Author: Kostas Marountas

Οι μέρες της διακοπής πέρασαν. Και είναι η αλήθεια πως ο αποκλεισμός της Εθνικής από τη Γεωργία πόνεσε πολύ όσους θέλουν ακόμα να ασχολούνται με την Εθνική. Ευτυχώς είναι πολλοί αυτοί και τώρα πρέπει όλοι να διαχειριστούν την έντονη πίκρα της ήττας στη διαδικασία των πέναλτι που άφησε το συγκρότημα ενός παλιού μας γνώριμου, του Γκουστάβο Πογέτ, έξω από την επερχόμενη μεγάλη διοργάνωση που θα γίνει στα γερμανικά γήπεδα. Ας είναι… Εύχομαι μονάχα να μη

Aφήνουμε όλοι πίσω το 3-3 στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Χορταστικός αγώνας για τον ουδέτερο ποδοσφαιρόφιλο, αλλά χαράς ευαγγέλια για ΠΑΟΚτζήδες και Ολυμπιακούς πρωτίστως, δευτερευόντως για Αρειανούς (τι θα άλλαζε για τον Άρη αν έχανε ή αν κέρδιζε το συγκεκριμένο ματς αναρωτιούνται πολλοί). Και ελεγχόμενη πίκρα για τους Ενωσίτες.

Kαι θα ξεκινήσω το σημερινό σημείωμα κάπως (ή και εξ΄ολοκλήρου) προσωποκεντρικά. Για πολλά λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο κοίταγα το σκορ στον πίνακα του γηπέδου και έσφιγγα πιο δυνατά την τυλιγμένη εφημερίδα που κράταγα στο δεξί χέρι. Όχι δεν ήμουν σε κάποιο σοκ μετά το δεύτερο γκολ του ΠΑΣ, αλλά είχα αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα της γκέλας. Να πω πως δεν με είχαν ζώσει τα φίδια, θα πω ψέματα.

H άδεια Νέα Φιλαδέλφεια των τελευταίων μηνών, ελέω κυβερνητικής απόφασης, ήταν κάτι το παράταιρο. Χωρίς κόσμο το συγκεκριμένο γήπεδο χάνει πολύ. Γιατί το συγκεκριμένο πανέμορφο γήπεδο δεν φτιάχτηκε μονάχα για να παίζεται ποδόσφαιρο και να πηγαίνει κόσμος να το βλέπει: Φτιάχτηκε για να πηγαίνει κόσμος που θα ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο που θα βλέπει…Γεμάτη πρέπει να είναι για να χορταίνει ο κόσμος μπάλα. Αυτή είναι άλλωστε η επιθυμητή προτεραιότητα της ίδιας της ηγετικής διοικητικής τάξης πραγμάτων: