Κακομοίρα η ΑΕΚ! Ο Οφρυδόπουλος κάνει διακόσμηση σε ένα γιαπί…

Ελάτε στην μεγάλη εικόνα. Εγώ έτρεχα από το αεροδρόμιο και την επιστροφή μου από το Λονδίνο, να προλάβω το παιχνίδι. Στο ΟΑΚΑ, που για άλλη μια φορά γύρισε την πλάτη του στον εγγυητή, που έκανε την ομάδα μπάσκετ. Να πάρω κάποιον για εννιά παιχνίδια. Και να τον βάλω κιόλας προσδοκώντας οτι θα τον πληρώσει ο κόσμος στα μπαράζ. Πόση προσωρινότητα….

Πάμε στην εικόνα του πρώτου μέρους . Δεν είδαμε τίποτα. Κυριολεκτώ. Ούτε μιά τελική εκατέρωθεν. Ένα παιχνίδι της πλάκας, στο οποίο συγκρούστηκε μια κάποια σοβαρότητα του ΠΑΟΚ με την απόλυτη τσαπατσουλιά της ΑΕΚ. Αρκεί να δεις πώς έβγαινε η μπάλα από την άμυνα μας και πώς από την αντίπαλη. Αρκεί να σκεφτείς πώς ήταν κορυφαίος μας ο Μήτογλου.

Στις ποδοσφαιρικές λεπτομέρειες τώρα, η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με τον Κριχόβιακ μέσα και γρήγορα έχασε την εδαφική της υπεροχή. Δεν ήταν το κέντρο τόσο πολύ, όσο μια απίστευτη βιασύνη μπροστά που ήταν αδύνατος ο οποισδήποτε συνδυασμός. Εντάξει τα μαρκαρίσματα των αντίπαλων αμυντικών, αλλά να μην ξέρει να κάνει σέντρες ο Μισελέν ή ο Άραμπαντ; Όχι ξέρουν , απλά η προχειρότητα ήταν διάχυτη.

Σε αυτό λοιπόν τον διαγωνισμό λαθών και της υπερβολικής νευρικής υπερέντασης των πεθαμένων, καταλάβαινες οτι η ΑΕΚ πήγαινε μια την ποιότητα που δήθεν διαθέτει, κι ο ΠΑΟΚ πήγαινε με πολύ ηρεμία, βλέποντας απέναντι του ένα παρλιακό. Όχι οτι θάμπωσε ο αντίπαλος, αλλά όπως και να το κάνεις θύμιζε ομάδα δουλεμένη με μπόλικη αυτοκυριαρχία και σιγουριά. Για τα σημεία μιλάμε τώρα. Και για μπάλα, για όποιον την βλέπει. Φυσικά δεν μιλάω για τον στρατό που ήταν σήμερα στο γήπεδο, που μπορεί και να έφευγε βολεμένος με κάτι τυχαίο, και που δεν ψάχνει να βρει κάποια σημασία στην τακτική.

Τα μάτια πέσανε και πάνω στον Κριχιόβιακ. Σαν την γκόμενα που πρωτοεμφανίστηκε σε παρτούζα γνωστών. Καλά στεκότανε, με λίγες πρωτοβουλίες, και δυό άστοχα σουτ από σχετικά καλές θέσεις. Δεν νομίζω οτι προσέφερε κάτι περισσότερο από κάποιον που θα ήξερε περισσότερο τις κινήσεις των συμπαικτών του. Όμως έπαιξε διότι ο εγγυητής πλήρωσε και διότι η ομάδα γέμισε ίωση, την μετάλλαξη του κόβιντ ούτως ή άλλως. Σε άλλες εποχές και με άλλον προπονητή, δεν θα ήταν ούτε στον πάγκο.

Αυτά που γράφω, χονδρικά επιβεβαιώθηκαν στο δεύτερο μέρος. Ο ΠΑΟΚ έβγαλε ένα καταπληκτικό γκολ στην αρχή που η ΑΕΚ ήταν όλη μπροστά – αφού ένα λάθος έψαχνε η σοβαρότητα – και μετά άφησε το γήπεδο στην ομάδα μας. Της είπε, τώρα δείξε μου τι μπάλα παίζεις. Και το δείξαμε. Εκτός από τον Μήτογλου, προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι κι ο Στάνκοβιτς. Με τον στόχο του ΠΑΟΚ, που ήταν να μην χάσει, να έχει κλειδώσει.

