Η ζωή έχει χαρές και λύπες, πάρτε τις από τον Μπάμπη τώρα…
Έστω και τώρα, αργά στα 84 μου, το οποίο δεν το έχω κάνει μέχρι στιγμής, θέλω να εκφράσω τη στεναχώρια μου για την αντιμετώπιση των διαχρονικός διοικούντων στην ΑΕΚ στο πρόσωπό μου.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΑΡΑΝΟΥΤΣΟΣ
Λέγονται και γράφονται πολλά, ότι η οργανωμένη εξέδρα της ΑΕΚ δημιουργήθηκε το 1977, έτσι είπε ο Δημήτρης Χατζηχρήστος (πρώτα να συλλυπηθώ την οικογένειά του και να πω καλό παράδεισο). Η εξέδρα δημιουργήθηκε το 1963, δεν θυμάμαι το συγκεκριμένο αγώνα, αλλά όταν ο καθένας φώναζε το δικό του σύνθημα, πήρα την πρωτοβουλία να βγω μπροστά και να τους πω “πρέπει να οργανωθούμε και να λέμε συγχρόνως το ίδιο σύνθημα, όλοι”. Εγώ υπηρετούσα εκείνο το διάστημα στην αεροπορία και με αποδέχτηκαν όλοι με την πρώτη ομιλία που έκανα. Αυτό γινόταν στη Θύρα 3. Διότι δεν υπήρχε ούτε το πέταλο της 21 ούτε η Σκεπαστή. Το 1970 που έγινε το πέταλο στην 21 μεταφερθήκαμε εκεί και το 1980 που έγινε η Σκεπαστή… μετακομίσαμε εκεί. Και στις τρεις θύρες τα συνθήματα τα έδινε ο αρχηγός. Δηλαδή εγώ! Αυτό όσον αφορά την εξέδρα.
Έχω όμως και μερικά παράπονα τα οποία δεν τα έχω πει ποτέ! Επί διοίκησης Παναγίδη – Αρκάδη – Ζαφειρόπουλου δούλεψα ως υπάλληλος στην ΠΑΕ και με… σχολάσανε όταν ανέλαβε ο Ζαφειρόπουλος μετά τον Παναγίδη, παραμονή Πρωτοχρονιάς παρακαλώ, χωρίς να έχω υποπέσει σε κανένα παράπτωμα. Αυτό που μου έκαναν είναι να περάσω τη χειρότερη Πρωτοχρονιά της ζωής μου. Καθόμουν στο σπίτι μου κι έκλαιγα. Η στεναχώρια δεν σταματά εκεί. Διότι όταν έφτασα σε ηλικία να υποβάλλω τα χαρτιά μου για σύνταξη πήγα στο ΙΚΑ που διευθυντής ήταν ένας ονόματι Κούρκουλος (που έπαθε ανακοπή στο γραφείο του και πέθανε, Θεός συγχωρέστον κι αυτόν) του έδωσα μια λίστα από τις δουλειές που είχα δουλέψει για να μου βγάλει τα ένσημα. Το έψαξε και μου λέει: “Μπάμπη τα βρήκα όλα εκτός από την ΑΕΚ. Από την ΑΕΚ δεν υπάρχουν ένσημα”. Είχα ξεπεράσει τα 67-68 χρόνια και δεν είχα τα χρονικά περιθώρια να ξαναδουλέψω με αποτέλεσμα να πάρω μειωμένη σύνταξη. Κι αυτό το οφείλω στην ΑΕΚ. Αυτή ήταν η τεράστια προσφορά των διοικούντων της ΑΕΚ προς το πρόσωπό μου.
Δεν αναφέρθηκα στις πίκρες διότι οι χαρές που ένιωσα με την ΑΕΚ ήταν περισσότερες. Διότι τις πίκρες τις έχω διαγράψει. Απλά έπρεπε να πω δυο κουβέντες…
Εάν δεν έμπαινα εγώ στη Φιλαδέλφεια δεν ξεκίναγε ο αγώνας. Με περίμεναν στις πόρτες για να ξεκινήσουν τα συνθήματα. Πριν πάω εγώ, καρφίτσα να έριχνες θα την άκουγες. Δεν μιλούσε κανένας.
Εκτός από τις χαρές της Φιλαδέλφειας, υπάρχουν οι χαρές των ευρωπαϊκών αγώνων που έπαιζε τότε η ΑΕΚ. Σε πολλά ταξίδια τύχαινε να γυρίζω με την αποστολή. Με τη μόνη διαφορά ότι στα ταξίδια αυτά πήγαινα με δικά μου χρήματα. Όταν κατεβαίναμε στο αεροδρόμιο μετά από πρόκριση και υπήρχαν πολλές προκρίσεις τότε, διότι η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα, ο κόσμος ήταν χιλιάδες. Δεν ασχολούνταν ούτε με τη διοίκηση ούτε με τους παίκτες. Ασχολούνταν με τον Μπάμπη! Γιατί αυτά που έκανε ο Μπάμπης, χίλια χρόνια να περάσουν δεν πρόκειται να ξαναβρεθεί άλλος στο είδος του…
Και θα πω ένα συγκεκριμένο περιστατικό: Όταν γυρίσαμε από την έδρα της Δυναμό Μόσχας, όταν προκριθήκαμε στην παράταση με το πέναλτι του Σκωτσέζου διαιτητή, η θερμοκρασία είχε φτάσει στο -22. Η δική μου θερμοκρασία ήταν στους 40 βαθμούς λες και είχα πυρετό. Τόση αγάπη είχα για την ομαδάρα μου. Όταν παιζόταν η μπάλα στην περιοχή της Δυναμό ερχόταν ο Μίμης Παπαϊωάννου στην εξέδρα και μου έλεγε “φόρα κάτι πάνω σου γιατί θα πεθάνεις από το κρύο”. Η απάντηση ήταν “αν αποκλειστούμε υπάρχει περίπτωση να μείνω εδώ. Αν προκριθούμε θα πάω στα 120 και αισίως πλησιάζω…”.
