Στην Τρίπολη η ΑΕΚ ήταν ΑΕΚ…
Σε πορείες πρωταθλητισμού κάθε ξεχωριστός αγώνας έχει διαφορετικές διαστάσεις από εκείνες που θα είχε σε άλλη συγκυρία. Φυσικά και όλοι οι φίλοι της ΑΕΚ ανταλλάσσουμε το άγχος και την πίεση του πρωταθλητισμού, όσο ψυχοφθόρα και αν είναι, με τη φθαρτική βαρεμάρα και την απογοήτευση του να παίζεις αγώνες και να έχεις μείνει πολύ πίσω στη βαθμολογία. Εξάλλου, το πώς είμαστε εμείς, το καθορίζει η ίδια η ομάδα. Και στην Τρίπολη η ΑΕΚ ήταν όπως έπρεπε. Στην Τρίπολη η ΑΕΚ ήταν ΑΕΚ…
Πώς στοιχειοθετείται στην πράξη αυτό το «όπως έπρεπε»; Από πολλά πράγματα. Πρώτο και κύριο στη δική μου αξιολόγηση; Το γεγονός πως όσο το αποτέλεσμα ήταν στο 0-0 οι παίκτες του Ματίας Αλμέιδα πίεζαν με ένταση και όρεξη, έτσι ώστε να καταλάβει ο επικίνδυνος Αστέρας Τρίπολης πως σήμερα πρέπει να ιδρώσει για να αποφύγει τα χειρότερα. Τα οποία τελικά δεν απέφυγε, παρότι ίδρωσε. Καθώς το τελικό σκορ ήταν 0-3. Η βάση, όμως, για μένα ήταν πως η Ένωση διασφάλισε πως πίσω θα έχει λίγα προβλήματα, εκείνα που αρμόζουν στη στατιστική… Εννοώ σα γενική εικόνα του ματς.
Από εκεί και πέρα, η ομάδα από την αρχή προσπάθησε να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες. Ήξερε πως όσο πέρναγε η ώρα θα αύξανε από μόνη της τις εντάσεις της. Ήλπιζε πως με ένα γρήγορο γκολ θα απέφευγε τέτοιες αναγκαιότητες, αλλά δεν τα κατάφερε. Παρόλα αυτά ήταν σταθερή στην επιλογή της να ψάχνει το γκολ με διάφορους τρόπους. Αναποτελεσματική; Σίγουρα, δυσκολεύτηκε, αλλά πάντα παίζει ρόλο και ο αντίπαλος. Από εδώ και πέρα, κάθε ματς έχει τη σημασία του και αυτή δημιουργείται από τις ιδιαιτερότητες του κάθε αντιπάλου. Όμως, η ΑΕΚ εδώ και λίγο καιρό είναι σε θέση να εστιάζει πρωτίστως σε αυτά που κάνει ή δεν κάνει η ίδια. Όπως συμβαίνει με τις καλές ομάδες. Όπως είναι η ΑΕΚ από την ώρα που συμφώνησαν Αλμέιδα και Μάριος Ηλιόπουλος…
O φετινός Φλεβάρης προχωράει σιγά σιγά προς «αποστράτευση» και τα εγχώρια ποδοσφαιρικά δεδομένα παίρνουν συγκεκριμένη μορφή. Με χαρά διαπιστώνουμε πως η Ένωση είναι για τα καλά μέσα στη διεκδίκηση των δύο εγχώριων τίτλων. Βασικός αντίπαλος; Ο Ολυμπιακός. Θα βαρεθούν να μας βλέπουν από εδώ και πέρα, το ίδιο κι εμείς… Σκωπτικά το λέω, γιατί επί της ουσίας αν αξίζεις να βγεις κάπου πρώτος θα πρέπει να υπερκεράσεις τον βασικό σου ανταγωνιστή: και με τρόπο που θα πείσεις αυτόν τον ίδιο πως εσύ ήσουν καλύτερος… Ο συγκεκριμένος αντίπαλος είναι υψηλών απαιτήσεων.
Γενικώς, αυτοί που θα διεξαχθούν τους επόμενους μήνες ανάμεσα σε «κιτρινόμαυρους» κσι «ερυθρόλευκους», κυρίως είναι αγώνες «απέναντι στον Ολυμπιακό». Με ότι σημαίνει αυτό για τη διαχρονική κόντρα των δύο συλλόγων. Είναι τόσο γνωστά όλα, που δεν χρειάζεται εδώ περαιτέρω αναφορά. Ποδοσφαιρικά, είναι σα να έχει να δώσει η ΑΕΚ δύσκολα ευρωπαϊκά ματς σε φάση νοκ άουτ, στα οποία πρέπει να έχεις πολλά καλά στοιχεία για μεγάλο χρονικό διάστημα, για να τη βγάλεις καθαρή και να πετύχεις το στόχο σου. Οπαδικά ο Ολυμπιακός είναι μεγάλος και «απεχθής» αντίπαλος, ποδοσφαιρικά όμως είναι ένα σοβαρό ποδοσφαιρικό συγκρότημα που κάνει πολύ καλά ορισμένα πράγματα: τρεξίματα, τακτική προσήλωση, πίεση, φαρμακερά τελειώματα, νοοτροπία και διάθεση νικητή. Για αυτό παραμένει πρώτος τόσο καιρό, παρότι έχει και σοβαρά μειονεκτήματα, παρότι έχει δυσκολευτεί πολλές φορές να νικήσει…
Η ΑΕΚ στον πρώτο γύρο στο Φάληρο, με δική της ευθύνη, δεν είχε τα καλά στοιχεία που απαιτούσε η συγκυρία για ένα τόσο δύσκολο ματς, για αυτό έχασε. Το σκορ πήρε, μάλιστα, και εύρος που θύμισε παλιές εποχές, αλλά εντάξει δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες (ούτε καν εκείνη τη χρονική περίοδο). Τότε καταλάβαμε όλοι πως ο φετινός Ολυμπιακός είναι πολύ στιβαρή ομάδα, ενώ η ΑΕΚ παρότι είχε προϋποθέσεις, ακόμα ψαχνόταν. Και αναζητούσαμε όλοι όσοι σχετιζόμαστε με την ομάδα τα αίτια. Στον αγώνα του πρώτου γύρου ο πολύ καλός, με βάση το στυλ παιχνιδιού που προτάσσει ο Μεντιλίμπαρ, Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε τις συγκυρίες. Πλέον μοιάζει η ΑΕΚ ικανή να μη του δώσει αυτά τα περιθώρια. Αρκεί αυτό για τη νίκη; Όχι, αλλά βάζει τις βάσεις για να παλέψει η Ένωση με καλές πιθανότητες…