Δεν ήταν η ΑΕΚ τόσο κακή. Ήταν ο αντίπαλος πολυ καλός, που μηδένισε το τρέξιμο μας, εκμηδένισε τα λάθη του και άφησε την μπάλα σε μια ομάδα ανήμπορη. Κάτι σαν τον εγγυητή μπροστά στο FBI. Αυτό θύμιζε ο Άραμπαντ, που είχε αναλάβει τις ταλιμπανικές επιθέσεις, δίπλα σε ανθρώπους που έπαιζαν ένα παιχνίδι σουμπουτέο. Αυτό καταλάβαινες βλέποντας τον Αραούχο παντού, ενώ τον ήθελες στην περιοχή. Αυτό φυσικά άρεσε στην εξέδρα, που είπαμε οτι δεν βλέπει μπάλα αφού είναι ένας απλός στρατός. Ποιός θα βάλει γκολ ρε παλληκάρια; Το μπακ;

Ο Οφυδρόπουλος, έκανε όποια κίνηση μπορούσε από τον πάγκο. Και το σύστημα άλλαξε και τον πολωνικό δίδυμο έβαλε στο κέντρο, μην ξέροντας αν επιτρέπεται να βγάλει τον καινούργιο. Λογικά πράματα. Έχει κάποιο εκτόπισμα σαν προπονητής μπροστά στον εγγυητή; Θα μου πεις και ποιόν να έβγαζε και ποιον να έβαζε; Ναι ρε, δίκιο έχεις. Να σε ρωτήσω κάτι; Στην Ευρώπη γιατί θέλεις να πας; Η Ευρώπη δεν είναι κάτι σαν ανταμοιβή για αυτά που έκανες φέτος; Τι έκανες φέτος; Γιατί δικαιούσαι βραβείου; Για να μην βάλει λεφτά και του χρόνου αλλά να τα πάρει από το conference;

Ας μην όμως ξεφεύγουμε. Για το παιχνίδι είναι το κείμενο. Που η ΑΕΚ ήταν κακομοίρα. Χωρίς ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, που θέλησε να πάρει μια νίκη εκβιαστικά. Ντε και σου. Αυτό ήταν και το λάθος, με παίκτες χωρίς προσωπικότητα ή με την προσωπικότητα της αντεπίθεσης. Την οποίαν δεν παίξανε. Κάπου το παιχνίδι διαβάστηκε λάθος, πριν αρχίσει. Κι από εμένα το ίδιο έγινε – ξέρει αυτός -, αλλά εγώ κάνω άλλη δουλειά. Και φυσικά το μεγάλο λάθος είναι και κάπου αλλού : Αν δεν είσαι ευχαριστημένος με τον Οφρυδόπουλο, τι θα κάνεις; Μπορείς να τον αλλάξεις; Για να καταλάβεις σε τι τέλμα είναι η ομάδα. Έχει κάποιο σύμβουλο ο Οφρυδόπουλος δίπλα του που να του μιλάει; Βουρ στον πατσά λένε όλοι, κι ό,τι κάτσει.

Κι έκατσε το λογικό. Ο ΠΑΟΚ ήταν πραγματική ομάδα, με καλύτερους παίκτες σχεδόν παντού, που μπορούσε να καλύψει τους χώρους αλλά και την όποια ατομική ποιότητα θα μπορούσαμε να βγάλουμε. Εξ άλλου συγκεκριμένοι παίκτες μας ξεχωρίζουν . Αυτοί μαρκαρίστηκαν στενά. Το να αφήσεις τον Μήτογλου – ξαναλέω κορυφαίος – και τον Μισελέν ελεύθερους, δεν δημιουργείς κινδύνους. Μπορεί να την πατήσεις, αλλά στατιστικά δεν παίζει. Επιχειρηματικό σπορ και η μπάλα. Έχει και κάποιο ρίσκο. Ε ρισκάρεις να μην πάθεις ζημιά από τον τύπο που ήρθε χθες και έπαιξε ή από τον Μισελέν, που δεν είναι μπακ υπεροχής σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Βάλε και λίγο νωθρό Μάνταλο, βάλε και λίγο Τσούμπερ με Ηλιάδη ή τρεις Ιρανούς κομπλεξικούς, κι έχεις όλο το puzzle που σε γαμάει ένας Ρουμάνος. Και δίκαια.

Ακόμα η βαθμολογία παίζει. Ο στρατός είναι εδώ κι ελπίζει. Και στηρίζει την Ευρώπη και ξεφτιλίζει την ομάδα του με την στάση του. Αλλά δεν βαριέσαι. Δίνω συγχαρητήρια στον Οφρυδόπουλο που συνεχίζει να κάνει διακόσμηση σε ένα γιαπί. Λογικά πράματα. Για το μεροκάματο είναι ο άνθρωπος – πουθενά δεν είναι κατηγορία αυτό – και θα βρει σίγουρα ομάδα να συνεχίσει. Είναι καλό πεδίο μόρφωσης η ΑΕΚ και του το ευχόμαστε πραγματικά, αν και η πορεία της ΑΕΚ β, δεν μας άφησε και τόσο εντυπωσιασμένους. Μην μπαίνουμε όμως σε λεπτομέρειες. Η ουσία είναι οτι ο Σαββίδης γαμεί πατώκορφα τον εγγυητή. Εταιρικός δεν είναι τελικά ο πόλεμος; Εμείς, μπορεί να αγχωνόμαστε, να λυπόμαστε ή να χαιρόμαστε, αλλά μετά το παιχνίδι, έχουμε και την ζωή μας, επαγγελματικά ή σεξιστικά. Και γελάμε σε παρέες…