Author: Steven Avramidis

Ουφ και πάλι ουφ….Αυτό είναι το γενικό σχόλιο για το παιχνίδι. Ουφ που η ομάδα κέρδισε και ουφ που γελάσαμε στο τέλος.

Αν μπορώ να πιάσω τον σφυγμό του μέσου οπαδού μας, θα μπορούσα να πω οτι ζει με ένα ερώτημα : Πότε θα έρθει επιτέλους η Κυριακή. Που βέβαια είναι ηλίου φαεινότερο το πότε θα έρθει, αλλά καταδεικνύει την τεράστια προσμονή του αλλά κυρίως την ανυπομονησία του, για να δει ξανά την ομάδα και το γήπεδο. Το γήπεδο που θα είναι ακόμα ομορφότερο χωρίς φώτα διότι θα είναι σαν την γυναίκα που δεν έβαλε make up

Τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Ήταν ΑΕΚ αυτή η ομάδα ή κάποια άλλη από άλλη χώρα; Μήπως ήταν κάποιος κομήτης; Τι χτύπησε ρε παιδιά σήμερα την Θεσσαλονίκη; Κατάλαβαν πού έπεσαν οι Αρειανοί; Αντί να πάνε σε σκορ πόλο, η ομάδα μας τους έκανε την χάρη να μιλάνε για τιμητική ήττα;

Πρεμιέρα για μένα σήμερα, στο εσωτερικό του γηπέδου μας. Με την συγκίνηση να βαράει κόκκινο. Με ένα συναίσθημα απόλυτα παιδικό. Κάτι μεταξύ αγχους και ανυπομονησίας που τότε μας έπιανε πριν από κάποια σχολική εκδρομή. Ή εκείνο το συναίσθημα που θυμάμαι όταν με πρωτοπήγε ο πατέρας μου στο παλιό μας γήπεδο, τότε το 1970. Με νευρίαζε η κίνηση στην Πατησίων, με νευρίαζε η κίνηση στην Δεκελείας, με νευρίαζε οτι δεν μπορούσε να παρκάρει κάπου το αυτοκίνητο.

Η ομάδα μας κατέβηκε με ένα 4-3-3 στην ουσία, που άλλος το έλεγε ρόμβο κι άλλος μπορεί να το έλεγε αλλιώς. Ίσως και 4-4-2. Το σίγουρο είναι ότι μπήκε πολύ καλά τακτοποιημένη και με μπόλικη οργάνωση. Όση βέβαια οργάνωση μπορείς να πιστέψεις οτι έχεις με τον Γκαρσία δεύτερο επιθετικό.