλοι είδαμε τι έγινε. Διαβάσαμε και τις κριτικές κι όλοι είδαμε την κοινή συνισταμένη : Η ΑΕΚ έδειξε ότι βαδίζει σωστά, φτιάχνει ομάδα και μάλλον έχει μειώσει την απόσταση από τον πρώτο. Κάποια άλλη διάθεση κριτικής δεν υπήρξε αφού όλοι καλύφθηκαν από την συγκυρία του πρώτου γκολ, την απόφαση για τον μη καταλογισμό του πέναλτυ και φυσικά το λάθος του νηπιαγωγείου του Μοχαμαντί. Να πάμε κόντρα στην ροή; Εγώ λέω να πάμε

H ομάδα μας κατέβηκε με 4-2-3-1 και με φουλ φόρα. Ήταν καταιγιστική σε όλο το πρώτο μέρος. Δυσθεόρατα ποσοστά κατοχής της μπάλας, και συνεχείς επιθέσεις προς την αντίπαλη εστία. Με φουλ πλουραλισμό, είτε από το κέντρο, είτε από τα πλάγια. Το επιθετικό της πρεσάρισμα ήταν άριστο και στην ουσία εξαφάνισε τον αντίπαλο. Έναν αδύναμο αντίπαλο, είναι γεγονός, όμως εμείς βλέπαμε αν η ΑΕΚ έπαιζε σωστά.

Πω πω. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι στο γήπεδο. Με παλμό, με φωνή, με προσδοκία και με αγάπη. Για την ΑΕΚ που κατέβηκε με 4-2-3-1 και με την γνωστή τακτική του Γιαννίκη. Τα πάντα για τη νίκη. Πολύ σφιχτή πίσω, εκμεταλλευόμενη το σούπερ δίδυμο των σέντερ μπακ της, τον πολύ καλό τερματοφύλακα της και την τρομερή ποιότητα που έχει μπροστά με τις αντεπιθέσεις της.